Battle Beast – Circus Of Doom (Nuclear Blast)

Review:CD-reviews buiten BeNeLux
 Koen Asaert    27 januari 2022

Battle Beast laat opnieuw hun krachten op de wereld los n de vorm van hun gloednieuwe album "Circus Of Doom". Op echte Battle Beast -wijze mengt men in 10 nummers klassieke heavy metal met pop- en rock-vibes. Tel daarbij nog de unieke krachtige stem van Noora Louhimo en je weet dat dit hoogstwaarschijnlijk een prachtalbum is.


Over voorganger "No More Hollywood Endings” schreef ik dat het sterke heavy en powermetalsongs, bevat, maar ook een aantal nummers die een ode brengen aan de pop en hard rock van de jaren 80. De ene persoon zal er weg van zijn, terwijl de andere net omwille van dat gemengde karakter er zijn neus voor zal ophalen. Persoonlijk hoor ik bij diegenen die er weg van waren. Ik ben dus benieuwd wat deze nieuwe worp zal geven.

Opener en titelsong Circus Of Doom begint met een melodietje uit een muziekdoos. Het lieflijke slaapliedje wordt abrupt verstoord door gitaren en drums. Dit nummer iss een groots klinkende, avontuurlijke en nogal complexe song. Maar bovenal geeft het een enorme energieopstoot. Joepie, het circus komt naar de stad! Hoewel de titeltrack van "Circus of Doom" een onovertroffen massieve uitbarsting van verschillende stemmingen is, is het nog maar het begin van een echt, full-album avontuur. We gaan verder het onbekende tegemoet met Wings Of Light. Keyboardtovenaar en tevens producer Janne Björkroth doet zijn best om het metalgeweld bij te houden. Toch klinkt dit eerder als 80ies hairmetal dan moderne powermetal.

 

 

 

Master of Illusion blijkt een discometalsong en brengt een verhaal over een hebzuchtig, egocentrisch en bekrompen mens die vernietiging om zich heen zaait - en uiteindelijk op een dood spoor belandt. Het verhaal is voor interpretatie vatbaar, en het centrale personage kan de andere partij in de relatie zijn, een politicus die zich bezighoudt met wereldwijde problemen of iets anders. Where Angels Fear To Fly schakelt een versnelling lager en vertelt over diegenen die de wereld voor ons allemaal een betere plek hebben gemaakt. Het nummer is ook opgedragen aan iedereen die in zijn leven te maken heeft gehad met bijvoorbeeld kleineren, discriminatie, of vooroordelen. Eye Of The Storm doet me aanvankelijk denken aan gothic metal uit de goede oude tijd maar de storm neemt zodanig in kracht toe dat we eerder kunnen spreken van power metal.

 

 

Russian Roulette rolt door de luidsprekers in wat ik de de typische Battle Beast-discometalstijl noem, bij gebrek aan een betere omschrijving. Freedom kent duidelijk invloeden van jaren 80 popmuziek, maar geeft er een serieuze hairmetal draai aan. Ideaal om wijdbeens luchtgitaar te bespelen! The Road To Avalon zet het popmetal-feestje verder. De gitaartandem Joona Björkroth en Juuso Soinio levert weer voortreffelijk werk. Ik dans verder op de maat die aangegeven wordt door drummer Pyry Vikki en bassist Eero Sipilä. Het zou me niets verbazen mocht de weg naar Avalon bestaan uit lichtgevende tegels. Billy Jean-s gewijs ga ik verder naar het volgende nummer. Armaggedon klinkt vrolijk, terwijl het tekstueel toch een heel donker thema behandelt. Ik denk zelfs dat dit nummer het goed zou doen op het Eurovisie Songfestival. Place That We Call Home is een epische power-metalsong. Voor mijn ogen zie ik al ridders te paard over de heuvels draven. Maar eigenlijk is het een nummer over het vinden van je plaats in de wereld, op smaak gebracht met een dosis mystiek.

Conclusie
In veel opzichten klinkt "Circus of Doom" nog precies als de oudere Battle Beast hymnes: aanstekelijke melodieën, grandioze emoties, intrigerende solo's en dubbelzinnige teksten zijn er nog steeds. Toch klinkt alles nog zeer fris en energetisch. Bovendien is Battle Beast niet bang van verrassingen en onverwachte wendingen. Wie wil weten hoe dansbare metal klinkt, moet Battle Beast zeker eens opzetten. Ik blijf er verzot op.
 


Of Mice & Men

Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015