Wij als reviewer zijn -tussen de veelheid aan materiaal dat op ons afkomt- al een gelukkig mens als we een vijftal keer per jaar met de ogen wijd opengesperd uit onze zetel kunnen rechtveren bij het horen van een tot dan toe onbekende band. Een nieuwe ontdekking heet dat dan. Als nu één en dezelfde band erin slaagt om onze zintuigen twee keer in hetzelfde jaar op scherp te dwingen, dan kunnen we niet anders dan het van de daken schreeuwen: 'Mensen: we hebben een bom gevonden'.
De bom in kwestie heet Inconcessus Lux Lucis, een black metal duo uit het Verenigd Koninkrijk. Beide leden van de band -Malphas en Baal-, waren tussen 2006 en 2009 al actief onder de naam Whorethorn, maar herdoopten hun concept sedertien dien tot Inconcessus Lux Lucis. In 2012 verscheen hun eerste EP 'Severed from Sepiroth', maar dat album is ons -hoe is het verdomd mogelijk- ergens ontgaan. In april van dit jaar dan speelde bij wijze van kennismaking 'Witch of the Forge' op onze laptop, en prompt waren we klaarwakker. Een heus als melodieus te beschrijven gitaar leidt het nummer in, om dan als een donderslag bij klare hemel baan te ruimen voor een zeer sterk ritmisch gedeelte met strakke riffs, duistere lyrics en meer dan stevige drums. We hadden meteen kennis gemaakt met de succesformule van Inconcessus Lux Lucis, die zich bij talloze nummers herhaalt: de combinatie van melodieuze intro's en outro's, met daartussenin een opzwepende en uitzinnigmakende occulte boodschap in een strak jasje. Een huwelijk waarvan we nooit hadden geloofd dat het echt kan werken, als niet Malphas en Baal ons met onze neus op de feiten hadden gedrukt.
http://youtu.be/9S8i2OzLc8Y
'Witch of the Forge' en die andere machtige track waarvoor we meteen bezweken, -'In her Most Baneful Shadow'- maken deel uit van het full album 'Disintegration: Psalms of Veneration for the Nefarious Elite', dat onze lente goed maakte. Deze plaat hield ons zelfs zodanig in de ban dat we op zoek gingen naar de kracht erachter. Het kon toch niet wérkelijk Saturnus zijn, zoals de band met hun duiding 'Saturnian Black Magic' aangeeft op hun Facebook pagina? Achter de schermen maakten we kennis met Malphas, die zowel drums, gitaar als zang voor zijn rekening neemt, tenminste in de studio, want waar de band live op het podium staat, worden de rangen vervoegd door ene Donn om het drumwerk te klaren. Baal neemt de bass op zich. In Malphas herkennen we een sterke persoonlijkheid van de klasse Satyr, die al vroeg in het leven 'wat je zelf doet doe je het best' als motto hanteerde en op die manier achtereenvolgens achter het drumstel en de microfoon plaats nam, om uiteindelijk vandaag de dag vooral gitarist te worden. Geen compromissen: Malphas weet hoe hij zijn muziek gespeeld wil horen en speelt'm dus bij voorkeur zelf. Een gedreven karakter dat ons meteen het gevoel gaf dat er uit die hoek nog veel meer te verwachten viel.
Dat we, amper een half jaar later, alweer een nieuwe EP mogen omarmen, overtreft echter onze stoutste verwachtingen. Op 3 november had de release plaats van 'Crux Lupus Corona', een plaat die -naast een inleiding- drie nummers telt, en dat zijn -jawel- Crux, Lupus en Corona. Het geheel bevat een duidelijke verhaallijn en Malphas verduidelijkt ons de link tussen het kruis, de wolf en de kroon. 'Het kruis is waar het offer plaatsvindt. De wolf staat voor de aanvaarding van het offer. De kroon vertegenwoordigt verlossing en hergeboorte, letterlijk de 'bekroning' door de dood.' Meteen begrijpen we ook de titel van de intro: 'Via Dolorosa': de lijdensweg.
Muzikaal bouwt Inconcessus Luc Lucis verder op dezelfde formule: grotendeels uptempo tracks met strakke percussie en ononderbroken ritmisch gitaarwerk, ingeleid of uitgeleide gedaan door meer melodieus snaarwerk van hoog niveau. Zo sterk ritmisch kan het er aan toe gaan, dat sommige tracks met wat verbeelding bijna dansbaar worden. Malphas ligt daar alvast niet wakker van: 'Of ze het nu beseffen of niet, maar mensen die op onze muziek dansen, dansen eenvoudigweg de dans des doods'.
http://youtu.be/O9v6R2vXsos
We kunnen deze band onmogelijk afdoen als de zoveelste black metal band op een te hoge stapel. Het moge duidelijk zijn dat hier een duister geinspireerde Artiest met hoofdletter A aan een opmars met vaste tred begonnen is. Zijn zwarte magie zuigt je compleet mee in het verhaal en beide albums laten je -eens ze zich volledig geopenbaard hebben- niet meer los. Ons besluit: wie als black metal fan bij de zaak wil blijven kan zich niet permitteren 'Disintegration' en 'Crux Lupus Corona' links te laten liggen. Beter nu reeds een trouwe volgeling worden dan straks een pak inhaalwerk te doen hebben als deze band op de betere podia een zwart feestje geeft voor ingewijden.
