Bij Snoozecontrol.be mochten we in het verleden al wat nieuws lanceren i.v.m. deze dame en ik geraakte toch nieuwsgierig. Ik ben dan ook meer dan blij dat ik de nieuwste schijf van deze Nederlandse dame, die tevens ook auteur en journaliste is, mag bespreken.
Volgens haar moeten we haar nieuw album zien als een muzikale vertaling van de dichtbundel “Leegstand” (door haarzelf geschreven), verhuld in Nederlandse artpop songs die taboes over zware periodes doorbreken, over de troost die hoge gebouwen in dichtbevolkte steden gebieden en over Godzilla: het monster uit de bekende Japanse film.
Op muzikaal vlak horen we héél verschillende klanken. Zo is South Park een duidelijke retro song. Luister maar eens naar de bas en de gitaar: hoe dichter kan je The Cure benaderen? De piano geeft het nummer een opwekkende toets. Haar Nederlands versta ik niet altijd even goed, maar dat komt allicht omdat in het Vlaams ben opgevoed. Voor mij is dit meteen een knaller en een uitstekend nummer. Stad gaat dan weer richting poppy funk. De bas lijn valt wederom op in positieve zin. Je hoort zelfs even een sax. Op tekstueel vlak lijkt het alsof de stad een veilige haven is: de plaats waar je je kan verstoppen en op adem kan komen. Het hele album geeft goed weer hoe ze met een depressie omging en hoe ze de drukte in haar hoofd probeerde te kalmeren. Zuidas klinkt dan weer een beetje als Kronenburger Park (Frank Boeijen Groep): gevoelig (inclusief strijkers) en met een iets trager tempo. Avondochtend geeft een mix van beats en een piano, waarbij haar er stem zachtjes overheen wiegt. Zelf zweept zichzelf een beetje op, waarbij Aafke’s stem mooi centraal staat. De strijkers zorgen voor een bakje melancholie. De gitaar en de beats werken goed samen en zorgen voor een nieuw hoogtepunt. Op tekstueel vlak is het vooral: schuld erkennen en daar lessen uit proberen te trekken. Piepschuim is een vreemde titel, maar de bas lijn zorgt al snel dat je dit gaat vergeten. Het tempo gaat ook lekker de hoogte in. Het spelen met je eigen stem als backings slaat ook wel goed aan. Godzilla is ondanks de pompeuze titel het meest gevoelige nummer op deze schijf. De akoestische gitaar zorgt voor een beklijvende begin, tot de gitaar het overneemt en samen met de synth haast zorgt voor een auditieve explosie. Naar het einde toe keert de rust terug en zie je zo het stof neerdalen en stel je vast dar er een heleboel tegen de grond is gegaan. Het laatste nummer is een echt artpop nummer met een Anne Clark invloed: Sloop. Alles lekker neerhalen om weer verder te kunnen en het verleden te grave dragen!
Niet slecht voor wat betreft de muziek! Op tekstueel vlak is het best zwaar en snap ik het merendeel van het verhaal. Ik hoop dat Aafke het beoogde resultaat weet te behalen en wens haar nog véél geluk toe!