De zaterdag was het opstaan met druilige ogen. De ochtendstond had regen in de mond en dat zorgde ervoor dat de wandelschoenen en regenjas met drang boven gehaald moesten worden om deze derde dag van het festival mee te openen.
Customs kreeg vandaag de eer om het event te openen. Eerder zagen we ze al aan het werk op Pukkelpop en diverse andere podiums.
Op dit vroege uur was de publieksopkomst dan ook zeer matig maar dat hield de groep niet tegen om er toch een feestje van de maken. De band, sinds 2008 pas echt bekend dankzij de track Rex, kwam strak in het pak op.
Het doek dat zich verwikkelt achter de bandleden doet ons denken aan een markt en zorg op zeldzame ogenblikken voor een sfeerkadering. Het blijft echter wachten op de grote toestroom om deze groep echt tot uiting te laten komen. Met hen onlangs gereleasede album The Market speelt Customs stevig in op de funky dansbare muziek en zorgen ze ervoor dat je zelfs live een dansje kan wagen. Een tof intermezzo in tijden waar cultuur soms teniet geslagen worden door IS troepen. Sfeer zetten lukte de groep niet meteen maar het aanwezige volk had daar geen erg in. Voor hen bleek het achteraf de ideale opener van vandaag geweest te zijn. Zonder omzwaaien een fantastische band die zowel live als fysiek heel krachtig en dansbaar uit de hoek kan komen.
Altrego, bekend van de grote krullenbol die op zijn zestiende tijdens Humo’s Pop Poll het sportpaleis inpakte, mocht vandaag zijn best doen om te bewijzen dat hij meer is dan wie hij vroeger was. Veel vrouwen liepen destijden achter hem aan en hij zelfs even een tieneridool geweest maar nu staat hij voor ons geheel onherkenbaar op het podium te strijden met zijn haren strak in de gel en zijn lijf mooi in het hemd. Geen akoestische gitaar, geen Licking My Balls Like A Dog, geen vrouwengejank vandaag maar een nieuw ego die eerder Altr opkomt. Jasper Erkens is herrezen uit de as der doden en slaat terug. Onherkenbaar en met een iets wat Londense non-comfort look haalt hij sterk uit naar zijn eerdere idool-scène. Muzikaal gezien hadden we niets aan te merken. Het leek ons om sommige momenten zelfs te perfect te zijn. Net alsof je op hotel geen enkel vuiltje kan ontdekken op de rand van je bed, wel zo klonk zijn muziek. Strak, gematigd, vlot en een mix van blues met prog met synthpop. Voor ons ontbrak er echter iets. Onze honger werd niet meteen gestild.
18u00, het vroege middaguur doet ons langzamerhand kwijlen achter een heerlijke zak frieten … of wat dacht je zelf? FI:HP heeft meer te bieden dan frieten en hamburgers. Heerlijke wok-schotels werden aangeboden door rasechte ervaringskoks. Een heerlijke curry-kokos gerecht in combinatie met die zeemzoete rijstvelden versmoorden mijn reukorgaan heel eventjes tot mijn maag ging kolken van geluk. Smakelijk!
Kitty, Daisy & Lewis. Een naam die me om onbekende reden heel veel zegt kan ik tot op vandaag niet naar voren brengen. Een groep om zeker te blijven volgen. De drie voornoemde namen blijken één voor één familie te zijn van elkaar en worden op het podium bijgestaan door vader en moeder. Een familiaal boeltje als je het ons vraagt. Wat als er daar eens ruzie in is?? Maar los daarvan bracht de band ons muziekgenre aan waarvan we achterover vielen. Dansbare muziek uit de glorie jaren van 1950 werden met een pepermuntje op smaak gebracht. Het doet ons denken aan de gouden jaren waar je kon dansen in een café of voor 10 cent een pint achterover kon slokken. Voor ons een meer dan muzikale voldoening tijdens dit concert. Zeker een groep om te volgen of te blijven volgen.
Intergalactic Lovers hoeft eigenlijk geen echte intro te krijgen. Deze Belgische band werkte zich dit jaar naar de top met hits als Islands en Northern Rd. De zweemzoete stem van leadzangeres Lara Chedraoui (wij dagen het u uit correct uit te spreken) leidt menig dromerig hoofd rechtstreeks naar de zevende hemel. Dat de band laive dezelfde strakheid kan aanhouden als op op hun album was ons al ter oren gekomen voor het concert. De mainstage op FIHP lijkt eindelijk vol te stromen en meerdere malen merken we toch wel dat er reikhalzend naar dit optreden wordt uitgekeken. Hun laatste optreden in Belgie tot einde september, mede dankzij een korte tour van 4 dagen in Tokyo, moest er gewoon één worden voor in de geschiedenisboeken. Ze stelden niet teleur!
