dunk!2021 online – 13,14,15 mei 2021- ‘’ “ Wat er gebeurt als de dunne lijn tussen Hel, Hemel en Aarde vervaagt’’

Review:Festivals
  Erik Vandamme    17 mei 2021

Nadat vorig jaar een soort ‘Dunk!radio’ op poten werd gezet - doordat ook de editie van 2021 werd gecanceld - besloot de organisatie het over een andere boeg te gooien door een ‘Dunk!2021 online edition’ te organiseren. Daardoor konden de fans achttien bands in drie dagen bewonderen. Dit op 13, 14 en 15 mei. Bovendien werd er eveneens een forum op poten gezet, waar de Dunk! liefhebbers, bands en organisatie gezellig met elkaar konden keuvelen. Dat kwam uiteraard de festivalsfeer alleen maar ten goede. Al zal het uiteraard nooit een echte live beleving vervangen, deze ‘Dunk!2021 online’ was eentje om in te kaderen!


DAG 1:

N (****) is een van de meest actieve en meest geprofileerde Duitse drone / ambient kunstenaars - Sinds de vroege jaren ‘90 heeft hij meer dan 50 platen uitgebracht. Op zijn eentje op het podium doet hij het aanvoelen alsof er een band van tien man op het podium staat. Omgeven, door een magische visueel effect boordevol kleurrijke beelden, gaat de man in golvende bewegingen tewerk. Daarbij wordt geflirt tussen luidruchtige donderslagen uitdelen en ingetogen momenten waarbij je een speld kunt horen vallen in de zaal.. Echter niet binnen een al te strak keurslijf, nee N zet je voortdurend op het verkeerde been en veranderd op de meest onverwachte momenten van windrichting. Op een bijzonder gevarieerde wijze zorgt N daardoorvoor een intensieve totaalbeleving waardoor we enerzijds compleet van onze sokken worden geblazen, anderzijds tot een gemoedsrust worden gebracht waaruit we niet meer willen ontsnappen.

We citeren even uit de informatie op hun bandcamp pagina: ‘Endless Dive (****) is een instrumentaal project gevestigd in de omgeving van Tournai / België. Het is samengesteld uit vier muzikanten. De band levert een energieke post-rock met meerdere invloeden, het mengen van melancholische verzen en punk riffs” Ken je het gevoel als je in een rollercoaster stapt, de vlinders in de buik en dat overweldigende gevoel tussen angst, verbijstering en waanzinnige vreugde? Dat gevoel van intensief welbehagen bezorgen Endless Dive je vanaf de eerste gitaar riff die ze uit hun instrumenten toveren. En het stopt pas als de laatste noot door de boxen loeit. De manier waarop deze band je een klein uur lang letterlijk hypnotiseert en meevoert naar verre oorden waar het steeds fijn vertoeven is, is dan ook gewoonweg magisch. Net zoals, inderdaad, een onvergetelijke trip op de hoogste rollercoaster.

De uit Zottegem afkomstige post metal act Stories from the Lost (****) zagen we in 2012 nog het podium van Dunk! festival onveilig maken ‘’veelbelovende groep naar de toekomst toe’’ schreven we daarover. Negen jaar later zien we een band die het soort post metal brengt dat doorheen je vege lijf klieft als een botte bijl. Het mooie aan Stories From the Lost is dat er naast een verschroeiende instrumentale omkadering, ook een vocale inbreng is. Die stem klinkt bovendien heel gevarieerd, van een haast ingetogen dreiging gaat het zonder verpinken door merg en been. Over de hele lijn bezorgt de band je dan ook meerdere huiveringen die je, eens onder hypnose gebracht, tot waanzin drijven.. Deze eens zo veelbelovende band is duidelijk volwassen geworden, en laat ons dan ook met verstomming achter in een donkere hoek van het bos.

