Onlangs gelezen in een krantenartikel dat metal luisteren en beleven, zeer goed is voor de zielsrust en zelfs aan te raden als je diep in de put zit (of toch iets in die aard.) Binnen deze context bezoeken wij frequent festivals die zowel metal, hardcore als aanverwanten aanbieden. Van elk apart genre vind je hier en daar wel evenementen, maar zo een festival die een mengelmoes van de , laat het ons zo zeggen, harde alternatieve muziek aanbied? Dat is andere koek. Toch slaagt Ieper Hardcore Fest er al sinds jaar en dag in dit te verwezenlijken. Want, hoewel Hardcore de rode draad is en blijft door het geheel, krijgen ook gewone metal, sludgemetal en vele anderen hun plaats op de podia. Op 14 , 15 en 16 augustus is het 'weer van da'. Op de kruising tussen Poperingseweg en Hazewindstraat zal het weer fijn vertoeven zijn voor wie houdt van bier, feesten, stevige moshpits en headbangen tot je hoofd dol draait. We geven een overzicht per dag, door middel van enkele tips. Meteen vermelden we erbij, elk van de aantredende bands lonen de moeite om uit te checken. Onze tips:
Vrijdag 14 augustus 2015:
Judge:
Voor de oprichting van de Hardcore band Judge moeten we teruggaan naar 1987. De uit New York afkomstige band werd gevormd door Youth of Today gitarist, John "Porcell" Porcelly en voormalige drummer van Youth of today, Mike "Judge" Ferraro . De band kreeg veel kritiek vanwege hun militante Straight Edge teksten. De militante teksten waren echter een bewuste zet van een deel van de band. Maar ook in hun muziek ging het er hard aan toe. Hun muziek lag dan ook in verlengde van bijvoorbeeld Agnostic Front en DRI. De band bracht niet zo erg veel platen uit, maar ging uitgebreid op tournee. Het zorgde ervoor dat ze binnen de scene uitgroeiden tot een gewaardeerde band. Ook al hield Judge er in 1991 mee op, hun invloed op andere zogenaamde 'straight edge hardcore punk' groepen is niet te onderschatten. Bovendien hebben elk van de leden ook bij andere bands hun sporen verdiend. Zonder meer kunnen we stellen dat Judge kan gezien worden als een legendarische band binnen de scene. Ze kwamen medio 2013 terug samen voor twee uitverkochte shows in New-York. Nu blijken ze nog steeds bezig met optredens geven, ook op Ieper Fest. Niet te missen levende legendes, deze Judge.
Caliban:
In 1997 werd Caliban opgericht onder de naam Never Again. Na 6 maanden samenspelen nam de band haar eerste twee songs op, deze werden echter nooit uitgebracht. Wel werden deze opnamen gebruikt om een contract met een platenmaatschappij te verkrijgen, dit lukte bij Lifeforce Records en zo bracht de band in 1998 een ep uit onder de naam Caliban. Doorheen de jaren werden platen uitgebracht en wisten deze hardwerkende jongens ook een livereputatie uit te bouwen. Caliban brachten ook in 2014 een album op de markt: Ghost Empire. Wij schreven daarover: Vanaf de eerste song 'King' krijgen we een al mokerslag te verwerken, maar dan eentje met een melodieuze achtergrond. Telkens de nek omgewrongen door die verzengende stem van Andreas, en zo hoort het ook. Dat Caliban niets, of weinig, toevoegt aan hun gekende geluid nemen we hen niet kwalijk. Integendeel zelfs! Zoals ze in het verleden dat enge keurslijf van het globale metalcore genre wat overstegen doen ze dat nu weer met deze dijk van een plaat: Ghost Empire. Die hen dus wellicht geen nieuwe wegen doen inslaan, maar we veronderstellen dat de fans daarvan niet zullen wakker liggen. Echter raden we de globale metalluisteraar ook aan dit album ten harte te nemen, want het is veel meer geworden dan een pure metalcore album, zoals we eerder hebben aangegeven. Bij deze is Caliban een van de weinige metalcore bands geworden die ik persoonlijk zowel op plaat als op het podium kan smaken. Prachtplaat! Maar ook op het podium bewezen Caliban dus ondertussen volwassen te zijn geworden, meer nog zelfs uitgegroeid tot een begrip binnen de scene. Geef hen daarom een hartelijk applaus, en moshpit.