Het 1ste echte kippenvelmoment op deze druilerige zaterdagmorgen wordt al tijdens hun 1ste nummers bereikt. Hoewel Lara zich verontschuldigt voor het slechte weer, breekt de zon onverhoopt door en lijkt het wel of God hemzelven zijn zegen geeft over deze engel en haar begeleiders. Dat het vanaf dan alleen maar bergop gaat is een understatement natuurlijk. Kippenvelmoment nummer 2 is tijdens "Islands" waarbij er aan de zaal, of in dit geval de tent, gevraagd wordt om "We Are" in volle borst mee te zingen. Al vanaf de 1ste poging slaagt iedereen erin om harmonieus mee te zingen. Zodanig zelfs dat de band even van zijn sokken lijkt geblazen. Tijdens het nummer zelf presteert het publiek nog beter en klinkt het als een volleerd kerkkoor met 30 jaar ervaring. Een moment dat we ongetwijfeld nog zullen terug horen op Studio Brussel.
Enig minpunt aan dit concert is dan ook dat er een einde aan moest komen. Dat we "IL" nog vaak zullen tegenkomen op festival en concertpodia de komende jaren lijkt een certitude, maar laat ons dat hen maar vergeven en gewoon genieten van hun muziek.
Met Gary Clark Jr. presenteerde FIHP ons een Grammy-winnaar op het hoofdpodium. Toch overheerste bij velen het gevoel dat ze tegenover een nobelen onbekende stonden. Dat iedereen na zijn optreden met lofredes de tent verliet was dan ook niet meer dan normaal. Zijn vingervlugge handen streken over de gitaar alsof hij ermee geboren is. Zijn combinatie van Blues, Rock 'N Roll en Jazz gaven de tent algauw een groezelig sfeertje. Het enige dat nog ontbrak was een Jack Daniels in de ene hand en een Cubaanse sigaar in de andere. Dat deze legende als het ware was neergedaald in het koude Oudenaarde (slechts 11°C) was op zich al een half mirakel, dat hij er zeer vlot in slaagde om de sfeer erin te krijgen was dat echter des te meer! Het was voor de mainstage echt wachten tot nu om enigszins dansende en bewegende mensen te zien en dat we zeker zijn dat het niet komt door de kou.
Echte hoogtepunten hadden we niet tijdens de show, daarvoor kenden we de man te weinig, maar als je een tent verlaat met het gevoel dat je heel dringend zijn albums moet gaan kopen dan is zijn missie meer dan geslaagd! Voor mensen die dit lezen en die nog niet overtuigd zijn van mans kunsten dan lijsten wij graag, kort even de belangrijkste, de namen op van artiesten die met hem al het podium deelden: "B.B. King, Eric Clapton, Buddy Guy, Steve Winwood, John Mayer, Sheryl Crow, Jeff Beck, en ZZ Top"
Check zeker het nummer " Please Come Home" waarmee hij zijn grammy won.
Top of the bill vandaag was Cee Lo Green. Dat de man meer gekend is voor zijn 4-letterige Engelstalige vloekwoorden of voor zijn reeks aan hitjes is slechts een klein bezwaar. Dat hij echter een buslading aan schaarsgeklede danseressen en muzikanten meebrengt is een voetnoot die echter, voor de mannen onder ons, iets meer belangstelling geniet. Het verwonderde ons dan ook niet dat de 1ste rij volstond met deze exemplaren. De set was gevuld met references naar andere populaire werken, we gingen van Beasties Boys naar Nirvana, maar sporadisch ook met eigen nummers zoals Crazy, I want you (Hold on to love), It's OK en uiteindelijk helemaal op het laatst ook F*ck You. Dat de man naar onze bescheiden menig te weinig eigen materiaal zong en veelal terugviel op werken van andere artiesten kon de tent duidelijk niet schelen.
Dikken ambiance en veel sfeer hielpen de man om het optreden te overleven. Het was duidelijk dat hij even een break nodig had na het 1ste deel van de setlist. Gelukkig kon hij terugvallen op enkelen van zijn "homies" om zijn setlist aan te vullen. Zoals gezegd was Cee Lo ons ding niet echt, maar dat is een puur persoonlijke mening. De wei feestte de koude van zich af en ging de laatste nacht in met een goed gevoel.
Goed ingeduffeld verlieten wij ook de weide. De modder aan onze schoenen kon ons niet echt deren. Belgie had nog maar eens bewezen waarom ze, zelfs tot in Rusland, gekend is voor zijn festivals.
