Morgenstern - Mechamorphose (darkTunes Music Group)

Review:CD-reviews buiten BeNeLux
 Koen Asaert    31 maart 2021

Van eerbetoon tot origineel. Morgenstern ontstond als de enige Zwitserse Rammstein- tributeband en staat bekend om zijn intense, adrenaline-burst en energiegedreven live-activiteit. Maar nu wil Morgenstern geen kopie meer zijn, maar juist met origineel materiaal uit de hoek komen.


Eindelijk, in 2021 is het masker afgevallen, waardoor hun ware gezicht wordt onthuld en een solide plan om op hun eigen manier chaos te veroorzaken wordt uitgevoerd. En dat plan heet "Mechamorphose": aan de ene kant een metamorfose van eerbetoon naar origineel, maar aan de andere en donkere kant, het mechanisch worden van tien massieve nummers, die de luisteraar door Morgenstern’s verwrongen kijk op een al even verwrongen wereld zullen leiden.

Mechamorphose begint met een muziekdoosmelodietje waar geleidelijk aan keynoardtonen aan toegevoegd worden en de spanning ten top wordt gedreven, waar het drum- en gitaargeweld wacht. Op Morgenstern is voor het eerst de zanger te horen wiens stem wel heel dichtbij die van TillLindemann ligt. Stel je een Rammstein piratenlied met de nodige ‘ahoys’ voor, dan krijg je een goed idee hoe deze song klinkt. Heil Mich is uitstekende Neue Deutsche Härte met nadruk op de hardheid en met een dikke knipoog naar Rammstein. Het gitaarspel op Bis Am Ende doet me wat denken aan Marilyn Manson. Natuurlijk herken ik ook wel wat invloeden van Stahlmann, toch is de beste vergelijking nog altijd die met Rammstein. Ruhe heeft wel wat weg van een Tiefrot-lied.

 

 

HalbEin Mann vermengt NDH met moderne groove metal. Alles Ist Verloren is het equivalent van Rammstein’s “Feuer Und Wasser” of “Roter Sand”. Langzaam, symfonisch, pakkend en met een grandioze, pompeuze finale. Het controversiële Pornout uit zich met hoogstaande poëtische zinssneden als ‘Spiel mit mir’, ‘ Das Verlangen bis am rand’ en ‘noch geladen sein Lustgewehr’. En weer moet ik sterk aan Rammstein denken. IrgendwoIrgendwann kent een Project Pitchfork-achtige intro, maar evolueert naar een lied dat van Schattenmann afkomstig kon zijn, maar dan wel geïnjecteerd met een flinke commerciële scheut Dieter Bohlen (Modern Talking). Auf Letzter Fahrt is een mooie afsluitende pianoballade, met kans op traantjes en gesnotter. Dus hou een zakdoekje klaar.

Conclusie:
Aangezien Rammstein inmiddels het festivalcircuit ontgroeid is, hebben we gelukkig nog een budgetvriendelijk alternatief voor festivalorganisatoren. Morgenstern klinkt niet alleen heel erg als Rammstein, maar pakt ook uit met sterke eigen songs (in tegenstelling tot b.v. Stahlzeit). “Mechamorphose” kon het nieuwe Rammstein of Lindemann album zijn, maar is verrassend genoeg het debuut van het internationaal nog onbekende Morgenstern.