G.B.H.:
Samen met o.a. The Exploited , Picture Frame Seduction , Discharge , en The Varukers behoren GBH tot de street punk scene die eind jaren '70 tot begin jaren '80 hoge toppen scheren. Ze worden dan ook gezien als pioniers van het zogenaamde 'UK82'. In 1982 brachten ze onder de naam Charged GBH een ware punkklassieker op de markt: City Baby Attacked by Rats. De plaat was een ware aanklacht tegen zowel de Britse als Europese cultuur. Heilige huisjes omver stampen, ze doen het tot op heden nog steeds. Pas in 1984 veranderen ze hun naam in GBH. Zonder meer zijn deze band uitgegroeid tot levende legendes binnen de scene, één van de weinige die niet alleen nog steeds heel actief zijn. Maar ook blijken ze nog steeds te staan als een huis, en zijn totaal geen flauw afkooksel of parodie op zichzelf geworden. Integendeel zelfs. Ze gaan dat op Ieper Fest gewoon even gaan bewijzen. Daarom, niet te missen.
Obey The Brave:
Canada is ook vertegenwoordig op dit festival. Obey the Brave bestaat ondermeer uit leden van Despised Icon en Blind Witness , en ontstonden in 2012. Ondertussen brachten ze al één EP en twee full albums op de markt. Hun laatste worp Salvation kreeg opvallend goede recensies. Vooral het into the face gevoel, bij het beluisteren van dit album, lijkt het grootste pluspunt te zijn van deze plaat. Obey The Brave heeft dus op deze korte tijd van hun bestaan al hun stempel gedrukt op het metalcore wereldje. Uiteraard speelt de spelervaring, door hun aantreden bij andere sterke bands, ook een grote rol. Ook live zorgen ze gegarandeerd voor een feestje, zonder weerga. zo deden ze vorig jaar in TRIX ter gelegenheid van Impericon never say Die tour, het dak er geheel afgaan. Het enige minpunt blijkt dat alles op diezelfde lijn bleek te liggen, maar dat stoort niet als je op de muziek stevig kan moshpitten en zo. Dat is bij Obey the Brave zeker geen overkomelijk probleem.
Black Tusk
Black Tusk ontstonden in 2005 in Savannah, Georgia (US) ze brengen Sludgemetal en worden doorgaans geassocieerd met bijvoorbeeld Kylesa en Baroness. Ondertussen hebben de heren niet stilgezeten en brachten al één EP op de markt - When Kingdoms Fall (2005). Daarnaast brachten ze enkele full albums uit : The Fallen Kingdom (2007), Passage Through Purgatory (2008). Daarnaast ook een split album in 2009 samen met bands als : ASG, The Holy Mountain, en Fight Amp : Low Country.Black Tusk tekende in 2010 een contract bij het label Relapse Records. Uit die samenwerking ontsproot het album Taste The Sin. Met hun combinatie van Stoner Metal en Hardcore Punk kregen ze hiervoor goede recensies in de pers. Set the Dial (2011) is de opvolger. Ondertussen bleven Black Tusk naarstig aan de weg timmeren en brachten in 2013 een EP uit: Tend No Wounds. Wij namen deze vorig jaar nog onder de loep en schreven daarover: Met Tend No Wounds levert Black Tusk een fijne EP af die zowel hardcore als sludgemetal fans zou moeten kunnen aanspreken. In het spoor van Kylesa, om een voorbeeld te geven, leveren ze een heel sterk werkje af. Zowel instrumentaal , technisch hoogstaand, als de diepe grunts kunnen ons bekoren. Vernieuwend, in de zin van iets uniek uitbrengen, is het allemaal niet. Maar ze zijn bij dezen een heel mooie toevoeging aan bands in voornoemde genres, die we stevig omarmen. Zonder meer een aanrader voor vooral de sludgemetal fans die het festival bezoeken dus.
Insanity Alert
Insanity Alert Is een Oostenrijkse thrash metal . De band ontstond in 2011 en heeft sinds dan al heel wat watertjes doorzwommen. Zo brachten Insanity Alert een EP First Diagnoses op de markt. Waarvoor ze in menig pers goede recensies kregen, niet zozeer om de technisch hoogstaande partijen, maar om het eerlijk en oprechte manier van brengen van hun songs, lekker old school zoals het hoort te zijn. In 2014 er dan eindelijk de titelloze debuut plaat. Volgens de vele positieve recensies is deze plaat vooral voer voor fans van o.a. liefhebbers van Municipal Waste tot D.R.I. Alleen dit al is reden genoeg om ze ook 'live' een kans te geven. Want wij zijn er zeker van dat het vooral op het podium een zwaar feest zal worden.
