De voorspelde regen bleef , op een paar buien na, uit op Pukkelpop. De weergoden waren het festival dus eens gunstig gezind. Nu is een beetje modder ook niet iets om over te panikeren, maar we houden het graag droog. Tot daar het weerbericht van de dag. Op dag 2 was het vooral uitkijken naar Thurston Moore, The National en opkomende talenten zoals Blaudzun of The War on Drugs. Daarnaast bezochten we ook nog Flatcat, Truckfighters en de zanger met de gouden stem John Newman. Kortom weer een heerlijke dag op Pukkelpop met heel wat talent op één festivalweide.
DAG2: Vrijdag 15 augustus 2014
Flatcat brengt wat we vandaag zouden kunnen omschrijven als poppunk of postpunk. Je zou de band het best kunnen omschrijven als de softe versie van Billy Talent die af en toe eens iets snediger uit de hoek komt. Het concert op Pukkelpop was zoals steeds bijzonder goed. De frontman wisselde sterk 4-chordsongs af met West-Vlaamse zinsneden waar de humor vanaf droop. Het was dus een ideale opener van de dag, die door het wegvallen van Of Mice And Men, een uur verschoven werd op de affiche. Het was echter de moeite waard om onze eigen dagindeling wat te hertekenen zodanig dat we deze mannen bezig konden zien. Helaas moesten we daardoor wel Arcane Roots links laten liggen omdat deze band nu samen speelde met John Newman.
John Newman is qua stemkleur misschien wel het allerbeste concert dat we op Pukkelpop hebben, mogen aanschouwen deze editie. Het is de zanger die alle aandacht naar zich toe zuigt met zijn sterk stem, ongelooflijke podiumpresence en de kracht van het entertainment. Hij kan wat vergeleken worden met een Stromae, die ook zijn publiek kan opzwepen door zijn verscheidenheid aan talenten. John Newman werkte alreeds samen met Rudimental en Calvin Harris, twee van de grootste producers van het moment, wat ook duidelijk maakt dat deze artiesten zijn talent onderschrijven en naar een hoger niveau tillen. Love Me Again en Feel The Love, de samenwerking met Rudimental, waren de absolute hoogtepunten van zijn concert en misschien samen met het optreden van QOTSA wel het summum van Pukkelpop 2014. Wij kijken alvast uit naar meer werk van dit uitzonderlijke talent.
De Zweedse Truckfighters brengen het soort stonerrock dat doet terugdenken aan bijvoorbeeld Kyuss. Wij van snoozecontrol, fan zijnde van alles wat naar Stoner en rock ruikt, hadden aan deze band al de nodige aandacht besteed. De lekker loos gaande gitaren, het doet je zo denken aan eender welke stoner of fuzz rock band, sterker nog, Truckfighters staan puur muzikaal aan een de eenzame top wat ons betreft in deze genres. Schreven we over de laatste van deze heren, Universe. Die loos gaande gitaren waren ook op het podium in de shelter voldoende aanwezig, en ja het leek wat diezelfde lijn op te gaan. Maar neen, dat stoorde totaal niet! Trukfighters is naar onze mening wel een band die nog kan groeien, en hun top nog niet hebben bereikt. Maar nu al geven ze hier een heel veelbelovende indruk, die ons het beste doet vermoeden voor een gouden toekomst. In het oog houden deze Zweden is ons advies. Ze spelen ook op Desertfest in TRIX, vrijdag 10 oktober! Ook dit is een aanrader.
