Deze ochtend - zaterdag 14 januari - lazen we in De Standaard een artikel over hoe moeilijk vrouwelijke artiesten het ook anno 2016 nog steeds hebben om in, wat blijkbaar nog steeds een typisch mannenwereldje is, geaccepteerd te worden in de muziekwereld. Zo lazen we o.a. de vraag waarom een artieste als Karen Willems niet in de prijzen valt voor de MIA's? Of hoe bepaalde media niet snappen - of niet willen - dat een vrouw wel degelijk 'de' motor kan zijn rondom een bepaald project of band. Wij wilden het daarover toch even hebben met een artieste die in onze ogen, net als vele van haar getalenteerde collega's, niet echt het respect krijgen dat ze wel degelijk verdienen. Maar ze praten ook over verleden, heden en toekomst. Wat zal 2017 brengen voor Karen?
Karen, om met de deur in huis te vallen. Valt het u - net zoals de artiesten die werden geïnterviewd in de Standaard - ook op dat het moeilijker is voor vrouwelijke artiesten om erkenning te krijgen binnen de muziekwereld, dan je mannelijke collega's? Voel je dat ook zo aan?
We mogen niet ontkennen dat de muziekwereld nog altijd een beetje een mannenwereld is.
Erkenning en prijzen zijn altijd een beetje achterop gebleven voor vrouwen. Is dit een gebrek aan promotie,(indirect) seksisme?
Ik heb zelf niet echt beledigende dingen meegemaakt maar het is wel afgezaagd om telkens weer te horen –een vrouw die drumt da zie je niet veel hé?( tuurlijk wel: Esther Lybeert, Stefanie Mannaerts, Regine Mosuse, Lazara Rosell Albear, Eva Schampaert, Annabelle Dewitte ..)
Of van die vergelijken met ’Isolde.L’ die op niets slaan.(met alle respect voor I. hé, maar onze werelden liggen zo ver uiteen) Daar kan ik niet goed tegen. Dat zijn mensen die echt niet luisteren waar je mee bezig bent. Jammer. Maar er zijn heel wat ongelijkheden hé: je zal maar allochtoon zijn of gehandicapt, da’s veel erger.
(Foto: Dominiek Claeys)
Uit het interview blijkt ook dat succesvolle vrouwen worden afgerekend op hun 'looks', in de trend van ''ze zullen wel..'' in plaats van hun muzikale capaciteiten. Voel je dat ook zo aan? Of heb je da al ondervonden?
Ik ben echt niet met looks bezig en ik word daar ook niet echt op afgerekend. Ik ben dan ook geen zangeres, ik kan mij nog wat verstoppen achter mijn trommels en percussie, da’s een groot verschil denk ik.
Maar wat is schoonheid? Ik vind dat je eigen specialiteiten en dat je juist niet dertien in een dozijn bent heel mooi is. Gewoon geloven in jezelf en je niet laten doen!
Helpen met sleuren en sjouwen, een beetje een lagere stem en goed kunnen drinken helpt ook wel, haha-)
In het interview wordt vooral verwezen naar het ontbreken van vrouwelijke artiesten bij de MIA's. Zo vinden sommige dat u een plek verdient in de categorie 'Muzikant'.Wat is uw mening hierover?
Ik heb dat interview niet gelezen, maar lief dat ze dat zeggen. Ik ben daar niet zo mee bezig .. ik maak dan ook geen platen, muziek die populair is bij het grote publiek. Ik zou me ook helemaal niet thuisvoelen op zo een decadent feestje en misschien ook niet gaan.
Er lopen zoveel getalenteerde muzikanten rond. Ik haat ook het woord BESTE. Dat bestaat niet..
Ik vind het veel belangrijker om op een eigenzinnige, eerlijke manier muziek te maken en niet bezig te zijn met al die heisa.
Nog zo een dooddoener van formaat. Een vrouwelijke artieste die op haar vijftigste nog op het podium staat wordt daar op afgerekend. Van een mannelijke collega die datzelfde nog doet op zijn 75ste vinden ze dat schitterend. Heb jij daar in dat wereldje ook iets van ondervonden, dat je vlug 'te oud bent' als vrouw? Wat is uw mening hierover?