ControlState:
ControlState levert een klasse album af dat niet alleen bestemd is voor de doorsnee metalcore luisteraar. Met dit album zullen ze een breder publiek aanspreken, van metal tot hardcore. Dat schreven we over de laatste schijf Delta Pack , van deze uit Ieper afkomstige Metalcore act. De band ontstond in 2007 en bracht één debuut op de markt in 2009 dat overal heel goed werd ontvangen: The Powerhouse. Na enkele lineupwissels, en andere problemen, leek het er echter even op dat ControleState zou ophouden te bestaan. Maar in 2013 gaven ze hun carrière een tweede kans, wat dus resulteerde in dit magistraal mooi album, dat het genre metalcore overstijgt tot een ongekend niveau. Bovendien spelen deze heren op Ieper Fest een thuismatch. Alle supporters op post dus!
Zaterdag 15 augustus 2015:
Entombed A.D.:
Entombed A.D. ontstond pas in 2014 maar is geen gloednieuwe band binnen de muziekwereld. Nee, ze zijn ontstaan uit de as van Entombed. Gitarist Alex Hellid besloot namelijk heel recent niet langer mee te doen met de rest, maar tegelijk er voor zorgt dat de naam Entombed niet meer gebruikt mag worden. Petrov/Dahlstedt/Elgstrand/Brand besloten verder de doen onder de naam Entombed A.D. Meer nog er werd een plaat op de markt gebracht onder die naam, Back To The Front. De pers was het er over het algemeen over eens dat aan het old school geluid van Entombed niets was veranderd, gelukkig maar. Entombed bracht niet alleen klassiekers uit, hun invloed binnen de scene is niet te onderschatten. Meer nog, De “HM-2-cultus” die zich in het spoor van de groep gevormd heeft is legendarisch. Boss HM-2 is het effectpedaal waarmee het kenmerkende gitaargeluid van Entombed tot stand kwam, iets wat talloze bands later overnamen. Left Hand Path (1990), Clandestine (1991) , Wolverine Blues (1993) zijn ware death metal klassiekers die iedere fan van dit genre in zijn bezit zou moeten hebben. Dat de band ondertussen nog steeds dezelfde wegen blijven bewandelen, en nog niets van hun pluimen hebben verloren. Dat is een extra reden om deze levende legendes live te gaan zien op Ieper Fest. zaterdag 15 augustus.
Walls of Jericho:
De Amerikaanse Metalcoreband Walls of Jericho werd opgericht in 1998. Hun debuut A Day And A Thousand Years (1999) kreeg heel goede recensies, vlak daarna werden ze ontdekt door Trustkill Records. De band leek op weg heel succesvol te gaan worden, en bouwde één ijzersterke reputatie op. Toch zag het er even niet goed uit voor Walls of Jericho. In 2001 verliet drummer Wes Keely de band. Ook zijn vervanger, Derek Grant ging na 5 maand andere wegen opzoeken bij de band Alkaline Trio. De zoektocht naar een drummer, en andere perikelen, zorgde ervoor dat Walls of Jericho één pauze van twee jaar zou in lassen. De plaat, All Hail the Dead (2004) - die vijf jaar na het vorige album werd uitgebracht - sloeg in als een bom, en liet zien dat deze band nog steeds staan als een huis. Vanaf dan ging de band vooral intensief aan het toeren. Het extra interessante, en heel unieke, aan Walls of Jericho is dat de zang wordt verzorgd door een vrouw, wat weinig voorkomt in het metalcore gebeuren. Dat deze vrouw geen katje is om zonder handschoenen aan te pakken, heeft ook onze reporter op Graspop Metal Meeting 2014 mogen ondervinden. Hij schreef hierover: "Als er echter één dame is die duidelijk maakt dat ook vrouwen powermuziek kunnen maken dan was het wel Candace Kusclain op Graspop. Ze zette de Jupiler stage in vuur in vlam met stevige screams. Daarnaast werd het ook duidelijk dat menig man haar niet zou willen tegenkomen in een donker steegje na een nacht op café aangezien de testosteron letterlijk van haar lichaam droop. Begin 2015 stonden ze ook op EMP Persistence tour, in TRIX, waar ze dit kunstje gewoon over deden. Niet te missen dus deze band op Ieper Fest.
