Ancienne Belgique en Subbacultcha! sloegen dit weekend de handen in elkaar en organiseerden een evenement om jong en beloftevol talent te kunnen tonen aan het publiek onder de naam: The Sound of the Belgian Underground!. De AB box, met een capaciteit van 800 man, was dan ook goed vol gelopen op deze namiddag/avond. Naast de tien aantredende artiesten was afsluiter van de dag Pas De Deux. Bij het grote publiek bekend van hun deelname aan Eurosong festival met het nummer Rendez Vous (1983). Ze zijn altijd een deel van de underground gebleven, dat bewezen ze deze avond ook nog eens, meer hierover verder in het artikel. Daarnaast maakten we kennis met beloftevolle artiesten en prezen de verschillende labels hun platen aan en op de bovenverdieping kon je rustig naar video's kijken. Kortom er was overal wel iets te beleven. Opvallend gegeven, naderhand zag je op weg naar het treinstadion onmiddellijk wie aanwezig was op dit evenement, aan het aantal LP's dat ze meesleurden. Jongeren dezer dagen mogen dan massaal muziek downloaden, de cd verkoop gaat achteruit, maar vinyl zit duidelijk in de lift. Wij waren echter vooral gekomen voor de concerten, en ontdekkingen te doen.Het verslag
Twee drums en twee keyboards op het podium, dit zou moeten zorgen voor vuurwerk. En dat deed het ook. Going gingen een gevecht aan tussen beide instrumenten, waaruit geen winnaar tevoorschijn kwam. Hoewel de opbouw op een kalme en serene manier begon, ging het tempo naarmate de set vorderde de hoogte in. Net zoals bij genres als post rock, waar deze artiesten niets mee te maken hebben btw, werd opgebouwd naar een climax. Die bestond dus uit een bittere strijd tussen de drummers en keyboardspelers van dienst. Maar ondanks dit, was er ook een eensgezindheid want alles vloeide telkens mooi in elkaar. Tot op een punt waar een zekere georganiseerde chaos werd bereikt waarbij zowel de drum als keyboard hun absoluut kookpunt had bereikt. En net zoals bij voornoemde muziekstijl, bleven we verweesd achter. De stand eindigde dus, zoals we aangaven op een gelijkspel. Maar de toon van deze dag/avond was bij dezen gezet.
Le ColisΓ©e ofwel Brusselaar David Nzeyimana laat zich deze avond omringen door klasse muzikanten. Van dromerige en zalvende keyboard klanken gaan ze zonder moeite over naar een naar synthpop ruikende aankleding. Het zorgt voor een best integrerende set waarin David zich niet alleen ontpopt tot een klasse muzikant, maar ook dito entertainer. Het halfuur was voorbij voor we het wisten , en ook de band had er nog zin in maar werd aangemaand het podium te verlaten. Om maar te zeggen, we kregen vooral een veelbelovend samenspel van dreampop tot synthpop te zien dat op de dansheupen werkt en smaakt naar meer.
Bear Bones, Lay Down staat op zijn eentje op het podium. De muzikale aankleding bestaat uit diep gaande drones die je vooral overdonderen door de impact die ze op je hebben. Nergens worden geluidsnormen overschreden of geluidsmuren afgebroken. Wel worden we meegezogen in een geluid dat een enerzijds rustgevende indruk op ons nalaat, en ons toch aan het dansen brengt, in een soort extase. De zwoel aanvoelende tot opzwellende klanken geven je een onwezenlijk gevoel van kalmte, op zich wel een prestaties. Want doorgaans doen drones en aanverwante je naar de oordopjes grijpen, wat nu niet echt nodig was. Bear Bones, Lay Down slaagt erin Ambient, folk en drones door elkaar te verweven tot een geluid dat je niet onberoerd laat. Een verdomd sterke prestatie leverde Ernesto Gonzales hier af.
Kon het nog intenser? Met een bescheiden keyboard op het podium, eenzaam op het grote podium betrad Miaux bΓΌhne. Breekbaar en lichtjes verlegen keek ze de aanwezigen met een stralende glimlach aan. Net als haar verschijning, zo was ook de muzikale aankleding. We sloten even de ogen en waanden ons in een huiskamerconcert, de zalvende mooie pianoklanken dreven ons tot een toppunt van verstillend genot. Je kon een speld horen vallen in AB, op enkel het geluid van de klik van de fotografen hun camera hoorde je alleen engelachtige mooie geluiden. Ook de lichtman deed zijn uiterste best die sfeer nog intenser te maken. In de lichtspot op haar gericht leek Miaux op een engel, op aarde neergedaald om ons te verwonderen en in vervoering te brengen. In dit korte half uur genieten gingen er allerlei gevoelens door ons heen. Intensiteit en kippenvelmomenten werden tot op de top gedreven. Haar single Aeronaut, was dan ook op een mum van tijd uitverkocht. We kregen te horen dat in de loop van 2014 een full album wordt uitgebracht, en hoeven niet te vertellen dat we hier meer dan naar uit zien. Concertje van de dag, zonder enige betwisting , wat ons betreft.
