Net als Jaouad zelf laat ook MESSIAS zich niet in een hokje wurmen. Het album staat bol van nummers die zich uiteenlopend als soul, pop, R&B en gospel laten omschrijven. Jaouad Alloul is een multi-disciplinair kunstenaar, activist en ondernemer die bruggen slaat tussen de verschillende identiteiten die hij rijk is. Een artistieke kameleon bij uitstek en een graag geziene gast bij de media. Hij speelt graag met de thema’s gender en religie en gaat daarbij de controverse niet uit weg.
Het komt niet vaak voor, maar voor één keer besluit ik toch om een album te bespreken die eigenlijk buiten mijn comfortzone ligt (als ik R’n B lees haak ik normaliter meteen af). Wat me overtuigde? Dat dit een artiest is met ballen aan zijn lijf, dat hij iemand is die niet bang is voor andere meningen en zijn omgeving duidelijk laat weten wat zijn gedachten zijn, wat zijn mening is en al zeker over dingen die bijzonder gevoelig liggen. Chapeau!
Ik laat niet na om dit belangrijk stuk nog even mee te geven opdat jullie even mee zijn voor wat betreft de gedachte die achter deze CD schuilt:
“De mens is steeds op zoek. Voor vele mensen wijst een Messias de weg naar antwoorden. Hoe groter en talrijker de vragen, hoe welgekomener de bewegwijzering door de Messias. Nadat hij als jonge twintiger de Islam de rug toekeerde, bleef Jaouad op zoek. Verschillende antwoorden markeerden zijn levensweg, verschillende vragen bleven zijn pad kruisen. Dit innige samenspel van vragen en antwoorden doorheen Jaouads leven vormt de ruggengraat van het album. Met MESSIAS heeft Jaouad bijzondere aandacht voor zijn eeuwige fascinatie voor God, Jezus, de maagd Maria en bij uitbreiding de katholieke kerk. De messias figuur, die ook in de Islam van betekenis is, en de eeuwenlange invloed van de Kerk op onze kunst- en cultuurbeleving zijn bepalend voor de rijke muzikale woordenschat en beeldtaal van MESSIAS. Omdat één beeld meer zegt dan duizend woorden, besteedde Jaouad ook zorgvuldig aandacht aan het artwork van MESSIAS. De fotografie schijnt licht op het muzikale universum van Jaouad, dat zich 12 nummers lang aan u ontvouwt. Zoekend, met vragen en antwoorden, voorbij aan het verlies, vol overtuiging. “
Beginnen doet hij met Family Ties: een nummer met een trage opbouw, waarbij je haast denkt aan een minaret met op de achtergrond vreemd gegons van een elektronische machine. Als Jaouad begint te zingen zou je haast denken dat hij het a-capella doet, tot de piano de ruimte vult. Het nummer likt (als je de achtergrond wat beter kent) te gaan over het verlaten van zijn geloof: de Islam. Daardoor moet hij ook zijn familie verlaten. Wat je misschien niet meteen weet is dat hij op mannen valt. U kan het al raden: bij de Islamieten teert homofobie weelderig. Terug naar de muziek die gaandeweg een jazzy feel krijgt, met warm gehum en een laagje elektronica. Soul en R’n B. Crazy geeft zijn vrouwelijk kantje bloot en klinkt een beetje dromerig, waarbij het getik duidelijk de maat aangeeft. Ik hoor ook een klassieke toets (allicht uit de synth of de computer module). Op Crazy hoor je zelfs blazers (en neen dit is geen cover). Het lijkt alsof hij hier toenadering zoekt tot het katholieke geloof, maar het gaat hier vooral over de liefde en dat het pad van de liefde haast verloopt als een lange kasseistrook waarop je komt aan rammelen met je 2de hands racefiets (en je bent absoluut een groentje, dus he is geen makkie). Black Cupid gaat over cupido die net een pijl verschoten heeft en het gevolg ervan. Er lijkt een beetje rook op zijn stem te liggen. De blazers vallen ook op en geven het een mooi cachet, terwijl er ook backing zangeressen aan te pas komen en het geheel een soulvol kantje krijgt. Ik hoor zelfs even een dwarsfluit (het kan ook om een gewone fluit gaan, maar ben geen specialist ter zake). Wederom zit er een jazzy feel in. Leave Me Alone heeft een zeer laag tempo, klinkt een beetje verdrietig, haast als ik de tijd dat Nina Simone nog optrad (en klinkt ook een beetje zo). De bas en zijn breekbare stem overheersen het hele nummer. Je kan dit nummer omschrijven als diepgaand en erg soul-minded.
