Op de laatste dag van 2018 schreef ik mijn eerste artikel voor Snoozecontrol. 2019 was dus mijn eerste jaar als medewerker van Snoozecontrol. Als reporter werd ik in eigen land uitgestuurd naar Cactus Festival, Leffinge Leuren, Dour en W-Fest en in Duitsland naar het iconische Wave Gotik Treffen en het immer gezellige Amphi Festival. Daarnaast bracht ik verslag uit van enkele lokale concerten.
Er zijn echter zoveel goede festivals en concerten waarop ik niet present was, dat ik me niet zal wagen aan een top 10 van beste festivals en concerten. Het meeste werk voor Snoozecontrol deed ik van achter mijn bureau. Ik heb dan ook in 2019 tal van albumreviews geschreven. Op basis daarvan durf ik me wel te wagen aan een eindejaarslijstje van beste albums in hun respectievelijke genres.
Sinner kaapt de prijs van beste hardrock en heavy rock album voor de ogen van sterke concurrenten. 2019 had ook voor fans van zware rockmuziek enkele positieve verrassingen in petto. Ik denk hierbij aan de releases van Virgin Prozak, de heavy bluesrock van ZED, toekomsttopper The Mænsion, The Shiver, Avem, Cellar Darling, Imminence, Grenouer, sleazerockers Mr. Myst, de hardrockers van Deaf Rat en de klassieke doomrockers van Silvertomb.
Allemaal meer dan verdienstelijke bands, maar het is uiteindelijk Sinner, de band rond Mat Sinner, die reeds 35 jaar bestaat en met vocale versterking van Giorgia Colleluori op “Santa Muerte” toch als een frisse nieuwe band klinkt.
Ik ben een liefhebber van het Neue Deutsche Härte genre en dit jaar werd ik verwend met sterke releases. Niet enkel de gevestigde waarden Rammstein, Oomph! en Stahlmann brachten dit jaar een plaat uit. Ik leerde ook nieuwe en iets minder nieuwe veelbelovende bands kennen zoals Schattenmann, Heldmaschine, APRYL en Erdling. Ook de Mittelalterrock crossover band Tanzwut bracht een erg hard album, dat men met enige goede wil ook onder Neue Deutsche Hârte kan klasseren. Rammstein bewees met zijn nieuwe titelloze album echter nog altijd de meester te zijn van het Neue Deutsche Härte genre.
Van Neue Deutsche Härte naar industrial metal is slechts een kleine stap. Niet dat er zoveel industrial metal releases waren in 2019. Maar de uitgebrachte industrial metal platen blonken wel uit in kwaliteit. Het jaar startte goed met releases van Dawn Of Ashes en Porn. Daarna volgde Combichrist met een album die zowel industrial metal als industrial dance nummers bevat. Maar de meeste releases kwamen uit op het einde van het jaar: Misery Loves Company, Chemical Sweet Kid, The Silverblack, Die Krupps en last but not least Davey Suicide. Het was ontzettend moeilijk om hier de best uit te kiezen maar de keuze viel uiteindelijk op Franse industrial metal ban Porn.
2019 leek wel het jaar van de power-metal. Hoewel in het begin van het jaar power metal nergens te bespeuren was en ik voor een mager power-metaljaar vreesde, belandde plots de ene na de andere power-metalrelease op mijn bureau. Ik heb enkele minder power-metal albums links laten liggen en verkoos reviews te schrijven over de sterke schijven van Elvenking, Freedom Call, Tungsten, Wind Rose, Metal De Facto en Brothers Of Metal. Wind Rose maakte met haar dwergen power-metal het meeste indruk op mij, dat ik ze bovenaan het lijstje van power-metalbands van 2019 plaats.
2019 bracht een vloedgolf van melodic metal releases. Dit betekende voor mij veel luisterplezier en vaak een aangename kennismaking met nieuwe bands. Er zaten heel wat uitstekende female fronted bands tussen zoals Secret Rule, Hell City, Inhepsie, Forever Still , BattleBeast, Astralium, Metalite, Crystal Viper en Leaves Eyes. Ook Witherfall, John Schaffer’s Purgatory, Darkwater, Beast In Black, Ark Ascent en Mister Misery verdienen een meer dan eervolle vermelding. Er kan echter slechts 1 de beste zijn en dat blijft na ettelijke luisterbeurten nog altijd In Flames.