Ook hier moet ik opnieuw bekennen dat ik daar niet veel mee geconfronteerd word. Ik denk ook als drummer/percussionist mag je er een beetje als een beest bijlopen toch?
Heb je bij je projecten, waar jijzelf muziek hebt geschreven of toch het initiatief nam, ook ondervonden dat de pers je enkel ziet als ''de zangeres van de groep''?
Ik maak voornamelijk instrumentale muziek, met af en toe een schreeuw of wat geneurie. Nog niks van gemerkt, sorry…
Laten we het ook eens hebben over uw projecten. Het is nogal vrij stil rond Inwolves de laatste tijd? Mogen we ons aan 'nieuws' verwachten binnenkort?
Oh het is niet stil hoor. Ik ben bezig met nieuwe schetsen onder het motto:‘blijven ontwikkelen en veranderen’. Ik had nood aan een koerswijziging. Effen afstand nemen van de synths.
Fieldrecordings en percussie zijn mijn inspiratiebron op het moment. Ik heb meer kleur nodig. Het zal veel speelser en iets positiever worden.
Je hebt ook een intensieve samenwerking aangegaan met BARST (Bart Desmet) Hoe is die samenwerking tot stand gekomen? En mogen we u dit jaar ook 'live' zien met BARST?Dunk!festival?
Ik ga dit jaar wel op Dunk!festival spelen maar niet met BARST..(nog effen geduld met wie, misschien mocht ik dat wel niet zeggen..)
Ik leerde BARST kennen door Consouling Sounds. Op vraag van hen verscheen er een tape begin 2016. Een impro sessie met Innerwoud en BARST.
Nadien vroeg Bart Desmet mij ook om enkele sessies in te spelen voor zijn plaat. Zijn manier van werken is gestructureerd en nogal afgelijnd. Ik heb Bart een beetje uit zijn confortzone gehaald en de kruisbestuiving is zeker geslaagd. Bart is een goeie muzikant en een heel fijne mens!!
Na het bekijken van een video op YouTube viel me één ding op. Twee artiesten die op eenzame hoogte hun ding doen, en vooral de kruisbestuiving tussen jou en Bart zorgt voor iets 'magisch' dat met geen woorden valt te omschrijven. Hoe doe je het toch, want dit is niet zomaar 'drummen' dit is onaardse percussie?
Tja, ik verlies me graag in de muziek, da’s één van mijn sterktes zeker?
Dan kom ik aan de andere vraag, waarom percussie? Ik veronderstel dat je ook nog andere instrumenten kan bespelen. Maar waarom drums?
Ik hou van de fysieke beleving, het contact met je instrument. Klank doet heel veel met je lijf maar de manier waarop je speelt, je lijf doet ook heel veel met klank. Het zoeken naar een bepaalde spanning, ontlading, spelen met ritmes, tempo’s, dynamiek..drum en percussie:da’s gewoon mijn ding jong.
Zijn er naast bovengenoemde projecten, nog andere projecten waar je aan bezig bent. Met andere woorden, wat zijn je plannen voor 2017?
Heel veel plannen:
Tot slot, als we naar heden, toekomst en verleden kijken. Ben je tevreden over wat je bereikt hebt? En vooral, wat zijn je verdere toekomstplannen - in de verre toekomst.
Ik ben heel content hoe het gaat. Heel organisch, weinig geforceerd. Okay, ik heb ook wel eens mijn dipjes en vraag me af waar ik mee bezig ben maar wie niet.
Ik krijg meer en meer de indruk dat ik gevraagd word om wat ik doe, in verschillende bezettingen. Van mainstream tot vrije improvisatie gewoon een ‘Karen Willemske ‘kunnen doen dat maakt me gelukkig.
Heeft u nog een belangrijke mededeling naar onze lezers toe, spuw gerust uw gal uit.
Ik hoop dit jaar op veel warmte.