Doom:
Doom is een Britse metalband uit Birmingham en behoort tot de belangrijkste crustcore- en hardcore punkgroepen uit de jaren tachtig. Het geluid van de band beïnvloedde zowel diverse punkgenres als thrashmetal. De band Doom werd aanvankelijk opgericht onder de naam The Subverters door Jon Pickering (basgitaar/zang), Brian Talbot (gitaar) en Jason Hodges (drums). Nadat Hodges werd vervangen door Mick Harris (Napalm Death, Extreme Noise Terror, Scorn), werd de bandnaam veranderd in Doom. Het trio speelde een vorm van crossover. Pickering en Talbot waren echter niet tevreden over het te hoge metalgehalte van de muziek en Harris verliet de groep. Pickering beperkte zich voortaan tot zang, en de bassist Pete Nash en drummer Tony "Stick" Dickens traden tot de groep toe. Deze line-up begon te repeteren medio 1987 en ontwikkelde de sound waarmede zij later naam maakten. Medio 1989, toen medeoprichter Brian Talbot de band verliet, ging het mis. In 1990 ging de groep uit elkaar, om twee jaar later uit hun as te herrijzen. Even lijkt de band, met vallen en opstaan plus vele personeelswissels, een tweede leven beschoren. Maar dan slaat het noodlot toe. Voormalige zanger Wayne Southworth overlijdt heel onverwacht in 2005. Echter in 2010 besluit deze legendarische band het met vereende krachten opnieuw te proberen. Doom is en blijft tot op heden nog steeds staan als een huis. Ook op Ieper Fest.
Biohazard:
Biohazard is een band afkomstig uit Brooklyn, New York en werden vooral bekend omdat ze als één van de eerste groepen hardcorepunk met heavy metal en hip hop vermengden. Biohazard ontstonden in 1987 en hadden een vrij moeilijke start, tot ze in contact kwamen met het label Roadrunners Records. Waarop ze het enorm succesvolle album Urban Discipline uitbrachten, waarmee ze wereldwijd doorbraken. Het resultaat was optredens met grote bands als House of Pain, Sick Of It All, Fishbone, en Kyuss. Ondanks al dat succes kwam er daarna een turbulente periode met veel line up wissels en label problemen. Het zorgde uiteindelijk voor het uiteenvallen van Biohazard in 2006. Twee jaar later echter kwam Biohazard in de originele bezetting samen ter gelegenheid van hun 20 jarig bestaan. Meer nog op de Persistence Tour 2009 liet de band weten dat ze aan één nieuw album bezig waren. Dit zou een ode worden aan de in 2010 overleden Type O Negative frontman Peter Steele.. Biohazard mogen vooral bestempeld worden als grondleggers. Zonder meer hebben deze heren ondertussen hun sporen binnen het muziekgebeuren ruimschoots verdiend. Daarom alleen al, zeker niet te missen op Ieper fest.
God Dethroned:
De Nederlandse blackened-deathmetalband God Dethroned werd opgericht in 1990 door zanger Henri Sattler. Het debuutalbum The Christhunt verscheen in 1992 bij een klein Duits platenlabel. Omwille van problemen met andere bandleden en met de platenmaatschappij, besliste Henri de band te ontbinden. Hij richtte Ministry of Terror op . Na een Europese tournee verliet hij echter die groep en vormde opnieuw God Dethroned. Met nieuwe bandleden en nieuwe songs nam Henri met de nieuwe groep The Grand Grimoire op, en tekende bij Metal Blade. Er volgden verschillende succesvolle tournees in Europa, Amerika en Japan. Doorheen de jaren bleven God Dethroned hun stempel drukken op het metalgebeuren, en zijn uitgegroeid tot één vaste waarde binnen de scene. In 2012 echter besloot de band het voor gezien te houden. God Dethroned speelde de nog voor één keer tijdens de 70000 tons of metal cruise. In 2015 volgde echter, onverwacht, een terugkeer van de band. Ook nu spelen ze o.a. op 7000 tons of metal Cruise. Maar dus ook gewoon op Ieper Fest.
