Mork – Katedralen (Peaceville / Suburban)

Review:CD-reviews buiten BeNeLux
 Koen Asaert    19 april 2021

“Katedralen” is Mork’s vijfde studio album waarmee ze hun black metal superioriteit in de zwarte verf willen zetten.


Mork werd in 2004 opgericht door Thomas Eriksen en was oorspronkelijk een side-project. Het debuutalbum “Isebakke” in 2013 en alles wat daarna kwam was zo succesvol, dat de band heden tot de top van de Noorse metalacts wordt gerekend.

In navolging van de toepasselijk getitelde 'Pesta'-EP uit 2020, hervat de Noorse act Mork zijn opklimming door de gelederen van de Scandinavische black metal-scene met het vijfde hoofdstuk, “Katedralen”, dat zich steeds verder van de meer primaire vroege Darkthrone-gebaseerde fundamenten waagt, terwijl het nog steeds fundamenteel de grimmige vlam van old-school black metal in zijn DNA houdt. “Katedralen” heeft alles om Morks meest succesvolle werk te worden door het verleggen van nieuwe creatieve grenzen met een meer dynamische benadering van de liedcompositie en een uitgebreide breedte naar de riffs en melodieën. Naar eigen zeggen is het een echt persoonlijk werk van intense spirituele catharsis van hoofdman Thomas Eriksen geworden.

Het concept achter de albumtitel "Katedralen” (kathedraal) is gebaseerd op Thomas Eriksen’s terugkerend visioen van een enorm verlaten koud en dood land en een gigantische kathedraal waar verloren zielen voor eeuwig worden bewaard.

Dodsmarsjen schiet na een korte intro hevig uit de startblokken. De black metal party kan beginnen. De pees wordt erop gelegd en het nummer kent een rotvaart. Op Svartmalt nodigt Thomas Eriksen de zanger van Darkthrone,  NocturnoCulto uit om een vocale bijdrage te brengen. Arv, wat erfgoed betekent, neemt ietwat gas terug. Toch blijft de zwartmetalen trein aan een behoorlijk tempo voortdenderen. Ondanks enkele folkinvloeden op melodisch vlak, blijft dit pure onversneden black metal.

 

 

Evig Intens Smerte nodigt uit tot meeschreeuwen en headbangen. Al biedt het nu en dan ook wat tijd voor relatieve rust. Bij Det Siste Gode I Meg wordt zowaar bij een bepaalde strofe een poging tot cleane zang gedaan. Ik moet toegeven dat dat niet slecht klinkt en het voegt een zekere doom dimensie toe aan het nummer. Het sterke donkere Fodt Til A Herske kent de toevoeging van Dolk van Kampfar als speciale gastzanger. Door het atypisch gitaarspel klinkt de aanhef van Lysbaereren niet echt als black metal. Het strotgeluid van Thomas Eriksen zet je echter terug op het diepzwarte spoor. Waarmee ik niet wil zeggen dat de man onverstaanbaar klinkt. Integendeel, dit album lijkt me een gepast educatief hulpmiddel om Noors te leren. De FortapteSjelersKatedral is dan wel weer typisch black metal. Althans in het eerste deel. Want ergens in het midden zit een gitaarsolo die eerder aan classic rock doet denken. Naar het einde van het nummer krijgen we eindelijk de bijdrage van EeroPöyry van Skepticism op orgel te horen, wat leidt tot een mooi sluitstuk.

Conclusie:
Mijn verwachtingen van dit album van Mork waren hooggespannen. “Katedralen” is echter niet het black metal meesterwerk geworden dat ik verwacht had. Toch is het een oerdegelijk album dat elke black metal fan met gerust hart kan aankopen. Al zal het evenwel weinig nieuwe zieltjes tot het genre bekeren.