Whispering Sons is een Belgische groep die we vrij vroeg zijn beginnen volgen. Hun nieuwste schijf is een topper, met héél wat afwisseling. Perfectionisme is blijkbaar de rode draad doorheen het album en is meteen ook de verklaring waarom deze schijf zo goed is! Het zijn nog allemaal jonge mensen en toch hebben ze al héél wat bergen verzet en héél wat harten weten te veroveren: tijd voor een interview!
Als ik een groep voor het eerst interview begin ik altijd met een vraag over de groepsnaam. De groep bestond al voor Fenne erbij kwam?
Kobe Lijnen: Het was inderdaad al beklonken voordat Fenne er bij kwam. Sander Pelsmaekers, onze drummer, had ergens een nummer gevonden van Moral op een obscure blog. Hij vond dat leuk. Dat was nog de tijd dat hij enkel op een SPD-SX speelde: het was een vrij minimaal nummer en ideaal voor ons om het als band te spelen. Voor ons was deze cover ideaal. Toen Fenne erbij is gekomen en begon te zingen hadden we echt het gevoel van: ok, nu zijn we vertrokken!
De groepsnaam heeft niets te maken met H.P. Lovecraft (the Whisperer)?
Dat is echt te ver gezocht, onze naam komt gewoon van dat eerste nummer dat we samen speelden.
Hebben jullie een zeker ritueel voor jullie gaan optreden? Iets wat jullie zeker doen voor jullie eraan beginnen?
Fenne Kuppens: ik stoom mijn kleren, poets mijn tanden en dan ben ik er klaar voor! Niks speciaals eigenlijk.
Jullie zijn jonge mensen en toch maken jullie muziek die velen aangeven als zijnde eerder iets voor 45+. Hoe zijn jullie eraan toe gekomen?
Kobe: In de periode dat we als band zijn gestart en ook daarvoor, luisterden we héél veel naar New-Wave en popmuziek uit de jaren ’80. We hadden zelf een radioprogramma op Radio Scorpio dat enkel deze muziek speelde. We hebben als band en als individu muziek leren spelen via deze muziek, waardoor het een beetje onze taal is geworden.
Toen jullie deelnamen aan de selecties voor Humo’s Rock Rally leefde dat echt binnen de New Wave scene in België: iedereen was voor jullie aan het supporteren. Elke kwalificatie was een overwinning en toen kwam de finale en wonnen jullie. Hoe kijken jullie daarop terug?
Kobe: Het was ook voor ons een héél grote verrassing. Alles liep een beetje tussen onze eerste live shows door. We groeiden eigenlijk na elk optreden. Onze EP was ook nog maar net uitgekomen. We probeerden toen zoveel mogelijk te spelen en na elke voorronde kregen we meer zelfvertrouwen, waardoor het ook goed lukte. Elke stap richting finale gaf ons de kracht en het inzicht om beter te worden. Het winnen van zelfvertrouwen en het doorgroeien was de sleutel tot het succes in de finale.
Het winnen van die finale moet ook veel deuren hebben geopend: Studio Brussel, in beeld op TV, buitenlandse optredens … Ging het niet allemaal wat snel?
Fenne: zo snel is het eigenlijk allemaal niet gegaan.
Kobe: Ik geloof niet dat we meteen zijn opgepikt geweest. Ik denk dat het duurde tot Image uitkwam en dat was toch wel twee jaar later. We hebben in tussentijd toch wel héél veel toffe shows kunnen doen … Zeker die buitenlandse shows organiseerde we zelf of samen met onze toenmalige booker. Alles was toen op een lager niveau dan nu, maar we wilden toen gewoon in het buitenland spelen en buiten komen met onze muziek. We vonden het belangrijk om zeker niet in België te blijven hangen. Vanaf Image is het wel ineens héél snel gegaan. We hebben ons ook snel moeten aanpassen! Plots speelden we ipv voor 100 man ineens voor 1000 man en meer. We mogen héél blij zijn dat het gebeurde natuurlijk!