Cryptopsy:
Uit de as van Necrosis, die actief waren in de periode 1988 tot 1992, ontstonden Cryptopsy. De uit Canada afkomstige band brengt technische death metal. Cryptopsy staat vooral bekend om hun zeer snelle, chaotische en heftige manier van spelen. Van de originele bezetting schiet ondertussen enkel drummer Flo Mounier nog over. Maar zijn impact binnen het geluid van Cryptopsy is wel enorm groot. Doorheen de jaren bleef de band, ondanks al die personeelswissels, ijzersterke platen uitbrengen en ook hun concerten monden steevast uit in zware feestjes. De band liet weten dat ze een serie EP's gaan uitbrengen onder de noemer ''The Book of Suffering''. Meer informatie daaromtrent vinden jullie via deze site: http://www.blabbermouth.net/news/cryptopsy-to-release-the-book-of-suffering-series-of-eps/ .Het benadrukt alleen maar hoezeer Cryptopsy na al die jaren nog steeds bezig is met evolueren, zichzelf heruitvinden en experimenteren met hun geluid. Zonder meer zal dit een chaotisch concert worden op Ieper Fest , waarna de luisteraar verweesd achterblijft. We durven daar op wedden voor een bak duvel!
Zondag 16 augustus 2015:
Less Than Jake:
Voor het ontstaan van Less Than Jake moeten we reeds terugkeren naar 1992. Hoewel ze zich profileren als ska-punk was dit echter in het begin niet helemaal zo. De band was in eerste instantie meer een heavy metal-band. Zo heeft Less Than Jake een split-cd met Megadeth uitgebracht. Dit veranderde in 1993 toen eerst Jessica Mills op altsaxofoon en later Buddy Schaub op trombone de band versterkten. In het genre groeiden ze later dan wel weer uit tot één van de sterkhouders van het genre, naast bijvoorbeeld Mad Caddies. Niet alleen brengen ze met de regelmaat van de klokken heel sterke platen uit. Vooral op het podium hebben deze heren voldoende bewezen uit het goede hout gesneden te zijn. Bovendien moeten ze in geen geval onderdoen voor enig andere band of artiest in het genre. Integendeel zelfs. Voor een heel tof en vurig ska-punk feestje? Less Than Jake op Ieper Fest.
Sick of it All:
Ze worden pioniers genoemd in de hardcore scene, en bestaan al sinds 1986! We hebben het over Sick of it All. Deze legendarische band in het hardcore genre, bouwden vooral een ijzersterke live reputatie op. Bovendien brachten ze parels van albums uit, die mogen gezien worden als klassiekers in het genre. Het begon allemaal met hun debuut Blood, Sweat and no Tears (1989) was meteen een schot in de roos. Echter commerciële successen, in de zin dat ze een heel groot publiek konden bekoren in de ruime zin van het woord, hebben ze nooit echt gehad. Maar binnen het genre, en eigenlijk in het hele muziekgebeuren, werden Sick of it All ondertussen een begrip. Zo stonden ze niet alleen op typisch hardcore gerichte festivals, ook op regulaire en metal evenementen waren, en zijn ze nog steeds, één graag geziene gast. Niet alleen sleuren deze heren vele jaren ervaring mee, ze zijn ondertussen nog steeds even energiek als in hun beginjaren. Bovendien zijn ze altijd platen blijven uitbrengen, en zichzelf dus heruitvinden. Zo kreeg hun album van vorig jaar, Last Act of Defiance, enorm goede recensies. Laat het ons zo stellen, wie zijn muzikale grenzen wil verleggen en wel eens wil weten of hardcore iets voor hem is, heeft met Sick of it All een uitstekend uitgangspunt. Dat was in 1986 zo, dat is nog steeds het geval!
