Placebo – Never Let Me Go (So Recordings/ PIAS)

Review:CD-reviews buiten BeNeLux
 Koen Asaert    25 maart 2022

Met “Never Let Me Go” wil Placebo de verwarring vastleggen, van hoe het is om vandaag te leven: het gevoel verloren te zijn, altijd in een labyrint te lopen en voortdurend overweldigd te worden door informatie en meningen.


 

Forever Chemicals begint met schelle percussie, alsof men in een labo op allerlei instrumenten tikt. Verder heeft de song dat typische Placebo-geluid. Bovendien mag Brian Molko dan wel niet over de mooiste stem beschikken, maar hij weet het publiek wel altijd met zijn licht snerpende zangstijl te begeesteren. Beautiful James kwam reeds als single uit en pakt vanaf de eerste noten. Het nummer lijkt wel bij elke luisterbeurt beter te worden. Let ook op de catchy keyboardsequentie. Hugz heeft ook hitpotentieel, al is de tekst wel wat bizar. Het geeft me alleszins een andere kijk op omhelzingen.

Happy Birthday In The Sky kenden we ook al. De tristesse druipt ervan af, maar de song kent ook van die meezingbare energieopstoten, waarvoor Placebo gekend is. The Prodigal blijkt een nog emotioneler nummer met strijkers die nog eens extra op het gemoed werken. Op Surrounded By Spies waagt Molko  zich aan wat hij zelf rap noemt. Gelukkige kan hij niet rappen en klinkt het meer als zang bovenop een bedje van synthgedreven soundtrackmuziek, gekruid met het betere gitaarwerk.

 

 

De doordringende oorworm Try Better Next Time was nog zo’n smakelijk voorproefje op het album. Natuurlijk kan je inmiddels foutloos meezingen. Sad White Reggae buigt hippe electrorock à la Vive La Fête om tot stevige gitaarrock en draait bij mij inmiddels op repeat. De dansbare rock van Twin Demons doet eerder denken aan gehypete hedendaagse rockbands, dan aan rockveteranen uit de jaren 90 en 2000. In het existentialistische Chemtrails zalft Brian Molko zijn gemoed met twijfelend escapisme. Voor This Is What You Wanted wordt een piano aangesleept. Menig luisteraar zal hierbij een traantje wegpinken. Hou dus maar een pakje zakdoeken binnen handbereik. Bij het gevoelige Went Missing zul je misschien ook een zakdoekje nodig hebben. Fix Yourself, tenslotte, danst langzaam ronddraaiend naar het einde van dit topalbum op echo’s van de jaren 80

Conclusie:
Placebo heeft van de covid-periode gebruik gemaakt om heel lang aan de nummers op “Let Me Go” te vijlen. De band bestaat 28 jaar en klinkt nog even fris en baanbrekend als bij hun debuut. Placebo blijft een wereldtopper binnen de rockmuziek en behoudt zijn typisch geluid. Ook al maken Brian Molko en Stefan Olsdal op dit album meer gebruik van elektronica. Het is nog te vroeg om “Let Me Go” tot rockalbum van het jaar uit te roepen, maar als dit niet lukt zullen ze alleszins zeer dicht eindigen. Ik schrijf nogal vaak dat een album een absolute aanrader is. In dit geval is het een no brainer. Een absolute aanrader tot de zoveelste macht!!
 

Website / Facebook

 

 

 


Of Mice & Men

Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015