De drie vorige studioalbums Emigrate (2007), Silent So Long (2014) en A Million Degrees (2018), bewijzen dat Richard Zven Kruspe een extreem creatieve geest is, die de vrijheid nodig heeft om zijn muziek en zijn visie in wegen buiten Rammstein uit te drukken.

Met Emigrate zijn er geen grenzen, geen barrières. Alles is mogelijk, niets wordt tegengehouden, en het is dit ethos dat “The Persistence Of Memory” onderstreept. De negen nummers op het album brengen ideeën samen die Richard de afgelopen twee decennia heeft verzameld. Industrial rock, rock met elektronische elementen, hoe je het ook wilt omschrijven, het lijdt geen twijfel dat de nummers hier altijd een sterk gevoel voor melodie bevatten, even opzwepend als diep.

Rage begint uiterst melodieus. Maar als je goed luistert naar de teksten dan weet je dat dit eigenlijk een heel bittere song is. Het refrein is echter te gepolijst om de woede van ‘Rage’ tot uiting te brengen. Dit is een mooie song, maar van een song met de titel ‘Rage’ verwacht je toch hier en daar een woede-uitbarsting. Rammstein opperhoofd Til Lindemann werd verzocht om het reeds vaak gecoverde Always On My Mind van zang te voorzien. Ik heb deze song al in zoveel verschillende uitvoeringen gehoord, dat deze versie mij eerder één te veel is. Kende je het nummer nog niet, dan zou je denken dat deze track een nieuwe Lindemann creatie is. Freeze My Mind kan mij meer behangen. Deze donkere electrorocksong heeft voldoende drive en een hoog oorwormgehalte.

Daarna mogen we in het Frans aftellen naar Yeah Yeah Yeah. Dat is een boeiende poppy rocksong met zwevende hippiepassages. Come Over doet vreemd genoeg denken aan britpop, maar dan overgoten met een elektronicasausje. Ook bij You can’t run away kan ik dat britpopgevoel niet van me afschudden. Het zijn beide goede nummers. Maar niet iets wat je verwacht van een Rammstein bandlid.

De industrial rock track Hypothetical ligt meer in de lijn der verwachtingen. Blood Stained Wedding blijkt ondanks wat de titel doet vermoeden, een erg rustige en melodieuze rocksong. Naar het einde toe wordt de song wel intenser en gaat meer richting gothic rock uit. De afsluiter I Will Let You Go heeft wel wat weg van een murderballad met een roaring twenties gevoel.