Toen we de affiche van Pukkelpop onder ogen kregen, hadden we niet direct het 'wauw-gevoel' dat we van andere jaren gewoon zijn. De headliners waren op zijn minst verrassend te noemen. Al moeten we eerlijk toegeven dat The National, Editors en Queens of the Stone Age ondertussen al ruimschoots hun sporen verdiend hebben in het muziekwereldje. Opvallend was wel dat de grote massa enkel bij die laatste echt aanwezig was op de mainstage. Uiteraard staat of valt Pukkelpop niet met dat ene podium, er zijn voldoende alternatieven en ontdekkingen te doen op de vele andere podia in de omtrek. Slowdive, Portishead, The War on Drugs, Blaudzun of Thurston Moore zijn maar een heel kleine greep uit bands en artiesten die deze affiche de moeite waard maken om de volle drie dagen te genieten. Ook wij waren er dus die volle drie dagen bij, onze bevindingen van de bands die we gezien hebben leest u in volgende verslagen.
DAG 1: donderdag 14 augustus:
Mac DeMarco gaf enkele maanden geleden nog een heel sterke indruk op Les Nuits Botanique in Brussel. Reden genoeg om hem nu ook op Pukkelpop ook aan het werk te gaan zien. In Club stage zou hij zonder enige moeite diezelfde sfeer moeten kunnen creëren als in Chapiteau daar in Botanique. Echter viel hij deze keer wat door de mand. Dit kwam echter niet zozeer door Mac DeMarco zelf, die met zijn swingende songs de tent in vuur en vlam probeerde te zetten. Blijkbaar zat het geluid niet zo goed, waardoor de zang niet altijd goed hoorbaar was. En zijn stem is net de grootste sterkte van Mac. Helaas kwam het concert daardoor niet volledig tot zijn recht, waardoor we geen hoogstaand concert voorgeschoteld kregen zoals in mei , in Brussel. Spijtig, maar Mac DeMarco is en blijft een begenadigd artiest, die veel te bieden heeft zowel qua podium presentatie als puur muzikaal.
Tijd voor een act in de Shelter. De bandleden van The Hell, getooid in korte broek en met een mondmasker op, leken zowaar straatboefjes die na schooltijd eens even wat kattenkwaad kwamen uitsteken. De clichématige aanpak waarmee ze hun muziek brachten was echter minder verrassend te noemen. Niet dat dit storend werkte, de grunts en gitaren klonken best hard en diepsnijdend, maar ergens overviel ons een beetje een dejavu gevoel. Echter speelde The Hell een vrij strakke set, waardoor ze een deel van het publiek konden dwingen tot een moshpit. De aanwezigheid was echter vrij miniem te noemen , een euvel dat ons die eerste festivaldag ook in de andere tenten wat opviel. Kortom, een vrij sterk concert, met vooral een integrerende podiumact.
Ook bij To Kill A King in de Marquee stond er dus betrekkelijk weinig volk. Je kon zonder enige problemen tot vooraan geraken. Op zich is dat met de intimistische muziek die deze band brengt wel nodig. De songs raken je hart en ziel, en worden best gebracht in een wat kleinschalige sfeer. To Kill A King 's zanger Ralph Pelleymounter ontpopte zich tot een entertainer, pur sang, of deed toch een wilde poging. Het feit dat deze band, met folk aanvoelende muziek, menig harten sneller kon doen slaan op een festival, is op zich al een prestatie. Dat er enige technische problemen waren, is niet hun fout. Ook straalden To Kill A King net iets te weinig boven het gemiddelde uit, om echt één gehele tent in vuur en vlam te zetten. Maar we kunnen hen bestempelen als veelbelovend naar de toekomst toe, net door hun manier van brengen en de intensiteit die hun songs oproepen. In oktober komt er één nieuwe EP op de markt, een uitgelezen kans om hen nog eens uit te checken.
Het programma van de Clubstage kon ons eigenlijke de volle drie dagen wel bekoren. Ook op deze donderdag was dit het geval. Deafheaven bracht een combinatie van postmetal en black metal. Dat is toch eerder iets dat je in de Shelter zou verwachten, en liefst in het donker. Nu, de aanwezigen in de club schrokken wel even, maar lieten het zich niet aan het hart komen. Integendeel. Met een verpulverende set slaagden Deafheaven erin iedereen van achter naar voor, in opperste vervoering te brengen. Dit is eigenlijk voer voor echte metalheads lijkt het ons, maar ook een globaal festivalpubliek kon deze mokerslag in hun gezicht best pruimen. De diepe grunts sneden heel diep door ons heen, zoals dat bij black en post metal moet zijn. Heel geslaagde doortocht, zeker omdat Deafheaven dit kon teweegbrengen voor een totaal ander publiek dan ze doorgaans gewoon zijn. Klasseband, top concert!