Maan staat met twee op het podium, gesterkt door elk een keyboard/mengpaneel trachten ze muziek uit het verleden in een fris en jong kleedje te steken. Door te experimenteren met o.a. coldwave en aanverwante klinkt het geheel echter niet als een doorslagje uit het verleden. Met Manifold werd op het KRAAK Label een meesterwerk afgeleverd dat Kunst verheft tot zijn hoogste vorm. Ook op het podium hoor je vooral kunstzinnige, soms wat bevreemende uitspattingen die wat tijd vergen om tot ons door te dringen. Het is pas na het concert dat we het gevoel krijgen iets uniek mee te maken, in zoverre dat dit nog kan. Het kwam allemaal wat traag op gang, maar naar mate de set vorderde kregen Maan de aanwezigen toch in hun greep, zowel de coldwave fans van het vroege uur als de kunstliefhebbers die houden van een potje experimentele elektronische uitspattingen zullen in Maan zeker hun gading vinden. Enig minpuntje, is dat ze bij het verdwijnen van het podium gerust het publiek hadden mogen aanspreken, maar ook dat is een onderdeel van de kunst die ze brengen.
Na al die zwaar op de maag, maar mooie, kunstzinnige uitspattingen werd het even tijd voor iets anders. Ping Pong Tactics brengen ons een catchy mengeling van lo-fi tot pure indie en tot zelfs een streepje punkrock menen we te herkennen. De spring-in-het-veld aanpak die de band , en vooral de heel bewegelijke zanger, aan de dag legt zou op menig festivalweide zelfs voor een kleine moshpit kunnen zorgen. Hier was het publiek eerder wat braver, maar deed toch duchtig mee. Deze luchtige aanpak wil niet zeggen dat de kwaliteit van de muziek niet hoogstaand was te noemen, integendeel. Vooral bij de oogstrelende solo's hoorde je dat. De strakke aanpak waarmee hun songs worden gebracht, gecombineerd met de technisch hoogstaande aankleding van hun muziek zorgen ervoor dat hier een heel ruim publiek kan aangesproken worden, gaande van festivalweides tot kleine clubs en grote zalen. Hier in AB bewezen ze alvast klaar te zijn voor het grote werk, wij zien al uit naar meer.
Na een pauze van circa veertig minuten was het tijd om ons te laden onderdompelen in nog wat meer elektronische klanken van allerlei kaliber. Hoewel, Ignatz & de Stervende honden eerder mogen gezien worden als een soort variante op Blues en dergelijke. De gitaar krijgt een heel centrale plaats in het totaalplaatje bij Ignatz , ofwel Bram Devens , die zich ontpopt tot een virtuoos wat dit instrument betreft. Op het podium laat hij zich omringen door klasse artiesten wat ervoor zorgt dat we een sterk blues getint concert krijgen voorgeschoteld. Tevens is het bewijs geleverd dat Ignatz een enrom onderschat talent mag genoemd worden die wat meer in de schijnwerpers zou mogen staan. De meesterlijke uithalen en riffs die hij hier met zijn band tevoorschijn toverde moeten niet onderdoen voor elke andere artiest in het genre. Het meest recente album Can I go home? is , naast al zijn ander werk, dan ook een sterke aanrader voor liefhebbers van Blues met een experimenteel kantje, en de fans van pure gitaarmuziek.
We gaven het al aan, bij de volgende aantredende artiesten was de elektronica de rode draad doorheen het geheel. Ssaliva brengt ons een combinatie van chillwave met ambient en een scheutje psychedelica. Het zorgt voor een bedwelmend sfeertje, waardoor je u voelt wegdrijven naar hogere sferen. Ook in AB kregen we een heel zweverig gevoel bij deze show. We lieten ons dan ook met volle overgave in dromerige elektronisch klankenbord, en dwaalden even af naar andere warmere oorden. Want ja de muziek van Ssaliva straalt iets heel warm uit, wat we in deze donkere en vrij koude winterdagen best kunnen gebruiken. In hogere sferen verkerende, was het einde van dit concert dan ook een anticlimax, echter niet door het optreden zelfs, integendeel zelfs, maar door het in een smak terug in de harde realiteit te worden gegooid. Maar deze trip naar andere oorden in ons onderbewustzijn heeft ons deugd gedaan.