Ik herinner me nog een optreden van jullie uit 2016 in Poperinge (JC De Kouter). Jullie waren geboekt voor een New Wave festival. Ik heb toen gesproken met Ashley Dayour (Whispers in The Shadow, Near Earth Orbit, …). Hij had jullie horen soundchecken en was diep onder de indruk en wou meteen al jullie muziek kopen. Hebben jullie nog zo van die reacties gehad van andere artiesten en voorstellen om samen op tournee te gaan?
Kobe: Dat is héél lang geleden, daar herinner ik me niet véél meer van. Wat ik wel besefte destijds is dat het ook wel belangrijk is om ook buiten onze scene op te treden en ons te vermengen met andere genres en op zoek te gaan naar een ruimer palet. We hebben véél te danken aan de scene: dankzij deze scene hebben we onze eerste stappen kunnen zetten. Het was echt fantastisch! Maar we gaan echt op zoek naar andere locaties enz omdat we genoeg variaties in onze shows willen. We vinden het als band belangrijk om telkens weer op andere plekken te kunnen spelen. Dit is net wat het voor ons zo fris en levendig kan houden. We hopen ook zoveel mogelijk mensen te kunnen overtuigen om kennis te laten maken met onze muziek.
Jullie mogen binnenkort de weide van Werchter betreden …
Kobe: Werchter Parklife (24 juli) zal onze eerste live show worden en we kijken er superhard naar uit!
De rode draad van jullie nieuwe schijf vinden we meteen terug in de teksten van Dead End, het eerste nummer: perfectionisme en hoe lastig het is. Snap ik dat goed en gaat het over jou Fenne?
Fenne: Dat nummer is de inleiding van de plaat. Het hele album draait rond dit nummer. Dead End geeft de sfeerschepping weer voor de hele plaat. Het perfectionisme zit er héél fel in. De druk die ik op mezelf leg en de druk die ik ervaar. Perfectionisme is een last en zeker niet altijd een zegen.
Jullie hebben ook in korte tijd héél veel bereikt en de mensen verwachten ook steeds meer van jullie. Jullie spelen ook voor een steeds groter publiek ...
Kobe: Ik zeg het niet graag, maar eigenlijk was de lockdown goed voor ons. We mochten geen shows spelen en daardoor konden we ons héél goed focussen op de nieuwe plaat. Ik heb geen druk ervaren. De druk zal er pas zijn als de plaat effectief uit is. Wat gaan de mensen ervan denken? Is het goed genoeg voor hen? We hadden eigenlijk enkel de druk, die we onszelf oplegden. We moesten voor onszelf een héél goede plaat maken. Nu komt de andere kant van het verhaal: wat denkt het publiek ervan!?
Ik vond het een héél gevarieerde plaat, een héél aangename verrassing! Ik heb er echt van genoten. Ik had wel al opgevangen van een paar criticasters: het is vaak hetzelfde soort van nummer enz., maar jullie hebben dat goed opgevangen!
Kobe: Dank u!
Eén van die aangename verrassingen is het nummer Screens. Het komt qua klank dicht bij de actuele sound van Nine Inch Nails. Het heeft wel iets weg van een soundtrack-achtig nummer. Doet jullie dat plezier en zouden jullie op een soundtrack samengesteld door Trent Reznor willen figureren?
Kobe: Wel, eerst wat sound betreft: bij Image zijn er een paar dingen van welke we gezegd hebben: dit willen we niet meer doen. We wilden niet meer zo groots klinken en we wilden iets minder de focus leggen op gitaar. Endless Party en Image waren héél hard gitaar riff based. We wilden met minder elementen hetzelfde te zeggen: de nummers iets meer strippen. Om terug te komen op Screens: onze toetsenist (Sander Hermans) is een héél grote fan van Nine Inch Nails, dus hij zal dit héél graag horen! Het zou héél tof zijn mocht dit kunnen! Trent Reznor mag ons zeker contacteren!
Een andere verandering binnen jullie groep is de verandering van jullie drummer (die vroeger toch wel een grote The Cure tint gaf).