We zeiden het al, een gevarieerd programma in de Club. Na Mac DeMarco en de black metal van Deafheaven , was het nu de beurt aan weer iets heel anders. De licht psychedelische muziek van Temples zou ons dan in heel andere hogere sferen moeten brengen. De band beschikt alvast over een frontman met wondermooie, bedwelmende stem, en een zeker charisma. Deze uitstraling zorgt ervoor dat Temples een vooral veelbelovende indruk nalaat. Hun muziek lijkt wat als een flits terug in de tijd, toen hippies de wereld bevolkten. Maar dit alles in een fris jasjes gestoken, waardoor het allemaal niet gedateerd klinkt. Op zich slaagde Temples door hun sfeervolle muziek ons ook te bekoren. Wij vermoeden dat de best knappe zanger ook menig meisjeshart sneller heeft doen slaan. Eén band om in het oog te houden, naar de toekomst toe. Ze hebben zeker potentieel om er te komen.
Voor zij die Ramones helaas niet hebben meegemaakt, hier zijn Black Lips. Hun onversneden, snelle rock-'n-roll aanpak doet ons inderdaad wat denken aan die ter ziele gegaan helden van toen. In één snel tempo de ene song na elkaar brengen, zonder daar veel woorden aan vuil te maken. Het was een aanpak waardoor Ramones groot zijn geworden. Ook Black Lips proberen deze regel te hanteren, maar in plaats van gewoon de ene vuurbol na de andere af te vuren, komt er na elke song een net iets te lange pauze, waardoor de drive wat uit het concert gaat. Op dit soort optredens hoort nu eenmaal niet teveel interactie, die was er ook niet. Maar ook hoeven die momenten van 'stilte' niet, snel doorgaan en je publiek volledig murw slaan, daarop hadden we wat gehoopt. Niet dat we ontgoocheld afdropen, integendeel. Als geen ander serveerden Black Lips een potje lekkere old school rock die ons , en menig andere aanwezig aanzette tot een potje headbangen, en dergelijke meer. Daarom kunnen we stellen, missie geslaagd. Maar in het vervolg, laat de pauzes tussen de songs zo miniem mogelijk zijn.
De headliner op dag één, het feestje met Deadmau5 niet meegerekend, Editors hebben ondertussen al hun sporen verdiend in het muziekwereldje. Zo stonden ze ook op grote festivals als hoofdact, en speelden ze Rock Werchter al volledig plat met één tot de verbeelding sprekende set. Het was dan ook even schrikken toen de mainstage tot amper voorbij de PA echt bevolkt was voor deze heren. Het optreden kwam wat traag op gang, we vreesden zelfs even dat we hier een flauw afkooksel gingen krijgen van de vurige band die we in het verleden bezig hebben gezien. Gelukkig herpakte Editors zich naarmate de set vorderde en eindigden zelfs met een ware, maar ook niet onverwachte, climax met de klepper Papillon die uiteindelijk de weide in vuur en vlam zette. Haast letterlijk door het vuurwerk en de snippers papier die de lucht werden ingeschoten. Hierdoor bracht Editors niet hun beste optreden ooit, maar één zoals we dat eigenlijk van hen gewoon zijn. Echter zonder de hoogstaandheid waarmee ze in het verleden stonden te spelen, maar een finale om 'U' tegen te zeggen, maakte heel veel goed.
Afsluiten met een feestje? Nee, afsluiten met Slowdive. Deze band behoorde twintig jaar geleden tot de voortrekkers van de Britse shoegaze. Ze splitten echter vrij vroeg, en er leek een abrupt einde te komen in de jaren '90 aan deze veelbelovende act. Het was dan ook uitzien hoe de herenigde Slowdive anno 2014 zouden klinken, en vooral of ze nog diezelfde impact zouden hebben als toen. Vanaf de eerste noten werden eventuele twijfels met de wind weggeblazen. We kregen een gevarieerde set voorgeschoteld, met instrumentale pareltjes die deden denken aan post-rock. Tot bedwelmende shoegaze, met in de hoofdrol de prachtige stem van zangeres Rachel Goswell. De grote opkomst viel wat uit, de Club stond amper vol tot aan de PA. Beetje jammer, maar de afwezigen hadden weer eens ongelijk. Met een set die ging van dromerige, hartverwarmende melodieën naar verpulverende gitaren die je potdoof maakten, zorgde Slowdive zowaar voor één eerste echt hoogtepunt van deze eerste festivaldag. Meer nog, ze bewezen ook nu nog steeds te staan als een huis. Van pakkend mooi, naar oorverdovend. Elke emotie in onze ziel werd aangesproken, zodat we naderhand verweesd achterbleven. Magisch mooi concert, dat we niet snel zullen vergeten.
