Ja, dames en heren, ik heb dit album met mijn eigen centjes besteld, toen ik nog maar de eerste single (en titeltrack) had gehoord. Zo overtuigd was ik, dat dit alweer een prachtig album zou zijn. De CD, die ik ontvangen heb komt overigens in een zeer mooi vormgegeven boekformaat, wat de aankoop zeker de moeite waard maakt.

Het album begint met Armee Der Tristen. Het nummer wordt gekenmerkt door typische donkere Till Lindemann poëzie, gestuurd door het ritme van de drums en bas, bovenop een basis van electropop en afgewerkt met hier en daar wat stoer gitaarwerk. Zeit kent een rustige mysterieuze intro met piano en ijle stem. Pas wanneer Lindemann vocaal invalt heb ik het gevoel naar een Rammstein song te luisteren. De piano blijft echter nog een tijdje doorgaan en de snaren worden slechts sporadisch aangeraakt. Het geluid zwelt langzaam en subtiel aan tot het refrein explodeert in een orgasme van gitaren. Maar weldra is het tijd om te gaan en mag de piano weer een belangrijke rol spelen. Gevolgd door nogmaals het refrein, maar dan iets anders gebracht en eindigend met een engelenkoor die de laatste noten zingen.

Ook op Schwarz wordt een piano aangesleept. Het nummer is doorweven door keyboardklanken, staat bol van de weemoed en gaat over depressie. Giftig vangt zowaar aan met technoklanken, die men eerder bij een kermis of Tomorrowland verwacht. Gelukkig ontwikkelt dit giftig nummer zich tot een echte Rammsteinsong die volgens mij handelt over een toxische relatie. Het zou niet de eerste keer zijn dat zoiets tot catchy nummers leidt. Zick Zack blijkt een rammend Rammsteinlied met zeer herkenbare riffjes. De plastische chirurgie wordt hier flink te kakken gezet. Ja, wie mooi wil zijn, moet ook lijden en ijdelheid is nooit bescheiden.

OK begint met een vrouwenkoor. Keyboards, drums en gitaar schieten echter snel uit de startblokken. OK wil niet zeggen dat alles in orde is, maar is een afkorting voor ‘Ohne Kondom’. Zonder condoom dus. Ik heb dus weer wat bijgeleerd. Meine Tränen vertelt over een intense maar problematische moeder-zoonrelatie. En is zo pakkend als “Mutter”, maar dan op een andere manier. Angst gaat over Zwarte Piet en xenofobie dat van ouders op kinderen wordt doorgegeven. Het wordt nog meer dan anders opgezweept door de drums.

Dicke Titten wisselt muziek uit de oude doos met zware Neue Deutsche Härte riffs. Een alleenstaande man wil graag een vrouw. Ze moet niet mooi, noch slim, noch rijk, noch een model met lange benen, maar ze moet zeker over een geweldig balkon beschikken. Daar komt het nummer eigenlijk op neer. Lügen daarentegen stelt het romantisch ideaal voorop. Maar Rammstein zou Rammstein niet zijn, mochten ze niet ideaalbeelden met de grond gelijkmaken. Het idyllisch tafereeltje wordt pijnlijk doorprikt. Adieu snijdt het onderwerp van het finale afscheid – de dood- aan. Adieu! Goodbye! Auf Wiedersehen! De laatste weg moet je alleen gaan. Een ideaal slotnummer voor dit album maar ook voor een Rammstein liveshow.