Kobe: Vroeger werkten we enkel met drumsamples. Nu werken we ook met akoestische drums. Zeker op deze plaat was het nodig om hiermee de juiste dynamiek te leggen. De klank van de vroegere samples maakte het moeilijk om voldoende verschil in volume en intensiteit te creëren. We wilden live iets meer variatie hebben, iets meer dynamiek.
Het is hier al aan bod gekomen, maar ik heb echt wel het gevoel dat de lockdowns en het uitstellen van optredens jullie deugd heeft gedaan?
Kobe: Voor de CD zeker en vast, maar uiteindelijk is die wel al klaar sinds eind november en sindsdien hebben we héél veel shows moeten uitstellen. Hoe sneller we kunnen spelen, hoe beter en al zeker eens de plaat uit is! We willen absoluut onze plaat live brengen. We staat te poppelen! We spelen ook héél erg graag live.
Een ander verhaal is dat van Fleddy Melculy: die had een plaat klaar die verscheen op de eerste dag van de lockdown en ondertussen heeft die al een nieuwe EP klaar, zonder deze live te kunnen spelen. Hebben jullie nog meer klaarliggen?
Kobe: Voor ons was de eerste lockdown een zeer inspirerende periode. Maar we hebben echt wel de positieve energie nodig van de dingen die rondom ons gebeuren. Zolang we niet kunnen spelen is die inspiratie er niet en dus kunnen we nog niet aan nieuw werk beginnen. Ik denk dat we pas gaan kunnen beginnen denken aan de volgende plaat als we echt deftig aan het optreden zijn.
Nu met die lockdowns zijn er héél veel mensen geweest die zich opsloten, depressief werden, niet meer durfden buitengaan … Haal je daar geen inspiratie uit?
Fenne: Ik heb wel al in pré corona tijdperk nummers geschreven over zich opgesloten voelen enz. ik denk dat Endless Party er vol van stond, van dat soort verhalen. Er staan er ook nog een beetje op Image. Ik denk dat er in mijn geval geen Covid-19 moet zijn om die dingen te ervaren en om erover te schrijven.
Is het ook niet moeilijk voor jullie als mensen vragen hoe het nu zit met wat ze moeten doen om jullie optredens te mogen meemaken? Coronapaspoort, testing … De vraag stond op jullie facebook pagina vanwege een fan die jullie in Duitsland aan het werk wou zien. Terwijl jullie zelf allicht véél zullen reizen en dat zonder dat jullie een vaccinatie kregen? Allicht zullen jullie die pas in september krijgen?
Kobe: Uiteindelijk: wij worden gevraagd om ergens te spelen en wat die regels ter plekke zijn, daar zijn wij niet echt van op de hoogte, dat is de taak van de organisator om dat goed uit te leggen aan iedereen.
Wijzelf zijn als band altijd al héél voorzichtig geweest en hebben in het begin ook repetities gehad met mondmaskers op. Onze optredens zijn ook voorzien van alle veiligheidsplannen en we blijven ook voorzichtig. Al die tourplannen schuiven ook steeds meer op, dus allicht zullen we onze vaccinatie hebben gehad tegen de tijd dat het allemaal terug zal mogen. We hopen echt dat de shows die nu op de planning staan dat die kunnen doorgaan! Misschien zullen er nog kleine verschuivingen volgen, maar dat ligt niet aan ons: wij willen absoluut spelen!
Ik heb een dochter van zes jaar en die is vooral fan van vrouwen die zingen en vooral dan uit de jaren ’80: The Bangle’s, Heart, The Go Go’s … Toen ik jullie nieuwe plaat afspeelde zei ze dat het een jongen was die zong, omwille van je diepe stem. Die inspiratie hiervoor haalde je bij Xiu Xiu en Chinawomen heb ik in de bio gelezen. Hoor je dat nog meer, Fenne?
Fenne: Ja, ze is niet de enige die dat zegt, maar dat stoort me niet. Het komt inderdaad ook vaak voor, maar het maakt in principe niets uit of het een man of een vrouw is die zingt.
