Na het verlaten van Delain is gitariste Merel Bechtold samen met haar partner in crime Joey de Boer het zwarte gat van de creativiteit ingestapt. Enkele jaren geleden gebeurde dat met de band Purest Of Pain en hun gelijknamige debuut. Er werd echter snel afscheid genomen van dat project en via een nieuwe crowdfunding richtten de twee vrienden Dear Mother op. Zonder grenzen componeren en musiceren met invloeden van bands als Slipnot en Bring Me The Horizon was de bedoeling, maar creativiteit laat zich mede door Russische invloed niet zomaar in hokjes duwen. Het veelzijdige debuut Bulletproof komt uit op 16 juli.
De band werd oorspronkelijk opgericht door Merel Bechtold (ex-Delain, MaYan, ex-Purest Of Pain) en Joey Marin de Boer (ex-Delain, ex-Puret Of Pain). Hun sterke gemeenschappelijke band en ideeën zorgden er voor dat ze hun eigen pad wilden gaan bewandelen. Ik herinner me dat ik Merel enkele jaren geleden op Graspop zag optreden met Delain en toen al dacht dat ze op het podium qua gedrag wat afweek van de overige zichtbare bandleden. Ik vermoedde al dat we er nog meer van gingen horen. Na de zeer gelukkige aansluiting van de Russische zanger David "Pearl" Hruska ligt Bulletproof op 16 juli in de (virtuele) rekken! Een album dat online is ontstaan want door de huidige crisis was het onmogelijk om geregeld samen te komen. Songs werden tussen de bandleden onderling heen en weer gekaatst tot iedereen er tevreden over was.
Op Bulletproof valt Dear Mother meteen met de deur in huis door reeds vanaf de start (bijna) al haar geheimen prijs te geven: afwisselende melodieën, prima riffs en strak drumwerk, enkel overklast door de prachtige vocalen.
Op opener “Vertigo” laat de band horen wat we mogen verwachten. Dit is het nummer dat werd gebruikt voor de sollicitatie van de openstaande vacature “zanger”. David Hruska kwam online, zong en overwon quasi meteen. De bliksem sloeg duidelijk in want naast de overduidelijke vocale kwaliteiten past hij qua persoonlijkheid ook nog eens bij de overige twee bandleden. De energie die deze drie bandleden uitstralen werkt aanstekelijk en heeft tot een zeer mooi resultaat geleid. Merel’s solo na een knap brugje dient ook even vermeld te worden. Technisch knap maar het gaat hier vooral over het gevoel dat er in gestoken werd. Het zorgt er voor dat de song steevast tot aan het einde zal worden beluisterd. Iets dat me vaker opviel op Bulletproof.
Maar het is niet omdat de totale sound open en bloot op tafel wordt gegooid dat het snel zou gaan vervelen. De overige elf songs zijn allemaal erg aanstekelijk en blijven makkelijk boeien. Na zo’n dertig luisterbeurten kan ik concluderen dat dat komt doordat men gebruik maakt van een doordachte timing van de individuele songs en de mooie flow doorheen het ganse album. Het toont de klasse en de ervaring die de bandleden met zich mee dragen, want het is in geen geval voor elk van hun een éérste poging.
De meeste songs volgen hetzelfde concept maar boeien elk op hun eigen typische manier. De afwisseling zit qua timing vaak heel erg goed zodat de aandacht permanent bij de song zelf blijft. Of het nu over leuke bruggetjes, sterke riffs, emotionele melodieën of de ijzersterke zang of gewoon alles tegelijk gaat, je hebt nooit de neiging om een song te skippen. Dat is wat mij betreft één van de grootste complimenten die ik kan geven.
Aan de teksten werd ook de nodige aandacht besteed. Bulletproof klinkt muzikaal best positief en energiek maar de songs gaan de zware onderwerpen allerminst uit de weg. Ik hoor zelfmoord ("The Ones Below"), middelenmisbruik ("Satellite" en "Symbiose") en depressie ("An Eye For An Eye") op een haast gezellige manier voorbij komen. Deze tegenstelling werkt best goed. David weet ook heel goed aan te voelen welk toon hij dient te gebruiken. Soms zingt hij heel clean ("Palace", "A Soul For Hire"), dan agressief ("Fade In") en dan weer emotioneel ("The Ones Below") of alles in één song ("12 Years in Exile"). Het is de tweede zanger na “Trim” van King Goat die ik dat de laatste tien jaar perfect heb horen uitvoeren. Hulde.
In het midden van de plaat weet Dear Mother iedereen te verrassen door plots een mix te laten horen van hun tragere kant en wat elektronische muziek à la Carpenter Brut. “A Soul For Hire” is strategisch ook goed geplaatst want het breekt het album in twee stukken. Dit is duidelijk een experimentje maar het resultaat is heel erg sterk. De bandleden zélf zijn het er over eens dat dit voor hen de leukste song op de plaat is. Een voorbode voor later?
Afsluiten doet Dear Mother met de simpele ballad “Palace”. Deze song helemaal achteraan zetten was de beste keuze om de boel af te sluiten. Een simpel deuntje met enkele gitaar brengt je tot rust en doet letterlijk het licht uit. Wie goed luistert hoort Merel ook nog even mee zingen. Maar de song had er even goed niet kunnen op staan.
Bulletproof is een zeer geslaagd en bijzonder emotioneel debuutalbum van Dear Mother. Bij elke nieuwe plaat van eender welke artiest zoek ik altijd maximaal de 3 beste songs uit om in mijn Spotify playlist te droppen. Een zeer lastige taak in dit geval maar het zijn “Vertigo”, “The Ones Below” en “Satellite” geworden. Respectievelijk door de samenvattende sound, de krachtigste melodie en de sterkste emotie die het in mijzelf op weet te roepen.
Ik ben zeer benieuwd naar de live uitvoering van enkele songs en in het bijzonder hoe ze worden gezongen. De lat wordt op plaat immers technisch vrij hoog gelegd. Het is nu al uitkijken naar wat er later nog allemaal zal komen. Laat ons hopen dat ze de middelen en de motivatie vinden om een succesverhaal op te bouwen. Ik durf te vermoeden dat we op een opvolger meer songs in de richting van “A Soul For Hire” zullen vinden. Maar ik sta open voor verrassingen.
Tracks :
Meer info :
website | facebook | instagram
Songs written by DEAR MOTHER
Co-producer Jimmy Alexander
Mix: Mantis Audio
Master: Niels Nielsen
Recordings: Drums at Mantis Audio, all other recordings at home
