“De Doorn” geeft een universele kracht door diep in de lokale gebruiken te graven. Het zorgt niet alleen voor een groter bereik van expressie door de intimiteit, toelagen en betekenislagen die de moedertaal biedt, het haalt inspiratie uit Vlaamse vormen zoals Kleinkunst, een op folk gebaseerd muzikaal genre aangedreven door verhalen, en het doorgeven van wijsheid door generaties.

Ritueel, herinnering en zwaarbevochten wedergeboorte hebben altijd centraal gestaan in Amenra's kolossale, zielzuiverende benadering. Gecentreerd rond frontman Colin H. Van Eeckhout, maar gekenmerkt door een transcendente eenheid van doel, hebben hun albums gefungeerd als totems en totempalen, als persoonlijke markeerpunten, als een middel om individueel verdriet te verwerken en als een gedeelde, louterende ervaring. Hun liveshows zijn opruiende, gemeenschappelijke uitdrijvingen die een hoogtepunt bereiken van sublieme, uittredingservaringen. Amenra vormt een hecht collectief dat je naar een koortsachtige toestand brengt waar confrontatie van pijn, transformatie en ware genezing kan plaatsvinden. Geschreven met het oog op dat ritueel, neemt “De Doorn” een plaats in tussen Amenra's opgenomen en live werk en blijkt minder een getuigenis van de individuele sterfgevallen van de band en meer een uitnodiging voor anderen om naar voren te komen en door de duisternis naar het licht te gaan.

Op Ogentroost komt een langzaam naderend onweer dichterbij. De gitaarklanken doen aanvankelijk denken aan een dreigend spaghetti western-achtig duelleermoment. Plots klinkt daar de donder in de vorm van een hard gitaargeluid en door merg en been gaande kreten. De intensiteit evolueert naar een uiterst actieve zelfvernietigingsdrang. De Dood In Bloei doet het met de mooie vrouwelijke stem van Caro Tanghe die begeleid door een sinistere soundscape macabere poëzie reciteert. Vergeleken met de andere tracks zou je dit een ‘kort’ artistiek intermezzo kunnen noemen. De Evenmens zoekt een evenwicht in het helse kabaal. De teksten lijken een lezing van jonge novicen op hun eerste zwarte communie. Wanneer Colin echt begint te zingen, komen herinneringen aan de overleden Luc De Vos van Gorki naar boven. En wanneer Colin schreeuwt lijken niet enkel zijn longen maar ook zijn hart te exploderen.

Het Gloren zorgt voor een dikke zwarte streep pakkend post-metal, waarvan je hoopt dat die oneindig zal doorlopen. Net zoals die andere Belgische post-metal band Mother aan 1 nummer genoeg heeft om een uitgebreide liveset te spelen. Halfweg blijkt er ruimte voor introspectie en een lezing door Colin met kryptische poëtische teksten. Als een minzame priester die voorgaat in het Onheilig Vervormsel. Op Voor Immer blijkt deze liefelijke prediker een mysterieuze hybride van Johannes De Doper en een sjamaan. De sfeer is rustig en dromerig en het zachte gepreek leidt tot meditatieve momenten. En net voordat je volledig indommelt breekt de storm los, die reeds in het eerste nummer traag naderde, en maakt zo de cirkel rond.