Interview: Nathan Wittock (Yamantau) 'We zijn van plan om meteen aan een eerste full album te werken, ook tijdens de periode dat we met deze EP concerten willen spelen'

Interviews:Nederlands
  Erik Vandamme    27 oktober 2016

Op Zaterdag 22 oktober stelde plaatselijke talenten Yamantau hun gloednieuwe EP 'Sun'  voor in een goed gevulde Concertzaal De Casino te Sint-Niklaas. Naderhand hadden we een gesprek met Nathan Wittock, drummer van Yamantau, over heden verleden en toekomst van de band:


Nathan, een heel fijn concert moet ik zeggen. Meer daarover later. Mijn eerste vraag, stel uzelf eens voor aan onze lezers. Wie is Yamantau? Hoe is het allemaal begonnen?

N: Yamantau is in feite ontstaan vanuit Diederik, Ewoud en Frits in 2012. Zij kenden elkaar al op dat moment, en ikzelf ben er bij gekomen om als drummer mee te doen - in de eerste plaats voor de deelname aan de wedstrijd Lawijtstrijd, die toen nog jaarlijks gehouden werd in Sint-Niklaas voor muzikanten uit het Waasland. Ik werd er door Frits bij gevraagd. Op dat moment hadden zij al een aantal nummers in een eerste versie afgewerkt; als ik mij niet vergis waren dat demoversies van ‘Watch the Lights’, ‘Mountainous Landscapes’, en ‘III’. De meeste van de nummers die we toen speelden zijn op de eerste EP uit 2013 beland, maar de track ‘2012’, dat we ook toen al speelden, is nu de laatste track van de nieuwe EP. Ik denk dat het muzikaal gezien snel klikte tussen ons vieren en zodra dat lukt is het voor muzikanten minder moeilijk om ook op persoonlijk vlak naar elkaar toe te groeien. In het geval van Yamantau vind ik het soms grappig dat die familiale banden die aanwezig zijn - Ewoud en Didi zijn broers, en Frits en ik zijn elkaars ‘kozijns’ - zich ook wel in dynamieken hebben vertaald in het verleden, en dat op zekere hoogte nog steeds doen. Niet dat er twee kampen zijn, ik bedoel eerder dat wij eigenlijk alle vier nogal broederlijke onenigheid kunnen hebben. Maar dat is nooit zo problematisch dat we elkaar niet meer kunnen luchten en valt telkens weer weg als we iets af hebben waar we dan alle vier content mee zijn. Dat is voor mij toch het hoogste genot van samen muziek maken, samen een aantal keer vier uur in een vochtige repetitieruimte gezeten hebben en plots valt dat nummer van 8 minuten in de plooi. Je hoort dat ook op de nieuwe EP; er is aan geschaafd en gewerkt.

 

Ondertussen zijn jullie twee jaar bezig, is er muzikaal iets veranderd in die twee jaar? Vooral de kruisbestuiving tussen donkere psychedelica en postrock invloeden viel me op zowel live, als op de EP 'Sun'. Hoe is het idee ontstaan? Waarom die toch wel heel experimentele aanpak (als ik dat zo mag noemen)?

N: Eigenlijk zijn we ondertussen dus al 4 jaar bezig. Maar om op de vraag te antwoorden... ik denk altijd aan de scene uit de film ‘Walk the Line’ waarin Johnny Cash zegt dat hij en zijn band de muziek maken die ze maken, gewoon omdat dat het enige is dat ze kunnen. Uiteraard is dat niet waar, maar toch ga ik er prat op dat wanneer je bepaalde mensen samen zet er ook een bepaald geluid natuurlijk uit komt. En bij ons is dat wat wij nu maken. Wat wel zo is, het is - tenzij misschien helemaal in het begin van onze band, waar de structuren iets duidelijker “post-rock”-gericht waren - eigenlijk nooit zo geweest dat wij tegen elkaar zeggen, we willen post-rock maken. Dat hoor je ook vooral op de nieuwe. Ook al zijn de nummers langer, er wordt geflirt met een speelstijl die eventueel ook op de radio zou kunnen; getuige titeltrack ‘Sun’. Maar ook daar… Het was niet de bedoeling om een nummer van 2:50 te maken waar weides op zomerfestivals van plat gaan. Er is wel wat veranderd in de laatste jaren, maar dat heeft meer met praktische dingen te maken. Wij zijn nooit een super snel producerende groep geweest. Dat ligt ook aan de manier waarop we schrijven, grotendeels gekenmerkt door samenwerking en ‘proberen’ met een - vaak door Ewoud aangeleverd - basisidee. We zijn allemaal wat ouder geworden, met alle praktische gevolgen daaraan gelinkt, wat er ook voor gezorgd heeft dat we minder snel tevreden zijn. Paradoxaal genoeg nemen we nu meer tijd voor het maken van nummers, terwijl we eigenlijk minder tijd hebben. Waarom… omdat het kan.