Glass Museum (*****) ofwel Antoine Flipo (synths) en Martin Grégoire (drums) drukken sinds 2016 hun stempel in een grensverleggende jazzsound. In 2019 verscheen nog een gloednieuwe schijf die ook ons niet is ontgaan: 'Reykjavik' “Het perfecte huwelijk tussen jazz, postrock en elektronische muziek’’ schreven we daarover. Met wat dit duo hier voorschotelt op Dunk!2021online zetten ze die stelling nog meer in de dikke verf. Ergens profileert Glass Museum, door jazz elementen toe te voegen met improvisatie als kers op de taart, zich op deze eerste avond eerder als een vreemde eend in de post rock gerelateerde bijt. Maar deze vreemde eend blaast wel heel de tent omver, en dit enkel met drum en piano virtuositeit? Daarvoor moet je verdomd heel sterk in je schoenen staan. De twinkelende piano klanken die perfect aanvullen op het verdovende drum werk, doen dan ook de haren op je armen recht komen. Glass Museum vult binnen die context bovendien elkaar zodanig perfect aan dat er geen enkele speld valt tussen te krijgen. Waardoor die perfectie zelfs wordt overschreden.

Kon het nog beter? Na al die wervelstormen dachten we van niet. Maar dat was buiten Celestial Wolves (*****) – zes sterren zou eerder de juiste benadering zijn – gerekend. Toen we de heren in 2013 zagen aantreden op Dunk!festival schreven we daarover: ‘Op basis van hun muzikaal talent dat ze hier tentoon spreiden, denken we dat Celestial Wolves het nog ver zal brengen. Geef ze nog een tijd om te groeien in hun kunnen , en het komt allemaal wel goed.’’ En of het is goed gekomen? Bij elke plaat weet deze band ons opnieuw aangenaam te verrassen. Bij elk optreden waarbij je denkt ‘de grens is ondertussen wel bereikt’ verleggen ze die gewoon. Wat ze hier deden op Dunk!2021 online is dan ook gewoonweg indrukwekkend. Elke schakel binnen de band, om dat niveau te bereiken, is daarbij even belangrijk. Door middel van hemelse gitaarriedels, drum partijen en kokende hete baslijnen wordt het tempo telkens naar een demonisch hoge climax gedreven. Waardoor het lijkt alsof de aarde onder onze voeten begint te beven. Compleet omver geblazen worden is daarbij zelfs een understatement. Op het forum van Dunk!2021 online schreef ik: ‘’who needs Mogwai or Explosions in the Sky if you have Celestial Wolves?’’ Laten we het na dit onbeschrijfelijk sterk aantreden van Celestial Wolves op Dunk!2021 online daarbij houden.

En dan moet Brutus (*****) nog komen. Meisjes die drummen, we houden daarvan. Maar als ze daarbij ook nog op een emotionele wijze zingen, waardoor die haren op de armen weer recht komen En als ze zich op de koop toe laten omringen door muzikanten die het tempo en niveau nog meer naar een onaards niveau doen opstijgen? Dan is het hek compleet van de dam. Brutus is al jaren uitgegroeid tot een vaste waarde en bovendien een band van wereldorde, België is ondertussen te klein geworden . Maar toch blijven ze met beide voeten op de grond staan, en een spelplezier uitstralen als jonge wolven die klaar zijn om iedereen te verscheuren. Dat siert hen. Nu opgepeuzeld worden door een energieke dame als Stefanie en haar gevolg? Daar zeggen we geen nee op. Maar laat één ding duidelijk wezen, elke schakel binnen Brutus is ondanks dat Stefanie zoveel aandacht onbewust naar zich toetrekt even belangrijk. Want die energiebommen die tot ontploffing worden gebracht, op een emotioneel beladen wijze. Bezorgen ons een krop in de keel, en een huivering door ons vege lijf waardoor we elke zon zien schijnen achter de donkere wolken. En dat is dus vooral de verdienste van het volledige collectief aan klankentovenaars op dat podium.

live beleving vervangen, deze ‘Dunk!2021 online’ was eentje om in te kaderen.

