Het Noorse black metal duo Darkthrone brengt met “Eternal Hails......” zijn 19de album uit en omschrijft de stijl van deze schijf als ‘Epic Black Heavy’ Metal’. Wat ze hiermee bedoelen ontdek je in deze review.
‘Epic Black Heavy Metal’ staat in grote letters op het hoesje. Een overbodige boodschap voor wie bekend is met het werk van Darkthrone, zou je denken. En het is ook echt niet zo dat we opeens popmuziek of zelfs Nordic folk van Darkthrone verwachten. Toch is het voor de band nuttig om te onderstrepen dat “Eternal Hails......” black heavy metal is en geen doordeweekse Noorse black metal. En dat je dus ook geen doorslagje van hun doorbraakplaat “A Blaze In The Northern Sky”, en andere Transylvaanse hongerspelen hoeft te verwachten.
"Vijf zware dinosaurussen die in verwondering en verbijstering naar de sterren kijken"zo omschrijft mastermind Fenriz de songs. Nocturno Culto en Fenriz presenteren een maalstroom van 41 minuten van ‘Epic Black Heavy Metal’ over vijf uitgestrekte composities. Organisch en dynamisch, het album is een verkenning van de allerbeste vintage metal en het beste van doom, allemaal geleverd in de onmiskenbare Darkthrone-stijl, terwijl het ook instrumenten zoals de Moog bevat om deze soundscapes verder uit te breiden.
His Masters Voice breng zwartgeblakerd metaal dat erg thrashy begint. Hier zou men zowaar een heel oude demotape van Metallica opgegraven hebben. Het typische stemgeluid van Nocturno Culto geeft het geheel sowieso al een erg oldschool gevoel. Naarmate de song vordert en hier en daar ook wat vertraagt kruipt er ook oude doommmetal à la Black Sabbath in het nummer. Het is ook vermeldenswaard dat Nocturno Culto verantwoordelijk is voor de melotrontonen in dit nummer. Hate Cloak vangt aan met een grungy riff die me aan Nirvana doet denken. Maar in plaats van te versnellen, vertraagt het nummer tot slepende doom metal. De invloeden van bands uit Fenriz’ jonge jaren zoals Black Sabbath, Celtic Frost en Candlemass zijn duidelijk. Wake the Awakened kun je met enige goede of slechte wil prehistorische black metal noemen. Toch blijven de occulte doomelementen overheersen. Voyage To A Northpole Adrift telt lekkere riffs, zwartgeblakerde thrashmetal stukken, en vooral een wat ondergeproduceerd oldschool geluid. Lost Arcane City of Uppakra trakteert op een erg atmosferische en riff-rijke antichristelijke geschiedenisles. De inbreng van een Moog-synthesizer zorgt bovendien voor een vreemde, buitenaardse epiloog.