Wie zijn metal wat harder wil werd ook in 2019 verwend met tal van krachtige releases. Jinjer, Unearth, Aephanamer, Grand Magus, Eluveitie, Amon Amarth, Bokassa, Michael Schenker Fest, Fallcie en Insomnium zijn slechts enkele bands die dit jaar een prachtplaat uitbrachten. Het is niet makkelijk om tussen al dat moois een favoriet te kiezen, maar uiteindelijk werd het Death Angel dat met “Humanicide” een echt meesterwerk aflevert en bewijst niet enkel een thrashtopper maar ook een zeer goede metalband in het algemeen te zijn.
Black Metal is niet dood, maar betrad in 2019 steeds meer experimentele paden. Zelden zat er zoveel variatie binnen het metalgenre als dit jaar. De zwartste schijven van 2019 kwamen van Mo’ynoq, Dim Aura, Sercati, Üthceare, Profanatica, Necronomicon, 1349, The Great Old Ones, Mayhem, Sarke, Schammasch en Fen. Na enig beraad gaat de prijs van de zwartste schijf naar Mayhem die met “Daemon” een zeer goede en gevarieerde black metalplaat aflevert, die voor elke black metalfan verplichte kost zou moeten zijn.
We blijven in duistere, vaak nogal depressieve sferen met klanken die haast letterlijk uit de ondergrond komen. Met de nodige antidepressiva heb ik echt genoten van de duistere sferen die werden gecreëerd door o.a. A swarm Of The Sun, Maestus, Siberian, Eremit, Illimitable Dolor, Old Wvrms, Splendidula, Vinsta, E-L-R, Vinsta, Esoteric en Novembers Doom. De prijs van de meest pakkende plaat in het genre gaat naar het Belgische SLOW, dat dit jaar zelfs 2 albums uitbracht, maar vooral scoort met”IV Mythologiae” dat ik omschreef als een album die de geestelijke gezondheid serieus kan schaden. Wie echter sterk van geest is en een hoog tolerantieniveau heeft voor machtige atmosferische funeral doom vindt in SLOW een krachtig medicijn. Dit is een trage trip door de duisternis van een leeg heelal. Dit is een wondermooie maar sombere soundtrack. Dit is lekkere maar zware winterkost. Dit is een zware brok doomy post-metal.
Ik ben een grote liefhebber van de muziek van wat men in Duitsland de “Schwarze Szene” noemt, het wave-gothic-dark electro... gebeuren. Dit is stilistisch erg uitgebreid. Vandaar dat ik ze indeel in verschillende categorieën. Ik begin met duistere elektronische klanken, want op dat gebied was het echt een goed jaar met sterke uitgaves van Blutengel (die zelfs 2 albums uitbrachten in 2019), Massive Ego, Signal Aout 42, Cryo, Agent Side Grinder, Kompromat, Fix8:Sëd8, Zweite Jugend, SKEMER, Alk-a-line, Metalspürhunde, CATTAC en Third Realm. “UN:GOTT” van Blutengel stak er met kop enn schouders boven uit. 20 jaar na hun debuut “Child Of Glass” en zo vele albums later staat Blutengel er nog altijd aan de top met duistere romantische electroklanken die het hart doen sneller slaan.
Wie zijn elektronische klanken graag nog harder en smeriger heeft en dus eerder industrial dance, harsh electro en aggrotech verkiest, kon zich verheugen op releases van o.a. Hell:Sector, Technomancer, Combichrist, Centhron, Synthattack, Agonoize en Hocico. Agonoize bewezen met “Midget Vampire Porn” dat ze nog altijd meesters zijn in het maken van duivelse hellelektro en brutale aggrotech en daarom roep ik ze uit tot beste plaat in de categorie industrial dance/harsh electro/aggrotech.
Naast al het elektronisch geweld, zijn er natuurlijk ook de meer (bas)gitaargeörienteerde post-punk en gothic rock. Interessante releases kwamen van o.a. Kissin’ Black, Golden Apes, She Past Away, Meager Benefits, The 69 Eyes, The Silence Industry, Auger, NUOVO TESTAMENTO, Such Beautiful Flowers, The Arch, Twin Tribes, The Membranes en The Way Of Purity. De hoofdprijs gaat naar She Past Away die experimenteren met een oud-nieuwe esthetiek van synth-muziek in hun kerngitaarwerk. "Disko Anksiyete" sleept de band naar een sombere maar tevens doordringender stemming dan normaal,. Op dit album bespotten ze modernistische angsten en twijfels in hun iconische, door de jaren '80 beïnvloed geluid met liedjes over angst, wanhoop en dilemma's op de dansvloer.