DAG 2:

De Nederlandse Drones/doom sensatie Flowers (***1/2) mag de tweede avond openen. De sompige drums, lekker op doom elementen uitgesponnen riffs, en donkere en ijzingwekkende stem doen subtiel wat denken aan Black Sabbath. Diezelfde atmosfeer als deze doom/heavy metal grootheden komt in elk geval boven drijven. Flowers is vooral zichzelf, door die drones zo perfect met doom elementen te combineren. Want er zit toch ook een eerder psychedelische kantje aan dit duo. Maar liefhebbers van de doom/heavy metal in de stijl van bijvoorbeeld Black Sabbath zullen hier dus zeker van smullen. Het enige minpunt. Alles ligt een beetje te uitgesproken in diezelfde monotone lijn, waardoor de aandacht na een tijdje wat verslapt en we lichtjes op onze honger blijven zitten. Maar de doom sfeer die als een donkere walm over ons hoofd drijft, doet wel degelijk deugd aan ons duister hart. En dat was meer dan voldoende om ons toch over de streep te trekken.

Over naar Turpentine Valley (****) De uit Zulte afkomstige post metal band is aan een sterke opmars naar boven bezig. Zo bracht de band recent nog een ijzersterke post rock plaat uit, die overal goede recensies mocht ontvangen. De top muzikanten van Turpentine Valley brengen het soort technisch hoogstaande post metal die van begin tot einde aan je ribben kleeft. De sterkte van Turpentine Valley is vooral net die lijn bewandelen tussen melodieus onderdelen, en harde mokerslagen uitdelen die je verweest doen achterblijven. Daardoor verveel je u geen seconde, en komt van de ene adembenemende wending naar de andere verrassing terecht.

Astodan (****1/2) is een Belgische postrockformatie die nogal vaak wordt vergeleken met een kruising tussen AmenRa, Pelican en Mogwai. Onderwerpen over dood en dergelijke spreken altijd wel tot de verbeelding bij Astodan, want ook de nieuwste schijf 'Bathala' – uitgebracht in 2020 - is een conceptalbum over begrafenisrituelen. Hoe dat live klinkt?. Dat occulte, mystieke en donkere blijft live ook overeind staan. En dat niet alleen, de haren op onze armen kwamen ook overeind van zovele intensiviteit dat we over ons heen kregen. Binnen een doomachtige atmosfeer, neemt Astodan je mee naar onontgonnen gebieden in je onderbewustzijn, waardoor ze u tot waanzin drijven. Dit in sterk contrast met de rituele verhalen uit hun platen. Die dus ook op dat podium letterlijk tot leven worden gebracht..

BRUIT ≤ (*****) is een post-rock/modern klassiek kwartet uit Toulouse, Frankrijk. De band gooide recente nog hoge ogen met hun top schijf ‘'The Machine Is Burning' In sommige pers worden ze vergeleken met ‘Godspeed You! Black Emperor’, toch geen klein bier. De combinatie tussen spoken word, allom vertegenwoordigde strijkers klanken en magisch mooie gitaarriedels tot percussie tovenarij doen je wegdromen naar de mooiste oorden. BRUIT ≤ laat ons dan ook ademloos achter in diepe gedachten verzonken. We pinken meerdere tranen weg en laten ons gewillig hypnotiseren/ Deze Franse grootmeester verbinden trouwens typische moderne klassiek en postrock tot een magische geheel. Hoe kan zoveel schoonheid bestaan. De vergelijking met een band als Godspeed You! Black Emperor is om die reden zeker niet uit de lucht gegrepen, al is deze Franse band vooral zichzelf. Eigenzinnig en intensief begaan ze onaardse wegen, die het mooie uit zovele werelden perfect met elkaar weet te verbinden.

Ook We Stood Like Kings (*****) zet die lijn van hun voorganger voort. Waar bij BRUIT ≤ de strijkers de toon aangeven, is dat bij We Stood Like Kings eerder de piano. Ook deze band verlegt grenzen tussen klassiek en post rock, en verlaat elke comfortzone daarvan. Ook deze band verstaat de kunst om op een intensieve wijze op de onderbuik gevoel in te werken waardoor je als een heel andere mens de zaal verlaat. In onze huiskamer kregen we dat overweldigend gevoel iets bijzonder mee te maken, als het ontstaan van een nieuwe planeet. De vuurballen boordevol energie ontploffen in ons gezicht, maar richten geen schade aan. Nee, de ziel wordt verwarmt door zoveel intens mooie virtuositeit die ons wederom tot tranen toe bedwingt. Als je bovendien de gok waagt om een stuk van Beethoven uit te kleden en zonder gezichtsverlies te lijden het zelfs heruitvind , getuige het magische mooie gebrachte ‘Beethoven Moonlight’, dan ben je uit meer dan uit meer dan het goede hout gesneden.

