'3 Dagen enkel en alleen Death Metal: dat kan toch niet anders dan een dik feestje worden?' Met die ingesteldheid vertrokken we welgezind richting Tilburg om er in de 013 de elfde editie bij te wonen van Neurotic Deathfest. Op de affiche stonden een paar klinkende namen -Aborted, Massacre,Grave, Pestilence en Dark Angel om er een paar te noemen-, maar ook een massa bands waar we nog nooit van gehoord hadden, of waarvan we enkel de naam herkenden. Altijd spannend dus, want het is op onbekend terrein dat men ontdekkingen doet, dat is ons motto.
Het was meteen ook onze eerste kennismaking met de 013 als indoor festivalhal, met alle drie de podia tegelijk in gebruik, en daartussenin merchstandjes, togen en eetkramen. Een beetje zoals in de Effenaar op Eindhoven Metal Meeting, waar het woord 'trap' na drie dagen taboe wordt. Maar het heeft zeer zeker zijn charmes, en ondergetekende prefereert dit soort indoor festivals zelfs boven de zomerfestivals op de weide. De sfeer is er gemoedelijker en je loopt er negen op tien kansen gewoon je idolen letterlijk tegen het lijf terwijl je je door de menigte wurmt om ook eens de toiletten te vinden tussendoor. We waren dus goedgezind.
Vrijdagavond was trouwens meteen onze favoriete avond. Met Aborted en Massacre na elkaar op de Main Stage, kon het niet fout gaan. We hadden het rekkertje in ons haar alvast naar onze broekzak verbannen, zodat we voluit konden gaan. Voor Aborted maakte hun verschijning op Neurotic Deathfest deel uit van de tour rond hun nieuwste album 'The Necrotic Manifesto', hun achtste album dat eind april op de markt gekomen is. Ze begonnen dan ook met de intro van deze nieuwe plaat. Oprichter en frontman Sven trok zijn Belgisch keelgat open en bewees dat hij ook live even onverstaanbaar Engels kan grunten en screamen als op de plaat. Twee nieuwe nummers kregen we, aangevuld met werk uit oudere albums. De eerste wall of death op Neurotic Deathfest 2014 was meteen een feit.
Ook Massacre had een nieuw album te promoten: 'Back from Beyond'. Met nieuwe zanger Ed Webb centraal op het podium daar waar Kam Lee ooit stond, bleef het afwachten of de fans te overtuigen waren. Slimme zet dus om te openen met 'As we wait to die', één van de krachtigste tracks uit het nieuw album. Zo krachtig dat de rest al bijna bijzaak was geworden. Massacre bewees op Neurotic Deathfest dat hun huidige line-up werkt en dat de longinhoud van Ed die van de doorsnee meebrullende fan ruimschoots overtreft. Gitarist Rick Rozz Delillo dook trouwens later op de avond nog op in de fotopit, om van daaruit Terrorizer te bekijken. Zijn gespleten baardje herkennen we ook als hij zijn hoodie over zijn hoofd trekt.
Verder is ons op vrijdag het succes van Kraanium opgevallen. Deze Noorse band die in de categorie onverstaanbaar nog onverstaanbaarder scoort dan de alle andere onverstaanbare death metalbands, wist de volledige kleine zaal om te bouwen tot één grote moshpit. We waren genoodzaakt onze vlucht naar het balkon te nemen om verder van deze band te kunnen genieten zonder zeeziek te worden.
God Macabre mocht van zijn kant dan weer de meest fanatieke fan op zijn palmares schrijven. Toen we in de kleine zaal tegen het podium geplakt stonden in afwachting van deze band, viel het ons op dat de jongeman naast ons zijn smsberichten van rechts naar links typte -achterstevoor dus vanuit ons standpunt bekeken. Vrijpostig als we zijn, vroegen we hem wat voor taal hij sprak. Het bleek om Hebreeuws te gaan, en de man was speciaal overgekomen om God Macabre te zien, 'wat hij nooit durven dromen had'. We hebben ons de rest van het optreden dus staan afvragen wat deze band specialer maakte dan andere bands, maar het antwoord op deze vraag is niet gekomen.
Nu we het toch over talen hebben: met bands op de bill uit alle uithoeken van de wereld, kun je dito bezoekers verwachten. De organisatie telde fans uit 40 landen, en het is dan ook niet verwonderlijk dat we meer dan eens de wenkbrauwen fronsten bij het opvangen van de zoveelste anderstalige conversatie die we niet konden plaatsen. Toch wel opmerkelijk, zo'n internationaal en multicultureel publiek, dat blijkbaar toch één grote passie gemeenschappelijk heeft: de dood in al haar facetten. Tegelijk nog opmerkelijker, met die gedeelde passie in het achterhoofd: de blije mensen en lachende gezichten, zelfs op het podium. Frank, de Nederlandse drummer van Funerus bijvoorbeeld, die de hele set afwerkte met een brede lach op zijn gezicht. Of de gitarist van Massacre, die een serie gekke bekken kwam trekken naar mij in de fotopit, nog voor het eerste nummer ingezet was. Maar ook gewoon de mensen in het algemeen: ondanks al de zwarte bandshirts en de thema's die aan de orde waren, was de sfeer allesbehalve duister te noemen.
