Cromwell – The 37 degrees EP (Jezus Factory Records)

Review:CD-reviews uit BeNeLux
  Van Muylem    16 januari 2022

Cromwell ontstaat eind 2020 uit een creatieve eruptie van muzikant-producer Simon Kappers, bassiste Emilie Blom (van de Nederlandse band The Scene) en de multi-instrumentalist Klaus Wagner. In het najaar van 2020 nemen ze een demo op die het Engelse label Jezus Factory Records niet ontging en uitmondt in een kanjer van een debuut EP "37°" (The 37 degrees EP) die op 18 januari 2021 verscheen op alle platforms.


Maar wie niet doorhad dat 2 van de drie bovenstaande namen eigenlijk niet de echte namen zijn van de bandleden verklappen we op aangeven van één van hen hun ware identiteit en het waarom. Klaus Wagner is Kloot Per W en Simon Kappers is Achiel Keppens. Ze wilden zien hoe de reacties waren in België wanneer niemand wist wie er echt achter deze band zit

Om het geheel nog mooier te maken wint Cromwell de trofee: Album Of The Year en dat bij monde van het beste radio station van Nederland aka Radio Spannenbrug (zo staat het alvast te lezen op hun Facebook pagina)!

Tijd voor ons dus om dit hebbedingetje voor jullie te bespreken!

Openen doen ze met één van hun singles en dat is dan ook meteen gelijk aan een bommetje gooien! My Darkest Hour klinkt lekker dromerig en doet ons zweven op een licht jaren 80’s briesje. De bas lijn klinkt lekker door. De vervormde stemmen geven het nummer dat speciaal tintje welk het nodig heeft om het naar een hoger niveau te tillen. Call The Carpenter begint met een dromerige gitaar en wat elektronische klanken op de achtergrond. Dit nummer doet me een beetje denken aan de live versie die David Bowie in de laatste jaren die hij nog op een podium kon staan bracht. Het nummer heeft een zekere grandeur in zich en is duidelijk goed bewerkt geweest in de studio. Het niveau van dit nummer kan ook meestrijden met de beste tracks van Hooverphonic. De mannelijke computerstem past goed bij dit nummer en schept een soort van duet gevoel: ergens in de ruimte. Let wel: het gaat hie niet om een duet, maar om de vervormde vocals van Achiel Keppens. Gewoonweg meesterlijk! Dalai Lady gaat meer de pop/rock richting uit met een vleugje 80’s en geniale vocals van Achiel Keppens! Dit nummer is duidelijk ook rijp om op de radio gespeeld te worden! De synthesizer klanken zijn ook wel zalig, net als de basgitaar! Ook The Sycamore Trees geeft er een lap op en trekt het tempo helemaal op! Het is een leuk en steengoed nummer geworden! Salt In My Eyes opent met een synthesizer en een bas. De vocals zijn ietwat bewerkt en klinken daardoor ietwat kil en metaalachtig. Ergens heeft het wel iets weg van een jaren ’80 tearjerker. Ze sluiten af met een poppy electro-achtig nummer met een ware feelgood toets: Love Sponge. Wees bereid om te dansen op dit wonderbaarlijk nummer! Wie kan blijven stilstaan op dit nummer is echt een stijve hark onder gevoel voor ritme! Een keigoede afsluiter dus! Ik snap best dat deze EP in Nederland werd uitgeroepen tot Album of The Year! Ik kijk alvast uit naar nieuwer werk van dit bijzonder aanstekelijk trio!