De naam Royal Hunt verscheen voor het eerst in 1989 als het geesteskind van André Andersen (de belangrijkste songwriter van de band) en werd gecreëerd om de basiswaarden van classic rock te combineren met progressieve, actuele muzikale elementen. Intussen wordt hun stijl als progressive / / power metal omschreven.
"Dystopia” is een conceptalbum dat een aanzienlijke uitbreiding van het kenmerkende geluid van de band brengt. Het bevat optredens van gastvocalisten: Mats Leven (Candlemass, TSO, Skyblood), Mark Boals (YJ Malmsteen, Ring of Fire), Henrik Brockmann (ex-Royal Hunt, EvilMasquerade) , N'Tribe), Kenny Lubcke (Narita, ZoserMez) en Alexandra Andersen (ex-Royal Hunt,JSP).
"Dystopia" is geïnspireerd op de klassieke roman "Fahrenheit 451" van Ray Bradbury, een verhaal over een dystopische wereld waar boeken illegaal zijn en censuur de samenleving in de greep heeft. Intellectuele verlichting is een strijd die vandaag de dag nog steeds relevant is. Het booklet bevat naast de zangteksten ook citaten van Roy Bradbury, Oscar Wilde, George Sand, Wolfgang von Goethe, Albert Einstein, Jean Cocteau, Voltaire en Charles Baudelaire.
Inception F451 is een intro die ideale filmmuziek zou zijn bij zowel een thriller als een epische avonturenfilm. Burn blijkt een vurige symfonische metal song. Dit is alleszins een zeer mooie binnenkomer. The Art Of Dying begint met een MercyfulFate-achtige aanhef, en evolueert naar een progressive metalpareltje met gezwollen vocalen van DC Cooper, excellent gitaarwerk van Jonas Larsen, koppig basspel van Andreas Passmark, het orkestrale keyboardgeluid van André Andersen en het beter mep- en klopwerk van Andreas Johansson. Ook Mats Leven mag als gastzanger een duit in het zakje doen.
Op I UsedTo Walk Alone krijgt de krachtige stem van DC Cooper vocale versterking van Alexandra Andersen en Mark Boals. Het resultaat van deze samenwerking mag er alleszins wezen. Het startschot van The Eye Of Oblivion zet me op het verkeerde been. Even dacht ik dat er een poppy nineties dancenummer zou volgen. Gelukkig is dit niet het geval en blijkt het bombastische powermetal op zijn best. Het experimentele Hound Of The Damned doet me aanvankelijk denken aan een maxi remixversie van een jaren 80 popsong, vervolgens blijf ik in de jaren 80 maar dan wel bij de hoogdagen van hardrock en hair metal. Ik word ook vergast op de stempartijen van Henrick Brockman en Kenny Lübcke.
Met The Missing Page (Intermission I) krijgen we weer mooie neoklassieke filmmuziek. Ontroerend, ook al komt het uit een synthesizer. Black Butterflies klinkt ook erg orkestraal. DC Cooper haalt bovendien acrobatische toeren uit met zijn stem. Op het schitterende SnakeEyes komen alle eerder genoemde mannenstemmen samen. Midway (Intermission II) brengt het geluid van de zee en een kort instrumentaal filmmuziekje. Ik vind het enkel vreemd dat dit einde een intermissie wordt genoemd. Hopelijk betekent dit dat er nog een vervolg op dit conceptalbum komt.
