Artamene – Ziggurat (WormHoleDeath)

Review:CD-reviews buiten BeNeLux
 Koen Asaert    23 januari 2022

Wie Iran zegt, denkt niet meteen aan metal. Toch brengt het fijne Italiaanse label WormHoleDeath een album uit van een echte Iraanse metalband met de naam Artamene. Verwacht je aan moderne metal met thrash en progressive invloeden.


Door een jeugdpassie voor metal, hebben 2 broers hun talenten aangescherpt door te jammen. Dit versterkte het verlangen om een echte band te vormen. Vandaag gaan Pedram Shitrah (gitaar), Pooya Shitrah (drums), Yahyan Rahmani (basgitaar) samen met Soheil Avakh (zang) en Ali Karimi (gitaar) door en riskeren hun vrijheid voor een gepassioneerde band genaamd Artamene!

Iran is een van de laatste grenzen waar metalmuziek en zijn fans barrières van vooroordelen en juridische vervolging moeten doorbreken onder de valse voorwendselen van satanische aanbidding en andere heidense rituelen, Artamene heeft een moeilijk pad bewandeld om barrières te doorbreken en de kliffen van vooroordelen te beklimmen. Sinds de oprichting is Artamenes populariteit in slechts een paar jaar tijd snel gestegen, zodat ze nu regelmatig optreden voor een publiek van meer dan 500 mensen, in een land dat praktisch geen metalcultuur kent.

“Ziggurat” is gebaseerd op oude Iraanse mythologie, die Artamene hebben geprobeerd om te zetten naar hun huidige maatschappij. In een wereld waarin de mensheid worstelt met depressie, verraad, angst en duisternis, wachtend op een verlosser die hen de weg naar utopia zal wijzen, vergaat hun leven in lege hoop. Ze offeren hun leven op elke trede van de oneindige trap van de Ziggurat, om in beweging te blijven in deze chaos, totdat ze de verlossing bereiken en de regen hun lijden zal wegspoelen.

 

 

Dit album begint heel sterk met Infinite Escape dat een man beschrijft die hopeloos is zonder wil om door te gaan. Muzikaal doet het erg modern en gevarieerd aan. De albumcover doet eerder een Europese heavy of powermetalsound vermoeden, maar Artamene klinkt meert als een hedendaagse Amerikaanse band genre System Of A Down, Disturbed of Five Finger Death Punch.

De angst blijft nog steeds als het tweede nummer Fear of Darkness begint. De duisternis wil de man nog steeds terugbrengen. Dus moet hij omgaan met de chaotische wereld, als hij niet de man wil zijn, die hij vroeger was. De song bevat veel afwisseling, waar mooie rustige melodieuze passages het tegengewicht vorm voor de brokken brutaliteit. In Heavy Motion moet de man zijn reis voortzetten door de vlammen en het vuur en zijn woede bewaren voor gedoemde mannen van vrijheid. Het nummer bevat duidelijke thrash metal invloeden, die rechtstreeks uit de jaren 80 lijken te komen.

 

 

In dit stadium wordt wraak makkelijk, als ze willen dat je vernietigd wordt. Dus dat is waar ze het over hebben in Mayhem, dat klassieke metalelementen vermengt met een geluid dat me aan jaren 90 metal doet denken, meer bepaald aan Sepultura en Machine Head. Shining Black blijkt een instrumentale track is die het gevoel resoneert van alles wat we hebben gezien en gevoeld tijdens deze reis tot nu toe.

We zijn aan de top we hebben met Inshushinak god van de doden en de wereld bereikt net als Hadith de oude Griekse god, maar hij is een god uit het oude Shush een gebied in Iran. Nu hebben we alles gezien. We zijn aan de top van de wereld en het is tijd om naar beneden te vallen en ons bij de almachtige Inshushinak te voegen. De dood is nabij! Deze climax wordt bereikt ondersteund door een sterk metalcore geluid. Al duiken er ook hier en daar progressive elementen op.

Na deze stormachtige climax komt met Rain Of Paradise niet enkel regen maar ook rust en innerlijke vrede in de vorm van dromerige progrock verrijkt met strijkinstrumenten. Het prachtige, droevige, progrocknummer Petrichor tenslotte, drukt uit, dat het tijd is voor wedergeboorte, een nieuw leven, een nieuwe start. En zo gaat het leven verder.

Conclusie:
Artamene is niet enkel een moedige Iraanse rock- en metalband, maar zet ook een machtig hedendaags geluid neer met thrash en progressive invloeden. Ze passen met “Ziggurat” oude Perzische mythologie toe op hun hedendaagse samenleving. Dat resulteert in een echt verhalend conceptalbum, dat echt de moeite loont om er naar te luisteren. Hopelijk mogen deze bandleden hun muzikale passie in alle vrijheid verderzetten.

 

Website / Facebook / Instagram