Mӕre - een kwaadaardige folkloristische entiteit die 's nachts op de borst van slapende mensen kruipt en kortademigheid en angst veroorzaakt. Het is precies deze staat van diffuse terreur en verlamming die sinds hun debuutalbum in de muziek van Harakiri For The Sky is verankerd.
Als pioniers van de post-beweging, waarbij angstaanjagende black metal wordt gecombineerd met post-rockmomenten, hebben de Oostenrijkers sinds hun conceptie in 2011 fans en critici dieper en dieper in hun maalstroom van melancholie, zelfhaat en woede getrokken, en bereikten zelfs # 29 van de Duitse hitlijsten met hun vorige release "Arson".
I, Pallbearer kent een heel mooie rustige post-rock achtige intro. Het contrast met wat volgt is groot. De relatieve rust maakt plaats voor hevige postmetalen woede. De ‘zang’ van J.J. lijkt eerder op geschreeuw, maar past zeer goed bij de agressieve muziek. Op het einde kiest men weer voor kalmte en sereniteit met een piano-outro. Sing For The Damage We Donefeat. Neige koppelt moderne metal elementen aan het betere black metal gedrum. Sessiedrummer van dienst is overigens Kerim „Krimh“ Lechner (Septicflesh, live Behemoth). Terwijl M.S. verantwoordelijk tekent voor alle muziek en arrangementen. UsAgainst December Skies begint als alternatieve rock maar transformeert dan naar blackened post-metal. Ook hier zijn er heel wat modernere metal invloeden, die je normaal gezien nooit bij een black metal band zal horen.
I'mAllAbout The Dusk serveert nog een portie bevreemdende post-black metal. Het lijkt alsof alternatieve rock, post-rock en black metal lukraak samen in de wokpan werden gesmeten. Het resultaat is echter onverwachts lekker. Bij Three Empty Words lijkt men er de zwartverbrande korsten grotendeels afgesneden te hebben Toch klinkt het verre van slecht.
Op OnceUpon A Winter huppelt het postmetalen hobbelpaard verder onverkende oorden tegemoet. Een ietwat vreemde beeldspraak om even bizarre muziek te omschrijven. And Oceans BetweenUs is een degelijke song, maar onderscheidt zich te weinig van de rest van het album. Silver Needle // Golden Dawn (feat. Voice of Gaerea) wordt pas interessant wanneer het wordt ingespoten met black metal serum. Bij Time Is A Ghost vroeg ik me eerst af of dit de ballad van het album is. Na korte tijd dien ik mijn mening te hetrzien. Het is – helaas of gelukkig – geen zoete ballade, maar een song die in de lijn ligt van alle voorgaande. Stevige en vaak agressief klinkende post-metal dus. Maar ook met uitstapjes naar alternatieve rock en post-rock. En dat op smaak gebracht met pikante black metal kruiden. Song To Say Goodbye blijkt een Placebo cover. Aangezien ik zeer vertrouwd ben met het origineel en me gerust een Placebo-fan mag noemen, vind ik deze versie maar niks. Maar ik kan me goed voorstellen dat een jongere die niet met Placebo is opgegroeid en dit nummer voor het eerst hoort, dit geweldig kan vinden.