Van een zwevende sfeer naar de staalharde elektronische aanpak die zelfs wat deed denken aan EBM toestanden. Niet dat het ons niet kon bekoren, maar het verschil was wel vrij groot. We hebben het over de performance van Hantrax. De beats gingen hier eerder door merg en been, en kregen zelfs een redelijk donker aanvoelende achtergrond mee. De liefhebbers van bijvoorbeeld Front242 zouden, ook al zijn er wel merkelijke verschillen in de muzikale stijl, hun gading moeten kunnen vinden. Strakke, koude elektronische geluiden die je een rilling bezorgen, en ook prompt aan het dansen brengen. Typisch toch voor EBM en aanverwante? En toch is de muziek van Hantrax niet in hokjes onder te verdelen, er zitten eveneens invloeden van pure techno en dergelijke meer was ook aanwezig. Maar dat het de donkere kant opging, daar kon je niet omheen, en willen wij nu net grote fan zijn van alles wat in het duister is gehuld? We werden met ons gezicht tegen de muur gekwakt door deze muur van geluid, en yes we liked it!
R&B en dergelijke toestanden zou je niet direct vereenzelvigen met alternatieve muziek, of underground, hoewel die stijlen ooit zo zijn begonnen. Maar TG Gondard slaagt er toch in experimenteel naar voor te komen binnenin deze genres. Het zorgt er ook voor dat we op het podium een show krijgen die je kunt thuis brengen in pure R&B met iets of wat vreemde soundscapes. De muziek van TG Gondard schippert mooi tussen beide uitersten in. Niet alleen zijn muziek werkt op de dansheupen, ook weet TG Gondard zich te ontspinnen tot een klasse entertainer die voortdurend het publiek gaat opzoeken. Ergens komt echter het vaak wat vreemd over allemaal, waardoor we even niet weten wat er nu juist is gebeurd. Het publiek hiermee geheel mee krijgen lukt dan ook niet volledig, maar zijn performance was best interessant te noemen en daarom kunnen we toch spreken van een geslaagd optreden in AB als co-headliner.
Afsluiter van dienst Pas De Deux kwamen na dertig jaar afwezigheid nog eens samen om op te treden. De harde kern , Walter Verdin, Hilde Van Roy en Dett Peyskens, krijgt rugdekking van een paar jonge wolven in het vak. Karen Willems, Kevin Strauwen, Ciska Thomas, Dieter De Mits en Peter Schneider zetten hier een meer dan voortreffelijke performance neer. Meer nog ze blijken een meerwaarde te zijn aan de nieuwe Pas De Deux. Neem nu Lits Jumeaux dat dankzij hun inbreng een strakke solo van gitaar/drum/keyboard mee krijgt die de haren op onze armen doen rechtstaan van genot. Daarnaast zijn ook de oude garde nog steeds heel goed bij stem en weten perfect hoe het publiek te bespelen. Gedurende de set blijkt nog maar eens dat de band veel meer is dan die ene Eurovisiesong Rendez Vous , waarbij beelden van het eurosongfestival werden laten zien. Meer nog die ene song viel binnen de setlist geheel uit de toon tussen Take a Sigarette, het eerder vernoemde Lits Jumeaux of het aanstekelijke Mani Meme. Trouwens straalde het spelplezier er bij iedereen af, wat werkte als een rode lap op het publiek die hier voluit in mee gingen.
Pas De Deux ontpopt zich op deze avond als een typische synthpop band die het publiek aan het dansen brengt en daarvoor verdienen alle aanwezig muzikanten een pluim. Geen wonder dat ze mochten terug komen voor een bisnummer , waarna ze allemaal vooraan gingen staan aan het podium, om het publiek uitvoerig te bedanken. Het combineren van ervaren rotten in het vak , met jonge hongerige wolven zorgt ervoor dat we een heel nieuwe Pas De Deux te zien kregen, waardoor dit een onverwacht sterk concert geworden is die deze sublieme dag met brio afsloot. Meer nog, we want more !
Setlist : Minimalize - A Million Miles //. Little Danny //Lonely Guys // Lits Jumeaux // Take A Cigarette// Rendez-Vous //Cardiocleptomanie // Iedereen Is Zot //Mani Meme
We konden trouwens ook een paar filmpjes op de kop tikken, met dank aan Jochem Beckers :
http://www.youtube.com/watch?v=uNJyqPRIg4E
http://www.youtube.com/watch?v=kA_bNbjmpjg
http://www.youtube.com/watch?v=0qWTUi62yAM
http://www.youtube.com/watch?v=CDfHoE9hsxQ&feature=c4-overview&list=UUZ2c_HPuKdNgH4dXQd6YorA