Lies kan gerust een feestje inluiden, met een Senegalese basgitaar en een leuk ritme. De tekst spreekt het leuke ritme en het feestelijk gevoel hartstikke tegen. Het doet me denken aan de bittere zeemzoeterigheid van Silke Bisschoff (een invloed die ik al 25 jaar tors). Running loopt een beetje verder op wat we net hoorden. Wederom speelt de Senegalese klank een belangrijke rol, waarbij ook de inbreng van Aiko Devriendt niet te onderschatten is. Wederom smeekt de muziek om een dansje, terwijl de tekst je net verdrietig zou moeten maken en inderdaad: een vreemde dualiteit (die ik herken). Naar het einde toe gaat het tempo met een ruk omhoog en klinkt het nummer ook voller en luider. Live moet dit echt wel een knaller worden! Naar het einde toe neemt de breekbaarheid dan weer de bovenhand, waardoor je kan zeggen dat het een zeer grillig nummer is met héél wat afwisseling. Father doet me denken aan de jaren ’80. Ook hier zorgt de muzikale inbreng van Aiko voor een verrijking! Op tekstueel vlak is het de zoon die zijn vader toespreekt en dat na een grillig levensparkoers en aan diens vader vraagt om hem te omarmen en hem te zien zoals hij is en te aanvaarden wie hij geworden is. Het is een geladen nummer als je de achtergrond beter kent. Dit nummer kan allicht nog vele mensen een duwtje in de rug geven! Hard To Love krijgt de steun van backings en meerdere instrumenten (ik vraag me af welke?). Een snuifje R ’n B en wat soul. Op sommige momenten hoor je ook wel een beetje de vrouwelijke kant in zijn stem (en die klinkt bijzonder mooi). Het nummer an sich klinkt bijzonder krachtig en passioneel. Als je het nummer plots te horen krijgt zou je haast denken dat het om een oud nummer gaat van een lang vergeten souldiva. We Both Know voert me naar een muzikale wereld die niet echt de mijne is: soulvol, funky: met een beetje disco en wat blazers. Het nummer klinkt best goed. Light klinkt als een soulvol duet op een Afrikaans ritme (de basgitaar speelt hierbij een belangrijke rol). Het nummer klinkt best luchtig en happy. Circle Line klinkt als een jazzy feestje, met héél wat leuke stemmen naast die van Jaouad. Ook de rol van de blazers is niet te onderschatten, net als de synth. Het einde heeft iets gospel-achtigs. Het laatste nummer is meteen ook het meest romantische: Be Mine. Een mooier aanzoek brengen via dit nummer kan je echt niet maken! Wow! Prachtig, ontroerend, pakkend!
Uiteindelijk is het een supervette schijf geworden, met een thematiek die me sterk aanspreekt. Het is ook een schijf die schreeuwt om aandacht en om een interview! Ik hoop dat deze jongeman alvast de nodige steun krijgt en overal zijn ding zal mogen doen, maar voorlopig zal dat enkel digitaal gebeuren (wegens COVID-19).
Jaouad’s debuut album MESSIAS verschijnt niet toevallig op Goede Vrijdag op 2/4/21 op het eigen label SJAMAAN en wordt verdeeld door N.E.W.S.
Album release tour:
7/5 De Centrale - Gent
11/5 AB - Brussel
4/6 Roma – Antwerpen
26/6 Muziekcentrum - Dranouter
Bookings: www.rumoer.be / Griet@rumoer.be