Hoewel Chelsea Wolfe met “Birth Of Violence een zeer mooi en aangrijpend album uitbracht, en ook Leah, Volur en Amber Asylum sterk uit de hoek kwamen is “Let’s Play” van Ordo Rosarius Equilibrio zonder twijfel het beste dark folk album van 2019. Ordo Rosarius Equilibrio zijn de meesters van de erotische esoterische ritualistische neofolk. Muziek die ze zelf Apocalyptic Pop noemen. Zeven jaar geleden begon Tomas Petterson te schrijven aan een nieuw album dat het ultieme meesterwerk van Ordo Rosarius Equilibrio moest worden. Nu is het album, dat de titel “Let's Play (Two Girls & A Goat)” draagt, eindelijk af. En het is inderdaad een meesterwerk geworden.
Je las al dat ik “IV-Mythologia” van SLOW het beste album in het funeral doom/post-metal/sludge genre vond. Daarnaast kruisten nog zeer interessante Belgische albums mijn pad. Ik denk hierbij aan de releases van o.a. Mauger, Virgin Prozak, Hell City, Sercati, Old Wvrms, Hitherside, Splendidula, Hunter, Signal Aout 42, This Can Hurt, Mr. Myst, Orthanc, SKEMER, Alk-a-line, Magic Kingdom en Traveler. Maar de beste Belgische plaat is “XII” van The Arch. The Arch brengt op ”XII” op een gepassioneerde, artistieke en evenwichtige wijze een perfecte synthese van donkere wave, aangename gotische rock en koude post-punk. Een aanrader voor elke donkere ziel.
Ik heb niet veel poprock of popmetal platen gereviewd. Maar diegene die ik beluisterde, waren zeker de moeite waard. Mijn shortlist van genomineerden is daarom ook erg kort maar van een uitstekende kwaliteit. Ondersteund door krachtige gitaren, harde drums en prachtige melodieën is de veelzijdige opera-bas MajorVoice in staat ver in de ziel door te dringen en diepgewortelde emoties te raken. 2Lightyears, voorheen gekend als Lightyears, is dan weer een 5-koppige Italiaanse female fronted rockband, in staat om een compact en herkenbaar geluid te genereren, met de bedoeling om hun positieve energie te delen. Eskimo Callboy is een band die heel populair is in Duitsland. ij ons loopt het nog niet zo’n vaart, al kan dit nieuwe album “Rehab” daar verandering in brengen. Hun muziek wordt door hun label bestempeld als electrocore en is een mengeling van metalcore, nu-metal, pop en elektronische muziek, die we misschien nog het best kunnen vergelijken met Bring Me The Horizon. Ook A Life Divided is groot in Duitsland, met hun meeslepende melodieuze mengeling van rock en elektronische elementen. Maar de band die me het meest aansprak is het Australische Voyager die op “Colours In The Sun” een uniek gelaagd kleurrijk lichtmetalen rockgeluid brengen dat zowel krachtig als poppy klinkt.
Er waren in 2019 ook bands die geen volledig nieuw album uitbrachten, maar bijvoorbeeld met een mengeling van greatest hits aangevuld met remixen en enkele nieuwe songs op de proppen kwamen. Zo bracht Der Klinke met “Decades” een sterk album uit. En kon je niet rond “Zeitreise” van Lacrimosa en “Black Gold” van Editors. Andere bands brachten een herwerkte hermixte en /of geremasterde versie van een oorspronkelijk album uit. Op dat gebied scoorde Rational Youth met “Cold War Nightlife (Deluxe)” en vooral London After Midnight met het volledig herwerkte “Seleted Scenes From The End Of The World 9119”. Maar het is uiteindelijk Lord Of The Lost met “Till Death US Do Part”. Op deze uitgebreide verzamelbox krijg je de grootste hits op een rijtje, B-kantjes, unieke samenwerkingen, demo versies, remixen … Een terugblik op 10 jaar bestaan en voor de eerste 1.000 kopers was er de deluxe versie waarbij ze ook nog eens oude demo’s (vaak van voor die 10 jaar) erbij kregen .
Wat live-albums betreft heb ik slechts 3 kanjers weerhouden. Namelijk Eluveitie –Live At Masters Of Rock, Tribulation – Alive & Deadat Södra Teatern en Mono Inc. –Symphonic Live. De keuze was moeilijk aangezien dit echt 3 prachtalbums zijn die zeer goed klinken. Maar uiteindelijk viel de keuze op Mono Inc. “Symphonic Live” werd opgenomen in Haus Auensee in Leipzig en toont Mono Inc. van een andere kant dan normaal. Na zowel de originele als symfonische versies gehoord te hebben, komt deze symfonische uitstap eigenlijk zeer natuurlijk over omdat veel songs reeds symfonische elementen bevatten. “Symphonic Live” is niet enkel een absolute must voor fans van de band maar ook een aankooptip voor liefhebbers van mooie melancholische en donkerromantische symfonische rockmuziek.