Tijdens onze wandeling naar het andere podium waaiden klanken voorbij die wat deden denken aan , laat het ons zo uitdrukken, free Jazz? The Cat Empire in marquee stonden met veel volk op het podium, maar kregen ook veel bijval van de aanwezige toeschouwers die in groten getale waren afgezakt naar de tent. Er waren in hun sound invloeden waar te nemen van Jazz, ska en reggae. Een allegaartje van muziekstijlen dus, die vooral een swingende invloed hadden. Mede door gebruik te maken van blazers en trompet werd de sfeer alleen maar versterkt tot een ware climax. De zon scheen wel niet te fel, maar we voelden ons door deze opfleurende muziek wel even vertoeven in ergens een ver tropisch land waar Balkan muziek ons tegemoet kwam. We zagen het publiek in de tent uitzinnig meedansen, en in elkaars nek kruipen. The Cat Empire zorgde voor een waar feestje in de Marquee, dat ook ons kon bekoren. Zo eens een wandeling maken, het kan soms zijn vruchten afwerpen.
Wij zagen Blaudzun reeds aan het werk op Les Nuits Botanique waar hij de zaal geheel plat speelde. We zeggen wel Hij, doordat alles een beetje draait rond hun boegbeeld met de grote bril, Johannes Sigmund. Maar Blaudzun profileerde zich ook in Botanique vooral als een topband. Zouden ze diezelfde intense uitwerking ook kunnen creëren in een overvolle Marquee? Die vraag stelden we ons. Helemaal lukte dat niet, maar de band gaf toch weer eens een heel sterke indruk. Het publiek ging mee in de opbouw van fleurige violen, de schitterende gitaar/drum uitspattingen en het trompetgeschal. Ook Johannes profileerde zich weer eens als begenadigde entertainer, hij heeft dan ook een charisma van de hele grote artiesten ter aarde. Op zich zijn we er zeker van, dat ze wel degelijk in staat moeten zijn die gehele tent plat te spelen. Helaas vielen ze heel lichtjes door de mand deze keer, laat me stellen het was geen topconcert als in Botanique, maar aan de reacties van het publiek te zien indrukwekkend genoeg om nu ook weer te spreken van een geslaagde doortocht op Pukkelpop. Als er grenzen zijn aan intensiteit en genieten, dan heeft Blaudzun die bij dezen overschreden. Schreven we toen over hun concert in Botanique, dat was nu dus ook het geval, echter in iets meer beperkte mate dan toen. Zeer sterk optreden toch weer, zondermeer.
We hebben in België heel veel topbands en artiesten
lopen, die helaas door de globale pers te vaak worden genegeerd. Onze leuze bij snoozecontrol is echter Support you locals. Madensuyu kennen we ondertussen al vrij goed, we zagen ze reeds een paar keer live aan het werk. De laatste keer was op Les Nuits Belge, in Botanique te Brussel. Daar zetten ze als het ware de Rotonde op stelten, met een alles om zich heen kapot slaande set. Het duo op gitaar/keyboard en drum liet ook nu weer, in Wablief?!, geen spaandertje van ons heel, met een set die ging van zalvend tot oorverdovend. De tent stond op barsten! En deze keer niet door één of andere storm, gelukkig. Geweldige performance van deze heren, die ook de nodige interactie aan de dag legden naar elkaar en de fans toe. Dat publiek genoot ook met volle teugen. Madensuyu verpulverden met deze set weer eens onze hersens, waardoor we iets of wat verweest de tent verlieten, happende naar adem. Het is dan ook uitzien naar hun concert in AB , op 21 september, samen met Goat waar we ook aanwezig zullen zijn.