Een stukje Hemel en brokjes aarde en vuurwerk hebben we al gehad. Briqueville (*****) neemt ons naar goede gewoonte mee naar de diepste krochten van de Hel. Dat bleek al meerdere keren zowel op als naast het podium. Ook via Dunk!2021 online laat Briqueville zich van zijn meest occulte en donkere kant zien. Maar daar waar andere bands nog een beetje zonlicht doorlaten in die duisternis, doet ook anno 2021 het zonlicht in de ogen nog steeds pijn als we de zaal verlaten na een optreden van Briqueville. Ook in onze huiskamer, met de lichten uit, overvalt ons dat intensieve gevoel alsof de vuurtongen van de hel onze voetzolen likken. Eén ding is zeker als er een gelijkenis of rode draad is doorheen deze avond is dat bijna elke band de dunne lijn tussen Hemel, Hel en Aarde doet vervagen. En ook dat zet Briqueville op een indrukwekkende wijze in de donkere verf.

We willen tot slot toch ook een pluim op de hoed steken van de lichtman van dienst, die zorgt voor een visueel effect dat bij elk optreden de sfeer die de band op het podium creëert meer dan ten goede komt, tot het zelfs een meerwaarde vormt binnen het geheel. Ook dat mag eens in de verf worden gezet.

DAG 3:

Stratosphere (*****) is het drone/ambient-project rond drone meester Ronald Mariën Op zijn eentje zorgt hij voor een atmosfeer alsof er een tiental muzikanten op het podium staan. Daarvoor hoeft de man geen geluidsmuren af te breken, Nee, Stratosphere gaat zeer uitgekiend en intimistisch tewerk. De intensiviteit waarmee Ronald je hypnotiseert, bezorgt je koude rillingen. Echter niet van angst, maar van puur innerlijk genot. Soms worden de teugels gevierd en gaat het tempo zelfs de hoogte in, steeds op een monotone wijze die je tot waanzin dreigt te drijven. Maar vooral is een optreden van Stratosphere een ellenlange trip die doorheen je ziel snijd, waardoor je helemaal zen geworden tot een gemoedstoestand wordt gebracht waaruit je niet meer wil ontsnappen.

Wat een band als ROOK (*****) zo uniek maakt is dat ze dat aspect duisternis als het ware tot een kunstvorm verheffen. De Gentse band bracht 2019 een eerste EP op de markt met de veelzeggende titel 'I'. Ofwel door verschroeiend hard door merg en been te gaan, zowel vocaal als instrumentaal worden daarbij gensters in je donkere hart geslagen. Ofwel door intimistisch net een duistere gevoelige snaar te raken. Waardoor je wederom tot die gemoedsrust als voorheen wordt gebracht, maar deze keer binnen een eerder donkere omkadering. Occulte taferelen halen we ons een klein uur lang voor de ogen. ROOK slaagt er met brio in een filmische donkere brij voor te schotelen die je alle kanten dan die duisternis toont, waardoor we geen zonlicht meer kunnen verdragen.

Bolt Ruin (****) is het project rond elektronicavirtuoos Brecht Linden. ‘Bolt Ruin schrijft de soundtrack naar overgroeide industriële braakliggende terreinen", lezen we op de vi.be-pagina van dit éénmansproject. Zowel bij zijn debuut uit 2019 als zijn optreden op het festival BRDCST-festival in Ancienne Belgique bleek een woord het meest naar voor te komen: ‘Apocalyptisch’. De fantasieprikkelende wijze waarop de man tewerk gaat, zorgt wellicht voor gefronste wenkbrauwen. Maar het is net dat mysterieuze tot experimentele aspect waarbij Brecht je duidelijk op het verkeerde been zet, wat ons het meest kan bekoren. “Zo bekruipt je steeds dat angstgevoel en kruip je wat dichter tegen elkaar aan als Bolt Ruin je weer eens bij de keel grijpt met een verschroeiend donker tapijt” schreven we over zijn titelloze schijf. Dat intense gevoel overvalt ons nu ook, terwijl die Apocalyptische klanken doorheen de boxen loeien en ons tot een punt van waanzin drijven.