Met een Tilburgse parkeerboete onder onze ruitenwissers sloten we de eerste avond af. Wie zet er dan ook die ticketautomaten zo ver uit elkaar dat je oog er niet eens op valt. Bummer, maar niks aan te doen.
Zaterdag beloofde voor ons nog hectischer te worden, met ook de derde zaal geopend en dus nog meer heen en weer gehaast om toch overal iets van mee te pikken. We hadden ook een interview op de agenda tussendoor en dat zijn er uiteindelijk zelfs twee geworden. Kortom: we stonden scherp.
Onze dag begon onverhoopt goed met het voor ons onbekende Funerus op de Main Stage. Het diep keelgeluid van de eenvoudig ogende dame trok onze aandacht, en de naar doom en sludge neigende sound van het geheel viel in onze smaak. Niet alleen in de onze trouwens, dat bleek genoeg uit de commentaren rondom ons, achteraf. Toen zangeres/bassiste Jill McEntee ook nog vertelde dat ze herstellende was van een hartaanval een jaar geleden en dit haar eerste keer 'back on stage' was, werd onze bewondering alleen maar groter. We besloten dan ook een babbeltje met haar te gaan slaan naarmate de avond vorderde. Het resultaat daarvan kun je elders op onze site lezen.
Het zaterdagprogamma had verder nog van alle uitersten wat in petto. Bands die speciaal gekomen waren om afscheid te nemen van hun trouw publiek -zoals Brutal Truth-, naast bands die speciaal overgevlogen waren om de fans te laten weten dat ze de draad terug opgenomen hebben, zoals Skinless. En bands die met legoblokken heulen. We zagen het enorm groen ding voor het eerst on stage bij Cerebral Bore, en kort daarna dook het op bij Despised Icon, zij het iets meer op de achtergrond. Het verhaal gaat dat Ed 'Infidel Amsterdam' Veter hen dat blok gegeven heeft tijdens hun doortocht in Nederland, en dat het nu als mascotte dienst doet. Wat er ook van zij: het stond ondersteboven^^. Maar nu we toch bij Despised Icon beland zijn: dat was zonder meer de meest energieke show van de dag. Oudjes onder ons herkenden de intro als deze van Conan de Barbaar, waarna een overweldigende performance volgde die zijn gelijke niet heeft gehad op Neurotic Deathfest. De kracht, de agressie, de energie ... ze bliezen je gewoon omver met hun dubbele zang en hun deathmetal met knipoog naar hardcore. De tent ging compleet bol staan tijdens 'Day of Mourning'. Voor ons een band om eens tot op de naad uit te spitten van zodra we daar tijd voor vinden.
Brutal Truth is bezig aan een afscheidstour doorheen Europa nadat bassist Dan Lilker eerder dit jaar had aangekondigd dat hij er voor zijn 50'ste verjaardag mee ophoudt een fulltime muzikant te willen zijn. Hun optreden in Tilburg was een onderdeel van die afscheidstour, en de laatste keer dat ze in België gespeeld hebben was op 1 mei. Zanger Kevin Sharp deed het voor de gelegenheid barvoets en krulde regelmatig eens zijn tenen over de monitoren. Hij gaf ons nog mee als boodschap: 'You got one life, fucking live it!'
Op het kleiner podium ging Malignancy intussen lopen met de titel 'grapjurk van de dag'. Zanger Danny Nelson praatte er ononderbroken zijn set aan elkaar met grappige teksten. 'We made this record a few years ago ... we don't have one for sale so please don't ask us' en 'I might shit my pants so if you smell something than that's bad news: last evenings dinner'.
Skinless is dan weer een band die na een lange periode van inactiviteit de draad stilletjes aan terug opneemt. Ze kwamen helemaal uit de US richting Nederland voor dit ene concert op Neurotic Deathfest. Naar eigen zeggen wilden ze daarmee de fans laten weten dat ze nog leven en dat er iets op til is. Wat dat precies is vertelde zanger Sherwood Webber ons persoonlijk tijdens een interview dat je elders op onze site kunt lezen. In ieder geval heeft hij iets met fruit: tijdens onze babbel had hij een banaan meegebracht om op te peuzelen, en toen de band op het podium kwam, deelde hij eerst appels en sinaasappelen uit aan het publiek. Een beetje prettig gestoord toch wel, die Webber. Zijn belangrijkste bekommernis: zie ik er goed uit zo met mijn haar kort?