Evil Invaders:
De Thrash Metal band Evil Invaders is ontstaan medio 2009. Doorheen de jaren bouwden Evil Invaders één heel sterke live reputatie op. Menig jeugdhuis, festivalweides en club moesten er ondertussen al aan geloven. Ook wij hebben ze enkele keren aan het werk gezien en waren telkens opnieuw onder de indruk van de brok energie die op ons afkwam. Na al die jaren zwoegen, kwam begin 2013 een eerste EP op de markt. Vooral de typische chaos, zo eigen aan het genre, viel ons op. De band kreeg gelukkig snel erkenning voor hun noeste werk. Ze sleepten een platencontract in de wacht bij het label Napalm Records. Het resulteerde in een debuut Cd Pulses of Pleasure, die de door band integraal werd voorstellen op 28 februari, Biebob te Vosselaar. Na enkele luisterbeurten kwamen we tot de volgende bevindingen. Het eerste wat echt opvalt, is dat de chaos zo goed als achterwege is gebleven, en eerder technisch thrash metal wordt gebracht. Op zich wil dat zeggen dat Evil Invaders zijn geëvolueerd in de manier waarop ze hun muziek brengen. De jaren lange ervaring, en vele optreden, heeft ook op dat vlak zijn vruchten afgeworpen. Zo blijkt. Vorig jaar stond de band op Antwerp Metal Fest, we schreven daarover: Van chaotische thrash metal zijn ze overgegaan tot technisch hoogstaande thrash die zelfs dicht aanleunt bij pure heavy metal. Waar dit gaat eindigen, geen idee maar wij pinkten een traantje weg van geluk en dachten met een glimlach terug aan die tijd toen we Evil Invaders in het jeugdhuis T-klub te Lokeren enigszins bedeesd het podium zagen opkomen. Ook toen stond het podium in vuur en vlam, maar nu deden ze dat zonder enige schroom. Ja, je kinderen volwassen zien worden, het blijft een aandoenlijke ervaring in het leven. Om maar te zeggen, Evil Invaders zijn eenvoudigweg een niet te missen act op Ieper Fest.
Nasty:
De Belgische/Duitse hardcore band Nasty ontstond in 2004 en kwam mede dankzij de demo The Beginning (2005) in de aandacht zowel in Belgie als in Duitsland. Ze bouwden door de jaren heen een reputatie uit in het hardcore wereldje. Zo stonden ze onlangs nog EMP PERSISTENCE TOUR in Deinze en Ieperfest Winter, vorig jaar. Telkens opnieuw viel vooral de eerlijkheid waarmee deze heren hun muziek brengen, op. Over hun aantreden op dat laatste evenement schreven we: Als er een band in slaagt om de gehele zaal tot een kolkende massa op hardcore dansende massa te herleiden, dan was Nasty wel. Zij brengen niet alleen pure hardcore, maar vertellen ook een boodschap van vriendschap, je afzetten tegen oneerlijke praktijken en samenhorigheid. Maar ook de maatschappij van tegenwoordig waarin alles om geld draait kaart hij aan. Daardoor was er wel een agressieve, harde sfeer, maar nergens grimmig of elkaar pijn willen doen. Vanuit het hart gebracht gaf Nasty een indrukwekkend sterke indruk, zoals we aangaven Hardcore met een boodschap! Met het hart op de juiste plaats, dat straalden ze ook naar het publiek toe. Daardoor werd er een echt feestje gebouwd waar iedereen ten volle van genoot, van vooraan het podium toe ver achteraan. Eerder dit jaar bracht Nasty een nieuwe plaat op de markt: Shokka. Een plaat die onze bevindingen alleen maar wist te bevestigen. Het ventileren van woede, haat en frustratie is één gegeven dat we altijd graag hebben gemogen in Hardcore. Helaas kom je de laatste jaren veel flauwe afkooksels tegen, die vergeten zijn waar het echt om draait in dit genre. Daarom is het leuk te zien en horen hoe Nasty een frisse en vooral eerlijke wind doet waaien doorheen de scene. Daarom alleen al, een dikke aanrader op Ieperfest.