Hoe ben je overigens bij Xiu Xiu en Chinawomen uitgekomen?
Fenne: Ik heb die via vrienden leren kennen die me die artiesten hebben aangeraden. Ik heb ervaren dat er héél veel expressie in hun manier van zingen inzat en dat is me bijgebleven. Ik had het gevoel dat het zo ook héél goed werkte. Toen ik het voor het eerst zelf uitprobeerde bleek het héél goed bij mijn stem te passen. Het voelt ook gemakkelijk voor me en ik voel me er comfortabel bij. Ik ben het beginnen toepassen en het duurde wel een tijdje voor ik er volledig mee weg was.
Over diepe stemmen en muziek die bij jullie past gesproken: Siglo XX en zeker nu Tom Van Troyen achter de microfoon staat. Zouden jullie niet iets samen kunnen doen, mocht het passen?
Kobe: We zijn geen band die op zoek gaat naar samenwerkingen omdat we de laatste twee jaar héél veel aan het toeren waren ofwel aan het focussen waren op onze nieuwe plaat. Maar zeg nooit nooit.
Fenne heeft wel al een singel opgenomen met Peter Slabbynck: 17 seconds (The Cure cover). Hoe kwam dat tot stand?
Fenne: Het was leuk. Peter vroeg me of ik het wou doen en ik heb ja gezegd. Er zat niet veel achter: ik heb gewoon toegezegd. Peter is ook een toffe mens met véél energie.
Zijn er nog artiesten die maar hoeven te bellen? Daarnet is Trent Reznor (Nine Inch Nails) al gevallen als: die mag ons gerust contacteren …
Kobe: Ik heb respect voor zoveel artiesten en niet alleen voor mensen uit de donkere scene. Voor mij is het héél interessant om al maar gewoon te praten met andere muzikanten over muziek en met het samenwerken zou ook héél leuk zijn. Tot nog toe gebeurde dat nog niet omdat we echt de focus leggen op onze muziek en daardoor niet veel tijd over hebben. Ik zie het wel zitten hoor. Het hoeft voor mij ook niet Robert Smith te zijn of Trent Reznor. Het is ook iets wat spontaan moet gebeuren.
Iets wat me opviel is dat Surgery haast organisch voortvloeit uit Satantango en daarmee de plaat perfect afsluit! Ik heb ook de indruk dat die twee ook echt samen horen en tevens als afsluiter van een reguliere live set kunnen dienen omdat ze samen toewerken naar het perfecte hoogtepunt. Zit ik juist?
Kobe: Ja. Ik had de demo van Satantango geschreven en zag het als een soort van tweeluik waarbij er dan een climax zou komen. Fenne had Surgery geschreven en al vrij snel was het duidelijk dat die twee zouden samen horen. We zagen die twee nummers als één geheel en het besluit viel al snel om daarmee de plaat af te sluiten. Het plaatje klopte volledig.
Bij het nummer Flood was het toch wel even schrikken als je de tekst leest. Het is duidelijk dat het streven naar perfectionisme een zware tol eist?
Fenne: In héél de plaat zijn er dingen die niet persé de realiteit zijn. Er zitten véél extremen in en véél vleselijke dingen om het geheel kracht bij te zetten. Het zijn gewoon beelden die ik wil oproepen door die teksten te schrijven, het is niet dat het daarom allemaal ook echt is. Het is vooral beeldspraak.
Deze zomer spelen jullie normaliter héél wat openlucht concerten. Wat volgt er nadien?
Kobe: We hebben al wat shows in België kunnen aankondigen. Het zou al mooi zijn mocht dat al kunnen doorgaan! Hetzelfde voor de landen waar we al in het verleden zijn geweest en waar we nu terugkeren: Frankrijk, Engeland, Duitsland … We zijn zeker van plan om zoveel te spelen als met de vorige plaat.
Dan wens ik jullie hierbij veel geluk toe en nog veel speelplezier!
