Ghostpoet (ook bekend als Obaro Ejimiwe) wer d al tweemaal genomineerde voor de Mercury Prize (album van het jaar van Britse of Ierse artiesten) en toch moet ik bekennen dat ik hem niet kende. Hoog tijd dus om met het nieuwste album van de man kennis te maken.
“I Grow Tired But Dare Not Fall Asleep” volgt het veelgeprezen “Dark Days + Canapés” uit 2017 op. Het vooruitstrevend album is een dystopische momentopname van het universele onbehagen en de angst die we voelen als we dit nieuwe decennium ingaan. Een onzekere toekomst gedestilleerd over deze 10 vitale tracks.
Het album werd geschreven, gearrangeerd en geproducet door Ghostpoet en bevat ook wat gastvocalen van een eclectische mix van artiesten: Art School Girlfriend, Skinny Girl Diet's Delilah Holiday, SaraSara en Katie Dove Dixon. Maar natuurlijk is het vooral de redelijk unieke voordrachtstijl, balancerend tussen spoken word en trage rap van Ghostpoet zelf, die het album zo interessant maakt.
Het pakkende artwork is gebaseerd op een 18de eeuws schilderij van de Brits-Zwitserse kunstenaar Henry Fuselli, ‘De Nachtmerrie’ dat eenliggende vrouw uitbeeldt, als was ze in diepe slaap. Een kleine demon (of incubus) zit op haar borst en een witogig fronsend paard staart haar aan. Voor “I Grow Tired But I Dare Not Fall Asleep”, werd dit schilderij verbeeld met Obaro in de plaats van de vrouw. Er is geen incubus op het album artwork, maar het paard is behouden – en de vloer is bedekt met fruit dat ‘de breekbaarheid en schoonheid van het leven’ symboliseert. Het refereert naar vrouwelijkheid en bevat ook andere referenties naar Obaro’s invloeden and identieit. Zo is er bijvoorbeeld een exemplaar van het boek “Safe” – een baaanbrekend boek met essays over zwarte Britse mannen die hun plaats in de samenleving opeisen. Er staat een gebedskaars met de afbeelding van de Nigeriaanse cultmuzikant William Onyeabor (een wenk naar zijn Nigeriaans roots), een artiest die de regels en wat men verwacht van een Afrikaanse artiest doorbrak.
Op het betoverende Breaking Cover duikt Ghostpoet uit het verborgene tevoorschijn en trekt de luisteraar mee naar de chaos van zijn complexe wereld. Bij Concrete Pony vraagt hij zichzelf af waarom we waarde zoeken achter internet likes, terwijl de radertjes in zijn hoofd in overdrive gaan. Het hypnotiserende Humana Second Hand blijkt de ideale gelegenheid om je af te vragen wat er van je wordt. Hoe ziet jouw toekomst eruit? En wat met de mijne? En waarom overvallen deze gedachten me net nu?
Het ritme van het broeierige bluesy Black Dog Got Silver Eyes voelt als het tikken van de regen op eeen stoffig venster op een warme zomerdag. De druppels laten lange sporen na in je ziel. Obaro reciteert, reflecteer, delibereert ...Gek, geniaal of toch gewoon gezien de omstandigheden? Op Rats In A Sack voel je de snijdende wind tot in je knoken en waarschuwt Ghostpoet voor de opkomst van extreem rechts, paspoort politiek en huidskleur als geldmiddel.Ik beweer niet het helemaal te begrijpen, want zoals vaak laat poëzie ruimte voor interpretatie.
This Trainwreck Of A Life begint charmant met Franse woorden over liefde. Maar kennelijk is ‘l’amour’ van korte duur en verandert het in haat. Alleen voelt het niet als haat, maar als verdriet en zelfmedelijden. Nowhere To Hide Now is een zweverige trip, met bittere teksten en zoete popmelodieën. De tonen van When Mouths Collide lijken uit een donkere jazzclub te komen, waar de uitgeputte muzikanten met enige tegenzin nog een laatste trage song spelen. Langzaam ontglipt de liefde en dreig je zelf overboord te slaan.
Titelsong I Grow Tired But Dare Not Fall Asleep gaat over (het) moe zijn, maar niet ‘in slaap’ durven vallen, uit vrees te diep te vallen. “Je kunt het een missie of een innerlijke angst noemen, maar ik blijf ‘wakker”,’ zegt Obaro. Social Lacerations tenslotte integreert sonar- en andere bliepjesin magische muzikale ijldromen.
