Brent Beukelaer kennen we ook als Brent Buckler, zanger en songwriter van The Radar Station. Deze winnaars van Stu Bru’s Nieuwe Lichting (editie2020) scoorden erg goed bij publiek, radio en pers met hun debuut album ‘Life inside a Tornado’, bijhorende singles en fantastische liveshows.
De plaat neemt je mee naar een kleurrijke wereld die dronken is van speelse eigenzinnigheid. Het is er warm en fris tegelijk en je bekijkt er alles door de bril van een kind met de ogen van een man die de tijd heeft zien stilstaan.
Als een krekel in Frankrijk klinkt lekker rustig, terwijl de tekst haast leest als een boek (wat wil zeggen dat het haast een Nick Cave song is, maar dan met een dromerige ondertoon en zonder moorden en andere duistere voorvallen). Je kan er lekker bij wegdromen of aandachtig luisteren naar de mooie/verhalende tekst. De piano geeft het geheel het perfecte cachet. Het Blinker meisje klinkt opgewekter en kent een hoger tempo. In dit nummer is het vooral de bas die de show steelt. Ik krijg er haast een lente gevoel bij en de link naar de jaren tachtig geeft mij toch ook een lekker jeugdig gevoel (als stappen in een tijdreismachine). Ik vraag mij overigens hardop af of het nummer ook geen verwijzing is naar het gelijknamige boek. Jazz is mijn ding niet, maar geeft het nummer naar het einde wel die extra schwung (luister ook goed naar het einde en vat de knipoog). Emma dilemma klinkt zeemzoeterig en lekker: alsof we zonder zorgen door een park huppelen en af en toe wat blijven hangen om te kijken naar mooie bloemen of een leuk tafereel. Op naar het stukje met de akoestische gitaar op het voorplan: De Schemering. De blazers geven een warme klank en passen ook uitstekend bij het dromerige gevoel. De Verwelkoming klinkt rustig en warm. Ik zie mezelf achterover leunen terwijl ik geniet van dit nummer en op het einde helemaal tot rust kom en haast in slaap val (niet dat het een slaapwekkend nummer is, versta me niet mis: maar het brengt je volledig tot rust). Klein maar gigantisch is één van de drie singles. Je hoort de buffetpiano die hier echt wel lekker klinkt, net als de zang (vooral het moment waarop de zang meerdere lagen lijkt te krijgen). Ik ontwaar halverwege ook even een klap met je handen moment. Als er één invloed moet geweest zijn voor dit nummer dan toch zeker Frank Boeijen! Kunst der keuzes klinkt iets harder en gaat zelfs een beetje de rock toer op. De blazers geven een pompeus gevoel, maar dat klinkt hier goed! De volgende single uit dit album is het dromerige: De uitgelezen man. Voor het eerst hoor ik een beetje melancholie. De percussie spreekt me ook wel aan. Het is al bij al een bijzonder knap nummer! Oerwoud van niks is een grappige tekst met een donker randje en een sprankeltje hoop. Ik hou enorm van de zin: “Donker betekent enkel en alleen de afwezigheid van licht.” Het zegt ook alles over dit nummer: je moet gewoon zoeken naar de schakelaar en dan heb je weer licht! Prachtige tekst! Het laatste nummer is meteen ook de laatste single: Opperhoofden der onnozelheid. Afsluiten doet ie met een wegdroom nummer waarbij vooral zijn stem centraal staat.
Ik moet toegeven dat ik dit soort albums normaal niet bespreek, maar iets trok me aan en wist me te boeien van begin tot einde. Ik denk dat hierin de sterkte schuilt van deze artiest die nummers schrijft als ware verhalen, haast als boeken en zijn fantasie de vrije loop laat gaan zonder daarbij in absurde toestanden terecht te komen. Zijn stem klinkt ook bijzonder goed en aangenaam, waardoor je ook blijft luisteren. Voor mij was dit een bijzonder aangename kennismaking! Bravo!
Gastmuzikanten op het album zijn onder andere Nathan Wouters, Falk Schrauwen, Roos Denayer (Rosa Butsi), Nina Kortekaas (Noa Lee) en Niels Van Heertum (Naima Joris, Veder, Marble Sounds). Brent Beukelaer deed zelf de productie en de mixing. Sander Cliquet was co-producer.
Het album wordt voorgesteld op 1 Oktober in de Amor Club van De Roma (Antwerpen), 20 Oktober in De Casino (Sint Niklaas) en 20 November, Het Depot, Leuven.
