Lokerse Feesten 2021 - DAG 2 - Lalma, STAKE, Channel Zero - It's only rock'n'roll … and I like it!

Review:Festivals
  Erik Vandamme    3 augustus 2021

Het was met een dubbel gevoel dat we afzakten naar het festival in onze geboorte stad. De Lokerse Feesten pakken het dit jaar wegens de coronacrisis kleinschalig aan. In plaats van volle capaciteit, konden er maximum 1600 muziekliefhebbers binnen, met zitplaatsen in bubbels van vier. Dat voelde wat onwennig aan, zeker op een avond met rock en metal. Echter, eens de avond viel, vielen ook alle maskers af en ging Lokeren toch – op eerder vellige wijze – compleet uit de bol. Wat ons deed neerschrijven in onze notities: ‘’It’s only Rock’n’roll’, but i like it’’ want zo voelde deze energieke avond boordevol ontladingen die al 16 maand sluimeren om eindelijk naar de oppervlakte te komen, eigenlijk nog het meest aan.


Openingsact zijn op een festival is nooit een dankbare taak, in dit geval speelde Lalma (****) voor beperkt publiek. De afwezigen hadden echter ongelijk, want deze band heeft heel wat in zijn mars. Een streepje doom/black metal invloeden gekruid met een hele hoge dosis energie die alle kanten uitgaat. En een zanger met een emotionele stem, die recht doorheen je vege lijf boord. Meer hadden we niet nodig om ons te laten overtuigen. Lalma kleurt ook graag buiten lijntjes, en laat zich dus niet in een hokje duwen, dat levert hen nog een extra pluimpje op de hoed op. Ondanks het feit dat de muzikanten riffs en drum salvo’s uitdelen, scherp als scheermesjes was het de charismatische frontman die de meeste aandacht naar zich toe trekt. Fysiek, en zelfs op de manier waarop hij op het podium zijn frustratie, pijn – of welke emotie het ook hoe hij zijn frustratie of wat het ook moge zijn – uitschreeuwt doet hij een beetje denken aan Matt Berninger van The National. Muzikaal ligt Lalma uiteraard daar ver vanaf, maar louter wat totaalbeleving betreft, kan ook deze band snoeihard uithalen tot meerder gevoelige snaren raken. Daardoor trok Lalma ons compleet over de streep, al denk ik dat hun muziek nog het best floreert in een donkere omgeving, waar hun duister kantje beter tot zijn recht komt. Lalma speelt op 15 augustus op Alcatraz Metal Fest in de Morque stage, op basis van dit fijne concert een aanrader van formaat: Alcatraz Metal Fest

STAKE (*****) kreeg al wat meer handen op elkaar. Ook begon het plein aardig vol te lopen, een ‘full house’ zou het helaas niet worden. De laatste keer dat we STAKE aan het werk hadden gezien heten ze nog gewoon Steak Number Eight, we vroegen ons af wat naast die naamverandering er echt veranderd is aan deze band? De energie waardoor ook wij telkens werden omvergeblazen door Steak Number Eight, is bij STAKE gelukkig overeind gebleven. De jeugdige speelsheid ook. Dat zijn toch al twee positieve vaststellingen. STAKE is anno 2021 vooral volwassener geworden, en durft ook de meer melodieuze tour opgaan. Bovendien is Brent nog steeds een klasse entertainer die zijn publiek omarmd en aanport om te bewegen. Hij slaagt dan ook met brio in zijn opzet. De band legt de lat vanaf de eerste noten heel hoog, kan ook instrumentaal nog heel vuurkrachtig uithalen – getuige daarvan de duivelse riffs die de gitaristen uit hun instrumenten toveren – en schippert mooi tussen dat lichtjes ingetogen harten breken, en alle registers open trekken waardoor de grond onder onze voeten begint te trillen. Of het door STAKE komt dat de hemelsluizen volledig open werden gedraaid? Dat laten we daarbij in het midden. Maar in elk geval slaagt STAKE erin ons op een meer volwassen wijze dan vroeger , weer compleet van onze sokken te blazen. Missie, harten veroveren op een uiteenlopende wijze? Geslaagd.

Het grootste deel van het publiek kwam duidelijk voor één act. Channel Zero (*****). Dat de band stond te springen om eindelijk te mogen optreden bleek al uit een recent interview dat we hadden met Frontman Franky Na dertig jaar breng Channel Zero nog steeds pure rock-’n-roll zonder franjes. Recht door zee en niet opkijken, is de leuze van de band. Op Lokerse Feesten kregen we een fijne mengelmoes van songs gespreid over die dertig jaar dat de band bestaat. Dat het een stevig metal feest moest worden stond dan ook in de sterren geschreven. Uiteraard zijn er sterke songs als ‘Suck my Energy’, ‘Back to the Bone’ en ‘Fools’ parade ‘ één voor één kleppers waar Channel Zero kan op terugvallen. Als ze niet met het nodige vuur worden gebracht, zijn het echter uitdovende vlammetjes. Dat is echter buiten Channel Zero gerekend die na al die jaren nog steeds alles uit de kast haalt alsof ze staan te spelen voor tienduizenden wild om zich heen slaande metalheads, en hun eerste concertje spelen. Dat siert hen; Ondanks al die moeilijke tijden, staat Channel Zero nog steeds als een huis. En dan hebben we het niet enkel over de zang capaciteiten, tot charismatische uitstraling, van Franky. De muzikanten van dienst blazen ons eveneens omver. Mening drumsalvo van Seven Antonopulos gaat gewoon door merg en been, of zorgt ervoor dat de haren op onze armen recht komen van innerlijk genot. Enkele scherpe gitaarsolo’s van Mikey Doling en Christophe Depree – die elkaar trouwens perfect aanvoelen en aanvullen – snijd door ons hart als een vlijmscherpe bijl. De verschroeiende baslijnen van Olivier De Martino vormen die kers op de taart, waardoor de puzzel compleet is. De goed bij stem zijnde Franky doet bij ‘Help’ menig traan wegpinken, een song die uit volle borst wordt meegebruld. Bij afsluiter ‘Black Fuel’ paradeert hij doorheen het publiek en ontstaat zelfs kleine moshpits binnen bubbels of gaan er mensen beginnen crowdsurfen. Maar ondanks dat Franky door zijn charisma zoveel aandacht naar zich toetrekt, bewijst Channel Zero anno 2021 , na dertigjaar lief en leed, weer een goed geoliede machine te zijn die klaar is voor de volgende dertig jaar ons compleet murw slaan.

Zo murw slaan dat we nog steeds nagenoten bij dj Goe Vur In Den Otto (****) die een set brachten waarbij niet louter metal aan bod kwam. Vooral moest hier een wild rock feest worden afgesloten, met een nog groter feestelijk gebeuren tot het sluitingsuur om 1u. De overblijvende muziekfans genoten nogmaals van deze kers op de taart die het duo hen aanbood, en ging binnen hub bubbel een laatste keer compleet uit de bol. We zeiden het al ‘It’s Only Rock’n’roll’… but i like it’ daar draaide het duidelijk om op deze knallende avond, waarbij drie bands met een honger om op te treden, een publiek dat nog hongeriger was om uit de bol te gaan het voedsel kon aanbieden om alle regen en onweer beter aan te kunnen.

Lees ook het verslag op: musiczine.net