White Lies - As I Try Not To Fall Apart (PIAS)

Review:CD-reviews buiten BeNeLux
 Koen Asaert    17 februari 2022

White Lies melden zich terug met “As I Try Not To Fall Apart”. En dat is volgens de promopraat hun meest expansieve plaat tot nu toe, met explosieve rock, electro-pop bangers, prog-geïnspireerde inventie, funk-getinte grooves en een aantal van hun meest memorabele hooks.


 

Am I Really Going to Die is een nummer met bekende onderwerp voor White Lies,maar muzikaal een nieuw hoofdstuk. Het is het eerste deel van een verhaal van twee nummers over een zelfingenomen hot-shot die een terminale diagnose krijgt, en de verschillende stadia van zijn verwerking ervan. Het nummer is,naar eigen zeggen, losjes geïnspireerd door het personage van Danny Huston in 'Ivans XTC', en muzikaal door Bowie uit het Station to Station-tijdperk. De intelligente electrorock titeltrack As I Try Not To Fall Apart geeft me, ondanks de donkerre titel, een erg opbeurend gevoel. Breathe bevat een zeer sterke vocale prestatie van Harry McVeigh en doet me denken aan de new wave/poprock van Tears For Fears. Het nummer heeft sowieso een sterke jaren 80 softrock vibe.

 

 

I Don’t Want To Go To Mars is een ijzersterk nummer in het straatje van Britse rockbands als Muse,Coldplay en Snow Patrol. Het nummer moet u inmiddels zeer bekend in de oren klinken, zeker als je naar een goede radiozender als bijvoorbeeld Willy luistert. Fundamenteel stelt het lied de snelheid ter discussie waarmee we de wereld(en) waarin we leven ontwikkelen, en welke prijs dit vraagt voor ons welzijn. Bij Step Outside beeld ik me allerlei danschoreografieën in. Het is immers een zeer poppy en vrolijk deuntje. Roll December is gelukkig een pak minder vrolijk. White Lies zijn nu eenmaal bekend als post-punkband, dus mag er altijd wel een zwart randje zijn. Toch is dit, net zoals voorgaande songs, geen typische post-punktrack. Ragworm zou ik zelfs helemaal niet als post-punk beschrijven, maar eerder als melodieuze rock, zij het van zeer hoge kwaliteit. Blue Drift drijft op een sterk jaren 80 pop-/rockgevoel. Denk hierbij aan U2, Talking Heads, Shriekback, Big Country en Heaven 17. Dat gevoel wordt nog eens versterkt op The End.There Is No Cure For It tenslotte heeft veel weg van ritmische progrock en heeft volgens mij een enorm hitpotentieel.

Conclusie:
White Lies presenteren zich op "As I Try Not To Fall Apart" veel minder als een post-punkband en veel meer als een op jaren 80 golven surfende poprockband. Ondanks de donkere titel schijnt er veel zonlicht door de songs. De zwarte rand is bij bepaalde nummers wel heel erg vaag. Maar er blijven gelukkig nog voldoende grijstinten over. Deze bedenkingen terzijde, moet ik wel toegeven dat ik enorm van dit album genoten heb en dat dit één van de absolute topschijven van 2022 is.