Deze Oostendse Avond staat in het teken van de CD- voorstelling van “Wine, Women & Song” door Albert’s Bastards, 4 probleemkinderen die de blues en harde tijden weg rocken met een overdosis heavy rock ’n roll. Ze nodigden Mind Wolf en BRLRS uit om de zaal op te warmen voor hun helse rock’n’ roll show.
Mind Wolf opereerden tot voor kort onder de naam Bird Of Prey. De groep werd in 2013 gesticht door de broers Jan en Sam. Hun neef Arne vervoegde het duo en zo werd het een 3-koppige band. Jan en Arne zaten voorheen ook samen in een punk rock band. Mind Wolf kiest echter niet voor punkrock maar wel, naar eigen zeggen, voor een zoektocht naar een balans tussen opzwepende solide ongecompliceerde rock en nogal psychedelische slepende nummers met invloeden uit de jaren 70 en stoner rock. In 2018 brachten ze de EP “Forrester “onder de naam van Mind Wolf uit.
Mind Wolf is een overtuigende live band. Al is hun geluid minder psychedelisch dan verwacht. Hun muziek, met kenmerken van grunge, garagerock en stoner, doet me dan ook eerder aan jaren 90 bands zoals Alice in Chains, Soundgarden en Stone Temple Pilots dan aan de jaren 70 denken.
BRLRS hebben live al een behoorlijke reputatie opgebouwd. Zanger Olly is duidelijk in vorm, zowel qua stem als qua beweeglijkheid op het podium en speelde een zichzelf niet al te serieus nemende volksmenner. Hun aanstekelijk explosief mengsel van punkrock en garagerock werd door een collega, geïnspireerd door de nabijheid van de zee, ‘zandpunk’ gedoopt. Persoonlijk hou ik het liever bij OHK-garagepunk. Hoe dan ook is het een puik optreden van een band, die nog enkel een grote uischieter nodig heeft, om (inter)nationaal door te breken.
Albert’s Bastards, is de band waar de meeste aanwezigen op wachtten, en die het ook verdient om in binnen- en buitenland door te breken. En hopelijk is de uitgave van hun eerste album “Wine, Women & Song” hierbij een belangrijke stap. In mijn review van dit album omschreef ik het viertal bestaande uit zanger-gitarist Steve Gillespie, gitarist Kevin Labbeke, bassist Fré Houtsaeger en drummer Tim Selleslagh als een goed geoliede oorlogsmachine met meer dan genoeg rock & roll donder. En reeds vanaf het eerste nummer blijkt dit niet overdreven te zijn, want Albert’s Bastards ontpopt zich als een echte rock ‘n’ roll machine.
Albert’s Bastards nemen een vurige start met Inferno, de opener van hun nieuwe album, over een vrouw die ‘too hot to handle’ is. De 4 rock ‘n‘ roll outlaws rocken verder met Clock Struck 69 uit de “Albert’s Bastards” EP (2017). De rock ‘n’ roll trein raast door methet catchy King Size. Hard Ride vertelt over pub crawling door het centrum van de hel. White Trash Superhero is een ‘loflied’ voor de zelfverklaarde koning van het trailerpark die zijn krachten krijgt van drank en drugs.
De ene na de andere sterke song passeert de revue, zoals de magische klassieker Southern Voodoo. Harde tijden worden weggerockt op Rock Bottom. Devil’s Disguise is nog zo’n klassieker van de band, die door zanger Steve wordt aangekondigd als “a song for all the boys who love the bad girls”. Natuurlijk kan ook de titelsong van het nieuwe album niet ontbreken. Wine, Women & Song is pure heavy rock ‘n’ roll van de hoogste klasse.
Het publiek kon er niet genoeg van krijgen want ze vroegen om meer.Er volgde een bis-ronde die zorgt voor manzil madness met het van AC/DC gekende Let there be rock en de cover Never too old to rock ‘n’ roll.
Fans van AC/DC en Rose Tattoo hebben niets te verliezen om te rocken met Albert’s Bastards. Want dit 4-tal uit Sin City Oostende met hun death or glory attitude bewijzen dat rock ‘n’ roll nog lang niet dood is.