Tijdens het concert was vooral de finale een hemels en onvergetelijk moment boordevol adrenalinestoten. In het begin toch wat meer gespannen. Zenuwen? Of hoe hebben jullie het concert ervaren?

N: Zenuwen hebben wij meestal niet meer maar dit concert was toch speciaal. Je hebt zelf enorm veel tijd in een plaat gestoken, andere mensen - zoals Andy Luyckx die heel de plaat opnam en mixte - hebben er enorm in geïnvesteerd, en zo kan ik nog wel even doorgaan, en dan is daar plots dat moment waarin je al die maanden - soms jaren - inspanning in 50 minuten moet bundelen. Dat is natuurlijk spannend. We worden bovendien ook steeds kritischer tegenover onszelf. Ik vermoed dat we Yamantau’s meest kritische recensenten genoemd mogen worden. Op sommige shows is die recensent al tijdens de soundcheck en tijdens het begin van het concert aanwezig, en dat kan voor stress zorgen. Ik moet er wel aan toevoegen dat de muziek die we maken ook qua techniek en structuren ‘experimenteel’ in elkaar zit. Vroeger kregen we momenten waarop dat even hapert niet al te vlot opgelost, dat is vandaag anders. We kennen elkaar ook goed genoeg als muzikant en als mens om op veranderingen in partijen in te spelen. Hoe we het ervaren hebben? Een concert spelen is in de eerste plaats werken, maar niemand zegt dat een job niet leuk kan zijn. Vandaag wordt er vrij veel van muziekgroepen verwacht. Daar is niets mis mee, maar het zorgt er wel voor dat je verschillende zaken moet combineren. Concertorganisatoren, geluidsmannen, productieleiders etc. verwachten dat je je professioneel gedraagt. Dat betekent, op tijd komen, snel proberen soundchecken, je een aantal uren voor het concert in stilte bezighouden, de afbraak moet op vijf minuten tijd gebeuren,... En het publiek verwacht van de band dat de muziek strak gespeeld wordt, dat het er allemaal goed uitziet, dat je iet of wat deftige bindteksten hebt, dat er interactie is, maar toch ook niet te veel, en ga maar door. Als je op het podium staat kan het soms - tussen twee nummers in of zelfs tijdens een nummer - voorvallen dat je daar plots aan begint te denken. Vandaar dat ik zeg dat een concert spelen ook werken is.

 

Spelen voor 'eigen publiek' is niet altijd gemakkelijk, de mensen zijn soms kritischer als ze u persoonlijk kennen. Mee eens?

N: Ik ben het daarmee eens over het algemeen, maar in mindere mate voor dit concert. De meeste kameraden weten hoe lang we aan deze EP gewerkt hebben, en ik ben er vrij zeker van dat iedereen eerder aanwezig was om te vieren dat we nog eens een EP’tje uitbrachten - zij het een van drie kwartier - dan om fouten op te merken. Mensen die ons op persoonlijk vlak kennen en ons toffe peren vinden komen eerder kijken om zich te amuseren dan om na te gaan of we verbeterd/verslechterd zijn. Dat is wel enigszins anders wanneer je zoals afgelopen zomer op Boomtown belandt via een wedstrijd. Dan komen mensen ook deels kijken om te zien, “of dat nu effectief wel goed is”. Beiden dus.

Jullie hebben ook in DOK Gent samen gespeeld met God is An astrounaut. Is er een verschil tussen het concert nu en in gent? Hoe waren de reacties over het algemeen?

N: Ik denk dat er sowieso wel een verschil is. GIAA speelde toen het eerste of tweede concert van hun tournee met de laatste plaat, deze keer tourden ze een beetje met een best-of setlist. Ze hadden ook net slecht nieuws gehad over een familielid van de bandleden. Wat niet anders was was hun professionaliteit, ook niet in deze omstandigheden. De leukste reactie die ik nu kreeg was van een collega van mijn moeder, die noch Yamantau’s nieuwe plaat, noch GIAA kende. Ze zei me na ons concert en tijdens dat van GIAA, “Ah ja, ik snap wel waarom ze jullie samen zetten”. De meeste mensen waren over het algemeen wel positief over de avond in het algemeen.

Ik vond vooral als alle teugels gevierd werden, er iets magisch ontstond. Maar ook dat jullie nog wat zoekende zijn naar 'de juiste sound'. Klopt dit? Wat is het einddoel?

