Op 20 januari brengt Mogwai, een van de meest toonaangevende post-rockbands van het afgelopen decennium, zijn achtste studioalbum uit: “Rave Tapes” (20 januari 2014, Rock Action Records). Zoals steeds schuwen ze het experiment niet. Het laatste wat je van de Schotse formatie kan zeggen is dat ze achter hun fans aanhollen en gratuite plaatjes maken om het publiek te paaien. Op hun vorige album, “Hardcore Will Never Die, But You Will” (post-rock is soms best eentonig maar het genre kent wel de meest creatieve naamgevers), werden elektronische invloeden reeds een stuk prominenter. Twee jaar later zijn ze duidelijk die weg ingeslagen. Fans die liever naar de stevige, langgerekte en distorted gitaarcomposities van weleer luisteren, blijven een beetje op hun honger zitten.
De opener, Heard About You Last Night, zet direct de toon voor de rest van het album. Een rustige, trage compositie met xylofoongeluiden (jawel) in een hoofdrol. Best aangenaam voor een avondje blokken maar naar mijn gevoel mist het net dat tikkeltje scherpte en diepgang die we zo gewend zijn van Mogwais vorige albums. Ook de volgende twee nummers brengen dezelfde sound. Remurdered, de eerste track die als single wordt uitgebracht, moet het vooral van een donkere synthklank hebben. Maar toegegeven, die is best aangenaam en de subtiele variaties die de mannen uit Glasgow steeds aanbrengen zijn leuk om te volgen. De outtro van Remurdered deed mij zowaar zelfs even aan een soort trage Daft Punk denken. Het is moeilijk om een genre te kleven op de muziek die Mogwai hier te berde brengt. De wall of sound die je in hun eerste jaren nog vaak kon bespeuren is vervangen door een iets tragere en elektronische sound.
Na vier nummers worden we opgeschrikt door een vreemde stem die doorheen de muziek lijkt te prediken. “The subliminal message is a satanic message that was put on their record in reverse”, “she’s buying her stairway to heaven” (over Led Zeppelin-luisteraars) en andere wartaal wordt door het nummer gemixt. Gelukkig was een collega ons voor, en is Mogwai niet zo’n band die per se mysterieus wil doen over dit soort gimmicks: “it’s an excerpt from a Christian radio show in America. (…) we were a little bit worried; we’re basically taking the piss out of the guy, and it’s difficult to take the piss out of Christians without getting yourself into trouble.”Een leuke fait divers, maar als we eerlijk zijn moeten we toegeven dat het muzikaal gezien niet echt veel bijdraagt aan het nummer.
“Deesh”, de zevende track, is gedrenkt in een donkere begrafenistoon. Toch is het naar mijn bescheiden mening één van de betere nummers, of toch het meest consistente. Zo gaat dat met experimenteren: af en toe sla je er ook eens naast. Mogwai kiest nooit voor de gemakkelijke weg, en dat siert hen. Naar het einde toe wordt de plaat meer ingetogen, bijna herfstachtig qua sfeer. Op “Blues Hour” zingt – of fluistert – Stuart Braithwaite voor het eerst, en dat geeft het nummer iets meer cachet. Het beste bewaarden ze voor het slot: “No Medecine For Regret” is een fijn, nostalgisch nummer met een mooie compositie. En alsof ze zonet deze review gelezen hebben, bevat het laatste nummer een Daft Punk-achtige computerstem. Een echte verwijzing naar Daft Punk of gewoon een manier om het laatste nummer nog iets melancholischer te doen klinken? Hoe dan ook: een van de constantes doorheen de plaat is het gebruik van zachte electronica, versterkt met de atypische drumritmes en het fijne gitaarspel waar het vijftal om bekend staat.
Rave Tapes is een plaat die voortbouwt op hun meest recente werk: de soundtrack van de Franse gelijknamige serie “les Revenants” (2013). Subtiele klanken, in een melancholisch maar warm sfeertje. Na tien nummers en een vijftigtal minuutjes aangenaam ontdekken zit het erop. Volgend jaar viert Mogwai bovendien zijn vijftienjarig jubileum. Wij zijn alvast blij dat het geen best-off-tournee zal worden met één nieuwe song en negen oude klassiekers. De Schotten blijven zichzelf vernieuwen en dat stemt ons tevreden. Deze plaat vergt een beetje tijd en moeite om goed naar te luisteren, maar wie open staat voor trage en gelaagde muziek vindt hier zeker z’n ding. Benieuwd wat dat geeft op de planken, want op 1 februari komen de heren naar de Ancienne Belgique. Wij kijken er naar uit: een uitverkocht huis en een ervaren post-rockpionier zijn alvast de perfecte combinatie voor een sfeervol avondje muziek.