Zo stilaan liep de avond op zijn einde. Het was een drukke dag geweest met stampvolle kleine zaaltjes -je moest er ruim op tijd bij zijn als je ook de bands die daar speelden wilde meepikken, en veel activiteit vóór de podia, zowel in de grote hal als in de kleinere ruimtes. We spotten ook voor de tweede dag op rij die ene fan in zijn kanariegeel fluo pak met uitlopende pijpjes ... Het moet gezegd dat hij zijn eigen stijl had zo tussen al dat zwart. Wij gingen dan maar de auto halen en deze keer waren we slimmer geweest -dachten we- na de parkeerboete van vorige avond. We hadden de torenparking genomen. De duurste torenparking ooit zo bleek, toen we 15 euro mochten neertellen aan de automaat beneden. We moesten maar dringend dat plan van Tilburg eens bestuderen, besloten we, zodat we in het vervolg konden parkeren zonder failliet te gaan.
Dag drie. Eerlijk is eerlijk: ons enthousiasme begon wat te tanen. We hadden op deze dag ook geen enkele specifieke band waar we naar uitkeken, en we lieten het dus maar op ons afkomen. Tussendoor hadden we wel al eens de tijd genomen om goed rond te kijken, en we stelden vast -of konden bevestigen dat- de Death Metal scene een mannenwereld is. Welbeschouwd schatten we dat er voor iedere vrouwelijke fan dertig mannelijke rondliepen, wat toch wel opvallend verschilt van de ratio man/vrouw op een meer klassiek metal optreden. Maar dat terzijde.
Cephalic Carnage deelde eerst wat boterkoeken uit aan de eerste rij en vloog er dan in met 'Kill for Weed'. Een beetje gek toch wel om uitgerekend in Nederland aan het publiek te vragen wie er tegen weed is. Uiteraard krijg je dan weinig respons uit de zaal. De band gaf verder wel tekst en uitleg bij de lyrics van hun nummers. Over die Nederlander met een fulltime erectie, of gewoon over de leugen rond de maagd Maria.
Naar de Zweden van Grave werd door een vaste schare fans al een paar dagen uitgekeken, en deze band scoorde dan ook vrij sterk bij het publiek. Hoewel, dat is relatief, achteraf bekeken. Want net zoals bij ons, begonnen drie dagen non stop death metal blijkbaar ook bij andere combi-festivalgangers door te wegen. De bands hadden het moeilijker om nog beweging in het volk te krijgen, en je trof al eens vaker opvallend veel mensen buiten in het zonnetje aan, niet enkel om een sigaret te roken.
Ook in de kleinere zaaltjes hadden de bands het moeilijker om de sfeer erin te houden. Fleshless gaf er nochtans een ferme 'lap' op met hun no nonsence interpretatie van Death Metal en Skullhog haalde er de maskers en de bebloede schorten bij om hun set kracht bij te zetten. Maar het leek allemaal wat minder indruk te maken op de bezoekers dan de voorbije dagen. Zelfs de Nederlanders van Pestilence moeten dit gevoeld hebben, want ook zij kregen de zaal maar moeilijk mee. De meeste belangstelling ging nog naar Pentagam Chile waarvoor de kleine zaal eigenlijk té klein was. Net voor deze band begon te spelen, werden trouwens twee minuten stilte in acht genomen voor Commemoration Day, de herdenking van de slachtoffers tijdens WOII. Een vrij onwezenlijke ervaring in een volle concertzaal.
Het werd stilaan aftellen tot Dark Angel het podium zou beklimmen. De band is in wezen al uit elkaar sinds 1992 maar speelt in 2014 op enkele selectief gekozen festivals in Amerika en Europa, waaronder hier op Neurotic Deathfest. Voor de fans was dit een een vrijwel éénmalige kans en dus waren ze ruim vertegenwoordigd. Toch blijft een trashband een hoogsteigenaardige headliner voor een Death Metal festival. In ieder geval zullen de fans van de band tevreden naar huis gegaan zijn, want er was volsterkt niks mis met dit optreden.
Wij dronken onze laatste drankbonnetjes op en betaalden nog eens 15 euro in de torenparking die ons nog lang zal heugen. Tevreden maar moe en afgemat, misschien wel versleten. '3 dagen enkel en alleen Death Metal, dat kan toch niet anders dan hoofdpijn geven?' Met die wijsheid toogden we huiswaarts. Ach wat: volgend jaar nemen we gewoon een dafalgan mee, want natuurlijk willen we er toch weer bij zijn!
We zetten de totale line-up van het Neurotic Deathfest nog een laatste keer op een rijtje (maar liefst 42 bands):