Oathbreaker:
Een fragiel ogende zangeresje komt het podium opgewandeld, je zou niet vermoeden dat achter deze engelachtige verschijning een vurige deerne schuilt. Als de lichten uitgaand ontspint ze haar duivels, niet alleen door een oorverdovende en tot het bot gaande stem, haar gehele verschijning en danspassen geven je koude rillingen. Schuimbekkend en zelfs op haar knieën neervallende lijkt ze als door demonen bezeten te zijn. De donkere, je tot moes slaande muzikale omlijsting doet de rest. Amenra met een female voice aankleding? Ja, zo zou je het kunnen omschrijven. Net als voornoemde voorbeeld, is de intensiteit onbeschrijfelijk groot en worden we meegezogen in een wereld van donkere figuren en duistere kelders. De unieke stem van de zangeres laat je naast de diep snijdende gitaren, niet onberoerd. Meer nog, het versterkt dat gevoel van opperste intensiteit nog meer. Dit zorgt voor een muur van geluid die bijna hypnotiserend werkt. Zonder enige interactie, of heel weinig, verlaten ze het podium. We zouden het enige ander band kwalijk nemen, maar zijn zo onder de indruk van zoveel schoonheid in zijn meest duistere vormen, dat het ons niet veel kan schelen. Als de lichten terug aangaan, keert het fragiele meisje terug, de duivels in haar lijken te zijn overwonnen. Indrukwekkend! Dat is hoe wij het aantreden van Oathbreaker omschreven op Ieper Winterfest, vorig jaar. We denken dat we daar niets meer hoeven aan toe te voegen. Deze band, uit de stal van Church of Ra, heeft al voldoende bewezen intensiteit tot een ongekende hoogte te doen kantelen. Een belevenis op zich, zo een optreden van Oathbreker, en dan hebben we het nog niet gehad over de al even intensieve platen die ze hebben uitgebracht zoals het wondermooie Eros Anteros of Maelstorm.
Nick Oliveri Death Acoustic:
Dat er op Ieper Fest ook plaats is voor heel experimentele concepten, is al langer geweten. Nick Oliveri voorstellen, moet dat? We doen het toch even. Nick Oliveri zullen de meeste wellicht kennen door zijn medewerking aan één van de grondleggers van de stonerrock . Niet alleen was hij onderdeel van Kyuss, maar later ook van The Queens of the Stone Age. Kyuss hield ermee op, Josh Homme stichtte QOTSA en Oliveri sloot zich aan bij de band Dwarves. Tot Oliveri in 1999 door oud collega én jeugdvriend J. Homme werd gevraagd als bassist voor QOTSA. Acht jaar, zolang maakte Nick deel uit van deze superband, tot hij zich boog over een nieuw project: Mondo Generator. In 2012 werd al het vierde album opgenomen en dit in Pink Duck Studio’s van Josh Homme (die ook te horen is op de plaat.) Tegenwoordig tourt Nick Oliveri met zijn one-man-show ‘Death Acoustis’. Met dit, naar deze bassist zijn normen, heel intimistisch project zakt hij ook af naar Ieper Fest. Dit op zondag 16 augustus. Kom dat zeker zien!
Briqueville:
Er hangt iets mysterieus boven de band Briqueville. Op het podium zijn ze steevast getooid in zwarte gewaden en met een gouden masker. We zagen deze heren - zijn we wel zeker dat het allemaal heren zijn feitelijk - aan het werk op les nuits botanique, in mei van dit jaar, en schreven het volgende: Wat maakt een concert van Briqueville uiteindelijk zo uniek, en de moeite waard uit te checken vroegen we ons af? Net die hypnotiserende, duistere invloed die ze op de luisteraar hebben. Samen met de zweem van mysterie die boven hen hangt, is deze trip doorheen de diepste en meest donkere gedachten van ons hart, ons heel goed bevallen. Het zonlicht, bij het buiten gaan, deed zowaar pijn aan de ogen. Het titelloze debuut Briqueville kwam eind vorig jaar al op de markt. Wij bespraken deze plaat en schreven hierover: We kunnen stellen dat Briqueville met dit duister album ons donker hart zeker kan beroeren. Ook blijken ze begenadigde instrumentalisten te zijn. Want, laat ons eerlijk zijn ook de vocalen worden voor een stuk als instrument gebruikt bij deze band en op deze plaat. Er zit voldoende potentieel, en doorgroeimogelijkheden in. Als een start plaat kunnen we stellen dat hier een degelijk album wordt afgeleverd. Hoewel de songs vooral ons op het podium nog het meest kunnen bekoren, lijken er dus zeker nog mogelijkheden in sound en aankleding. Knap debuut, zonder meer. Laat u op Ieperfest gerust even onderdompelen in een bad vol mysterieuze soundscapes. Waaruit je verweesd weer wakker wordt, niet goed weten wat er juist is gebeurd.
Tickets:
Weekendtickets: 96 Euro
Weekendtickets + camping: 106 Euro
Dagtickets: 48 Euro
Dagtickets + camping: 58 Euro
Meer informatie vinden jullie uiteraard ook op de website: http://www.ieperfest.com/
