Naima Joris - Tribute to Daniel Johnston EP (PIAS)

Review:CD-reviews uit BeNeLux
  Van Muylem    21 mei 2022

Naima Joris debuteerde vorig jaar op indrukwekkende wijze met een eerste titelloze EP. Vijf zwart omrande, intense songs die de pijn en het verdriet bij het verlies van iemand dierbaar een plaats proberen te geven. Breekbare en persoonlijke verhalen die een universele snaar raken en waar je als luisteraar troost, begrip en kracht uit kon puren.


Zelf haalde Naima de afgelopen jaren véél troost, moed en inspiratie bij de songs van Daniel Johnston. Daarom besloot ze, in afwachting van haar echte debuutalbum, een aantal songs van de betreurde singer-songwriter onder handen te nemen.

“Ik ontdekte Daniel Johnston via de docu "The Devil and Daniel Johnston" ergens in 2009, toen ik een kelderkamertje huurde bij Daan in Elsene. Ik zong toen net bij Isbells maar werd bij die band betrokken toen ik zelf nog maar pas was beginnen zingen. Iemand moedigde me toen aan om zelf songs te proberen schrijven. Pas na het zien van die befaamde documentaire vind ik de moed om dit te doen. Ik zag hoe Daniel Johnston dit deed: gewoon heel eerlijk en zonder gêne. De low-fi sound paste ook bij mijn nogal beperkte opname materiaal. Ik maakte niet veel songs en eerder om mijn eigen emoties en ervaringen van me af te schrijven. In welke stijl ik dat deed interesseerde me niet echt. Zolang het maar eerlijk en oprecht was. Dat deed deugd. Zoals schrijven in een dagboek. Ik nam de songs op, stak ze in een map en dacht er verder niet echt iets mee te bereiken. Ik nam vooral covers op die me aanspraken, want ik vond mijn eigen songs niet goed genoeg. Waarom zou ik zelf songs willen maken als er al zoveel parels bestaan die perfect verwoorden wat ik voel?".

Zover de intro. Ik moet eerlijk toegeven dat ik Naima Joris (Isbells ben ik vooral van op de radio, al heb ik daar misschien ooit al iets van besproken, maar het is me alvast niet bijgebleven) tot voor kort niet kende en evenmin kende ik Daniel Johnston, maar toen ik Cold Hard World beluisterde kreeg ik het koud en warm: het nummer kroop onder mijn vel! Zo iets komt niet veel voor en dus besloot ik om de sprong te wagen en deze wel enorm bijzondere EP te bespreken. Hiermee weet u dit dus ook.

Toeval of niet maar de single Cold Hard World is meteen ook de opener van deze EP! Haar stem klinkt zachtjes, terwijl de synth spookachtige geluiden maakt. Het is een donker nummer en zal zeker niet de zon in je hart laten schijnen. Het voelt aan alsof we alle ellende van heel de wereld over ons heen krijgen: in één keer! Poor You klinkt alsof ze iets te diep in het glas heeft gekeken en terwijl zachtjes op de piano zit te tokkelen, waarbij melancholie en blues haast hand in hand gaan. Naar het einde toe klinkt het nummer haast als een dodenmars. Walking The Cow spelt met de instrumenten, waaronder blaasinstrumenten. Ik hoor ook wat gepingel, een bluesy gitaar en een synth. Naima’s stem weerklinkt rustig en stilletjes, haast ingetogen. Don't Be Scared klinkt een beetje dromerig, zelfs een beetje zweverig. Story Of An Artist klinkt dan weer alsof er ergens een engeltje actief is en het geheel een beetje zonlicht geeft, toch blijft het een gitzwarte bodem hebben. Despair Came Knocking klinkt haast beangstigend in het begin: alsof de dood op je staat te wachten en je daardoor bevriest en geen stap meer durft te zetten. Eens Naima begint te zingen laat ze de duisternis in het nummer sluipen. De muziek is de ideale begeleiding voor de wanhoop die steeds maar groeit, samen met de duistere toon. Echt creepy! True Love Will is een happy ending en klinkt ook zo. Ik hoor zelfs een beetje onderdrukte disco in het nummer. Er zit zelfs een solerende gitaar in!

Wel: het was de moeite en zeker het eerste en het laatste nummer zijn dik de moeite. Voor wie Daniel Johnston niet kent kan ik alleen maar aanraden om even YouTube te checken!

FOLLOW NAIMA JORIS

Website | Instagram | Facebook | YouTube