N: Naar mijn persoonlijk aanvoelen is zoeken naar de juiste sound meer iets voor tijdens het schrijfproces. Wat we op het podium brengen, en zeker in dit geval, is af. Nummers kunnen natuurlijk nog altijd een beetje veranderen maar meestal niet gigantisch. Ik denk wel dat de rest het ‘zoekend’ aspect zouden beamen. Voor mij geldt dat minder. Het einddoel… Wij pakken alles aan in fases. Deze release is bijvoorbeeld handig om de nummers die we sinds ‘Mountainous Landscapes’ maakten te kunnen verwerken en misschien zelfs enigszins parkeren. Uiteraard willen we deze EP nu op verschillende plaatsen live ten berde gaan brengen, maar onze focus ligt denk ik mentaal al op de volgende plaat… wat die wordt dat zal afhangen van de inspiratie in ons vochtig repetitiekot.

Wat ambities betreft, wat is jullie grote ambitie. Buiten werelddominantie :)

N: Het zou wel eens leuk zijn om volgende zomer een aantal festivals te doen. Verder denk ik dat wij gewoon willen wat andere jonge bands willen - los van de meute jonge vrouwelijke fans, een zwembad gevuld met eurobiljetten, alle dagen tijd om muziek te maken, de coolness-factor van David Hasselhoff,...  - een goede boeker, zodanig dat we zelf niet hoeven te leuren, een enthousiast label, om in een soort familie te stappen met onze muziek, en veel concerten spelen.

 

Wat de nabije toekomst betreft, waar kunnen we jullie nog live zien? Wat zijn de toekomstplannen voor 2017 bijvoorbeeld?

N: Voorlopig staat er eigenlijk niets op het programma. Maar we werken er naarstig aan. Het zou leuk zijn om de EP nog een aantal keer te lanceren in andere steden. Hoofdzakelijk gaan we ons nu toeleggen op het plannen van een release in Gent, waar wij momenteel bijna allemaal wonen. Voor de rest willen we graag aan een eerste full album schrijven, dit keer iets meer gebaseerd op een overkoepelend concept.

Moest een grote platenlabel jullie binnen loodsen en pushen naar een meer ''toegankelijke rock stijl'' zouden jullie daarop ingaan? Of liever jezelf blijven en 'underground' als dat moet?

N: Ik hou niet zo van de tweedeling ‘mainstream-underground’. Ik denk dat die langs beide kanten misbruikt wordt. Underground muziek kan mainstream worden en vice versa, denk maar aan hip-hop in de laatste twee jaar voor het eerste en new wave nu vergeleken met vroeger voor het laatste. In die context denk ik dat we er met Yamantau ook op een bepaalde manier tussen vallen. We zijn misschien iets te hard om de klassieke radio 1 of Stubru luisteraar te bekoren (hoewel ik dat niet zeker weet), maar dan ook weer iets te ‘poppy’ om echt in de underground te zitten. Er zijn natuurlijk wel een aantal “hardere” Belgische bands die tegenwoordig hun opgang maken zoals Raketkanon, Hippochristmutreefuzz, Korsakov, Steak Number Eight,... Misschien zijn mensen van onze generatie vandaag minder bezig met het onderscheid mainstream-underground? Ik vind dat overigens een enorme verrijking, dat wij in Yamantau met heel wat muzikale stijlen bezig zijn. Ik weet bijvoorbeeld dat Frits, Ewoud en ikzelf ook af en toe plaatjes draaien en dat gaat van disco over jazz over hip hop, latin, funk,... Maar we dwalen af.

Wat concerten betreft wat geniet jullie voorkeur? Zomer festivals? grote concertzalen (sporpaleis of zo) of kleine clubs?

N: Onze ervaring op dat vlak is nog niet al te groot, maar wij genieten wel van het middelgrote clubconcert. Depot in Leuven in het voorprogramma van SN8, nu in de Casino, in Tilburg op het Incubate festival, op DOK in Gent… Anderzijds hebben wij ook zalige tijden beleefd in het - jammer genoeg verloren gegane - Cinépalace in Kortrijk, Kompas in Sint-Niklaas (helaas ook gestopt), de Charlatan in Gent, bij vrienden in hun woonkamer, de Kinky Star,... Maar festivals zoals Villa Pace in Sint-Niklaas of Boomtown in Gent zijn natuurlijk ook zalig. ‘t Is misschien zoals in de seizoenen. De afwisseling maakt het plezant.

Wat 'Sun' betreft, ik heb de CD zien liggen (en aangekocht) zijn er plannen om deze op Vinyl uit te brengen? En jullie eerste EP?

