WONDERS - The Fragments Of Wonder (Limb Music/ Suburban)

Review:CD-reviews buiten BeNeLux
 Koen Asaert    16 december 2021

“The Fragments Of Wonder" beweegt zich in de muzikale sfeer tussen Stratovarius en Beast In Black, gekruid met een progressieve toets die de luisteraar niet overweldigt, en toch verfijnde nummers levert.


De productie is vrij krachtig en gitaar-zwaar - een belangrijke prestatie want afgezien van aanstekelijke melodieën en refreinen is het gitaarwerk een van de uitstekende handelsmerken van WONDERS.

In 2020 zijn de twee Even Flow muzikanten Giorgio Lunesu en zijn broer Pietro Paolo een nieuwe samenwerking aangegaan met producer en toetsenist Bob Katsionis (ex-Firewind). Deze samenwerking was het begin van WONDERS, een band met een aanpak die aanzienlijk verschilt van die van de Even Flow-stijl. "The Fragments Of Wonder" heeft melodieuze metaltendensen, maar vergeet stijlbepalende progressieve elementen niet - een beetje vergelijkbaar met de vroege Stratovarius.

Nadat het trio van de broers Lunesu en Bob Katsionis hun muzikale doelen hadden bepaald, was het duidelijk dat er meer collega-muzikanten aan boord van de nieuwe band moesten komen. Wat ligt er meer voor de hand dan zanger Marco Pastorino van Temperance erbij te betrekken. , met wie Paolo al een groot deel van de nummers van het aankomende album had gecomponeerd? De laatste die zich bij de WONDERS-gelederen voegde, was bassist Luca Negro eveneens van Temperance.

 

 

Good & Bad is al meteen een schot in de roos. WONDERS schiet sterk uit de startblokken. Marco Pastorino blijkt een uitstekende zanger. De snarenplukkers zijn in topvorm. De drums zitten goed en de keyboardtonen zijn present maar overheersen niet. Het is me al snel duidelijk, dat WONDERS een plaatsje verdient binnen de topregionen van het melodic power metal genre. Toegegeven, de band voegt niks nieuws toe aan het genre, maar bij hun songs zoals het prachtige Pretender is het onmogelijk om je emoties onder controle te houden. Op Losing The Dream komt het indrukwekkend gitaarspel meer naar voor dan de zang. De song gaat zelfs de richting van Dream Theater op. Beyond Redemption kent harsdrockinvloeden en komt minder hoogdravend over dan de vorige songs. Freedom bevat echo’s van het vorige nummer, combineert melodieuze en progressive elementen en pakt hier en daar uit met een overdosis pathos. Where The Sun Doesn’t Shine is spek naar de bek van fans van Stratovarius, Edguy en Rhapsody (Of Fire). Wie van power metal-clichés houdt zal spreekwoordelijk van deze schijf smullen. Indigo World is erg veelzijdig De beklemmende, zware passages worden gecombineerd met enorm melodieuze refreinen, wat een bijna perfecte mix oplevert. Bij zulke muziek moet ik altijd denken aan galopperende ridders te paard in een overweldigend mooi landschap. Nochtans heeft WONDERS weinig met fantasy-metal te maken. Sacrifice scoort hoog op het emo-niveau, maar is toch niet direct mijn favoriete song van het album. Miracle Of Life is een hevig nummer met een sterk eighties hairmetalgevoel. Fragments Of Wonder blijft ook ten dele in de jaren 80 hangen. De intro van de bonustrack Empire doet me denken aan Blue Oyster Cult. Ook hier heel wat pathos en een ietwat belegen geluid. Zalig!

Conclusie:
WONDERS mag zich, wat mij betreft, met het debuutalbum “The Fragments Of Wonder”, al onmiddellijk tussen de grote jongens van de power metal plaatsen. Het kwintet gallopeert ridderlijk over bekende muzikale metalpaden en voegt dus niks nieuws toe aan het genre. Voor stijl, vakmanschap en overtuigingskracht verdienen ze voor mij echter 10 op 10. Dit wonderlijk album is een echte aanrader voor liefhebbers van melodic power metal.

Facebook / Instagram

 

 

 


Of Mice & Men

Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015