Pothamus (****) is een Mechelse band die met hun debuut 'Raya' een bonte mengeling speelt van sludge, doom en sferische postrock. Het trio gaat intens en emotioneel te werk; beelden worden opgeroepen; een dunne lijn tussen licht en duisternis wordt bewandeld. Ook live blijkt die stelling te kloppen. Van zalven gaat deze band zonder verpinken over naar een wervelstorm doen ontstaan die alles om zich heen vernietigd, waarna een chaos achterblijft. Pothamus verstaat die unieke kunst om de fantasie te prikkelen, op een uiteenlopende wijze. Waardoor die voornoemde lijn tussen licht en duisternis prompt vervaagt.

"Listening to 'de portables' is like travelling without a road map or compass." Lezen we op de bandcamp pagina van de portables (****1/2) De band timmert al van 1996 aan de weg en dat mag je gerust een eigenzinnige weg noemen. De Portables weigeren zich in een hokje te laten murwen, slaan aan het improviseren en Schipperen tussen toegankelijkheid en moeilijk in het gehoor liggende composities. Je moet, om het enigszins te begrijpen, wel een beetje mee willen in het verhaal. Maar eens gegrepen door de uiteenlopende klankentapijtjes is geen weg terug meer mogelijk, en zweef je prompt over de dansvloer. De Portables zijn binnen de muziekwereld al vijfentwintig jaar avonturiers die houden van elke comfortzone verlaten, en eigenzinnig buiten de lijntjes kleuren. Dat trekt ons niet alleen over de streep. Dat zetten ze op Dunk!2021 online op een zeer gevarieerde wijze in de dikke verf.

Bij een optreden van Amenra (*****) denken we doorgaans aan een act waarbij de aarde onder onze voeten davert door een instrumentale wervelstorm die over onze hoofden heen waait. Waarna een emotioneel beladen Colin alle lucht uit zijn longen perst waardoor je als een heel ander mens de zaal verlaat, potdoof op koop toe. AmenRa bracht op Dunk!2021 een akoestische set, nu dat is niet de eerste keer. Onze verslaggever was in september 2020 nog danig onder de indruk van wat hij zag en hoorde in de Schouwburg te Kortrijk waar AmenRa een thuismatch speelde. De rillingen die doorheen ons lijf gieren als Colin en de zijnen in een kring rond elkaar gezeten hun optreden inzet, zorgen ervoor dat we het notitieboekje naast ons neerleggen en er even stil van worden. Niet gewoon stil, die intensieve stilte die je meemaakt geconfronteerd met het einde van het leven. Een zachtmoedig binnenwandelen in de Hiernamaals echter. Niet dat het allemaal over dood en verderf gaat. Een gezapige cover van ‘Het Dorp’ klinkt uit Colin zijn stem nostalgisch en wondermooi waardoor je een traan wegpinkt met een glimlach op de lippen. AmenRa bracht diverse songs uit hun lang oeuvre in die akoestische versie. Zoals dat doorgaans gaat bij AmenRa is het die kruisbestuiving tussen muzikanten die weten hoe ze duisternis kunnen aanvoelen als dat donker deken tegen koude winterdagen. En Colin die je de ene krop in de keel na het andere kippenvelmoment bezorgt. Deze keer niet door zijn keel schor te schreeuwen, maar door eerder op de meest emotionele wijze de meest gevoelige snaar te raken. Ik schreef in mijn notities ‘Hier zijn geen woorden voor, om te omschrijven wat ik nu heb gevoeld’ Ook de dag na dit onbeschrijfelijk magisch gebeuren, weet ik het nog steeds niet. Diep onder de indruk, is alles wat we hier nog kunnen aan toevoegen. En dat is een understatement.

Organisatie: Dunk!festival

Lees het beknopt verslag– http://www.musiczine.net (bij snoozecontrol.be kreeg u de uitgebreide versie te lezen).