N: concrete plannen zijn daar niet mee, maar we hebben wel met het idee gespeeld om bij het uitbrengen van onze volgende plaat een selectie van de nummers van de twee EPs te maken en die ook vinyl uit te brengen… maar dat zijn voorlopig nog allemaal dromen. Op zich is het voor mij ook minder van belang wat de drager is van je muziek; het is het laatste dat telt. In veel gevallen hangt het er voor het grootste deel vanaf op welke installatie je muziek afspeelt. Natuurlijk heb ik het liefst dat mensen op een goede installatie naar de muziek luisteren, of via de hoofdtelefoon. Ik snap bijvoorbeeld niet dat mensen voor het eerst naar een bepaalde track luisteren op hun gsm (zonder oortjes of hoofdtelefoon dan). Anderzijds zou het natuurlijk wel leuk zijn voor ons art-team, Noonah Eze en Hendrik Wittock, om eens op grotere ruimte te kunnen werken.

Een vraag die ik bijna elke band stel. Wat is jullie mening over Spotify en andere streamingsites?

N: Persoonlijk heb ik daar helemaal geen problemen mee, maar we houden er wel rekening mee. Vroeger gaven bands optredens om hun plaat te promoten, nu brengen wij een EP uit om volk naar concerten te krijgen. Verder houden wij ook rekening met download gedrag. Gisteren hadden we het er nog over hoe we onze muziek online zouden brengen. Dan maken wij de keuze, of op dit moment spelen we nog met die keuze, om de tracks in individuele vorm enkel op soundcloud aan te bieden en op youtube alle tracks samen in één full album-track te gieten. Muziek ‘rippen’ van soundcloud levert immers een hogere kwaliteit op. Daarenboven vind ik het zelf soms jammer dat mensen zo aan het ‘shuffleën’ slagen. Wij steken er namelijk wel denkwerk in in welke volgorde we de tracks gaan aanbieden. Het is de bedoeling dat het beluisteren van de EP een bepaalde flow in zich draagt. Wat luisteraars daarna - na een aantal luisterbeurten - als hun eigen volgorde instellen, of welke tracks ze overslaan is dan weer aan hen natuurlijk. We hopen natuurlijk wel dat mensen uiteindelijk ook de fysieke exemplaren aanschaffen indien ze het echt goed vinden, maar dat is ook weer een keuze die luisteraars individueel moeten maken volgens mij. Stel je trouwens voor dat je vandaag alles zou moeten kopen dat binnen jouw interesse valt! En dat sluit dan weer aan bij een van de vorige vragen. Er zijn vandaag nog weinig mensen die zich in één enkel genre plaatsen… het zou onbetaalbaar worden.

 

 

Tenslotte, zijn er nog belangrijke mededelingen naar onze lezers toe? Weetjes of misschien een primeurtje :)

N: Voor wijze raad is mijn baard niet lang genoeg, maar misschien toch dit: het is immens van belang om jezelf met de juiste mensen te omringen, en daar is deze EP een mooi voorbeeld van. Zowel op muzikaal vlak als op ‘zakelijk’ vlak is het belangrijk dat je een sfeer hebt waarin de mogelijkheid bestaat om tot overeenstemming te komen. De neuzen hoeven daarbij echter niet van bij het begin in dezelfde richting, maar je moet wel willen luisteren als iemand ergens iets lekkers blijkt te ruiken. Deze EP heeft bij momenten echt wel voor wrijving gezorgd, met heel wat hard werk, heel wat planning, heel wat twijfels, en heel wat pinten, wijn, koffies, sigaretten en discussie, naast opnames en muziek maken, om de plooien glad te strijken. Het heeft ons daarbij enorm geholpen dat we geduld met elkaar hebben, en dan spreek ik ook over ‘het vijfde bandlid’, Andy. Er zijn momenten geweest dat de opnames van een bepaalde track zeer stroef verliepen - waarbij ik zelfs op een gegeven moment mijn drumstokken uit colère heb weggegooid omdat het niet lukte om mijn partij volgens het beoogde perfectionisme in te spelen op dat moment. Op die momenten kon Andy goed anticiperen op de noden van de bandleden. Even pauzeren, rust brengen, aan iets anders dan de muziek denken,... Misschien is dat wel de beste raad die wij kunnen geven. Wees geduldig in het proces. Geniet ook van dat proces zonder constant aan het eindproduct te denken, want muziek maken zou minder leuk zijn als je pas tevreden bent als de CD (of cassette, of vinyl, of usb, of mp3, of wav, of…) er eindelijk is. Qua weetjes… We zijn van plan om meteen aan een eerste full album te werken, ook tijdens de periode dat we met deze EP concerten willen spelen, de richting die we daar mee zullen uitgaan is ook voor ons nog een vraagje in plaats van een weetje.

Bedankt voor dit leuke gesprek. Ook nog veel succes met de nieuwe EP en de verdere plannen voor o.a. 2017

N: Merci Erik ;)