Levende legendes op het podium van Club stage, ook dat is Pukkelpop! Op eender welk ander festival staan deze ergens in de namiddag op het hoofdpodium, waar ze helaas vaak worden genegeerd wegens dat iedereen komt voor die paar hoofdacts. Maar de club stond dus heel goed gevuld voor Thurston Moore, vooral bekend van zijn werk met Sonic Youth. Maar ook solo heeft de man best aardige platen voortgebracht. De man had bovendien een paar klasse artiesten rondom zich geschaard. Sonic Youth-drummer Steve Shelley en My Bloody Valentine-bassiste Deb Googe zijn dan ook twee kleppers van formaat die hun stempel drukten op het gehele concert. Geen songs van Sonic Youth, zelfs niet van zijn vorige solo platen. Nee, Thurston Moore bracht een set met vrijwel nagelnieuwe songs. Eender welke andere artiest zou hiermee door de mand kunnen vallen, zeker op een festival. Maar niets was minder waar. Vanaf de eerste noten werden we bij de strot gegrepen, om ons niet meer los te laten. De songs staan één voor één als een huis, wat ons al doet uitzien naar het nieuwe album dat in het najaar zou moeten verschijnen. Live klonken ze als mokerslagen, soms zalvend, soms pijnlijk hard en striemend. Maar telkens met een intensiteit, tot het ene kippenvelmoment na het andere. Door het brengen van een gevarieerde set, met oog voor detail en perfectie, slaagde Thurston Moore erin ons het verdriet dat we hadden door het verdwijnen van Sonic Youth, nu wel zijn te boven gekomen. Vergeef ons even ons overdreven enthousiasme over dit concert, maar dit was gewoon weg indrukwekkende schoonheid die we niet elke dag tegen komen. We want more.. Moore!
We bekennen, we zijn al veel jaren fan van The National. Deze band slaagt er met vrij intieme muziek ook telkens in grote zalen tot volle festivalweides in opperste vervoering te brengen. Ook in de betonnen bunker van Vorst Nationaal, niet zo lang geleden, was dit het geval. Opvallend gegeven, er stond wel wat volk voor deze afsluiter, maar toch niet de grote massa die we hadden verwacht. Helaas kwam de muziek echt tot zijn recht tot net voorbij de PA. Hoe dit komt? Misschien omdat Matt Berninger dan wel een klasse artiest en begenadigd zanger is, maar als frontman is hij niet echt een spraakwaterval. Op zich hoeft dat ook niet, de muziek spreekt voor zich. Maar hierdoor komt de muziek van The National, naar een festivalpubliek, soms wat routineus over. Nu, de fans waaronder ik mezelf rekenen, genoten wel degelijk van deze magistraal mooie en ingetogen set toch weer. De haren van onze armen kwamen weer rechtop te staan. Bij de wonderlijke mooie songs waarop The National al jaren een patent lijken te hebben. In één overvolle marquee had die magie naar alle waarschijnlijkheid nog beter tot zijn recht gekomen, dan op een half volle mainstage. We hebben echter nog nooit een teleurstellend concert gezien van The National, en dat was nu ook het geval. Voor mijzelf was het zelfs een onvergetelijk concert als je bemerkt dat je tijdens het horen van Sea Of Love of Bloodbuzz Ohio, nummers die af en toe nog eens de revue passeren op Studio Brussel, effectief weg begint te dromen en terug denkt aan dat heerlijke concert op Pukkelpop. The National, wat een band!
Ook The War On drugs zagen wij reeds op Les Nuits Botanique aan het werk. Ook zij gaven een heel indrukwekkende set af, die de zaal in vuur en vlam zette. De club stond tot buiten heel goed vol voor deze klasse artiest. De stem van Adam Granduciel wordt soms vergeleken met Bob Dylan? We gaan dit niet volledig tegenspreken, want ergens is dat wel een beetje zo, maar globaal is deze van Dylan toch veel heser. Hun laatste album Lost in the dream , vorig jaar uitgebracht, was een ware doorbraak plaat. Ondertussen hebben ze ook live bewezen door hun bezwerende muziek , elke eventuele scepticus te overtuigen. Uiteraard krijgen de gitaren, van schurend tot meeslepend, een hoofdrol. Maar de heel integrerende, vaak bezwerende stem van Adam kan als het ware gezien worden als de kers op de taart. Vanaf begin tot einde speelden ze op een heel hoog niveau en gaven ze een bedwelmende tot zelfs bezwerende indruk, die ons verweest achterliet. Folk combineren met Krautrock elementen, en teruggrijpen naar een sound uit het verleden, zonder gedateerd over te komen? Het is een val waar The War On Drugs niet lijkt in te trappen. Klasse artiesten die eindelijk de erkenning krijgen van vele jaren noest werken.
