Sinner’s Day Summer - 26/06/2022 - Oostende

Review:Festivals
 Koen Asaert    27 juni 2022

De derde dag van Sinner’s Day Summer  beloofde regenvrij en zonnig te verlopen, met op de affiche 9 ervaren bands, namelijk Wegsfeer, Dive, Red Zebra, Nosferatu, The Stranglers, Stabbing Westward, Aesthetic Perfection, Merciful Nuns en Aroma Di Amore.


Wegsfeer kreeg de taak om de derde dag van het festival te openen. Hun naam is duidelijk ironisch bedoeld, want ze brengen net de sfeer erin met hun covers van bekende jaren tachtig new wave hits. De set begon met ‘Atmosphere’ van Joy Division, wat onmiddellijk de sfeer erin bracht. Met ‘Winning’ van The Sound wonnen ze duidelijk de harten van het publiek. ‘Passion of Lovers’ van Bauhaus volgde. Met ‘10-15 Saturday Night’ brachten ze ook een ode aan The Cure . Met ‘Collapsing New People’ van Fad Gadget kregen ze het plein aan het dansen. ‘Eisbär’ van Grauzone, deed zelfs de meesr onderkoelde ijsbeer smelten De megafoon werd bovengehaald voor Cabaret Voltaire’s’ Nag Nag Nag’ Vervolgens passeerde ‘Love Like Blood’ van Killing Joke Met ‘Is VIc There’ + ‘I wanna be your dog’ zorgden ze voor een één-tweetje van Department S en The Stooges. Afsluiten deden ze met het welgekendeAlice van SisterS Of Mercy.

DIVE deed me heel erg denken aan Nitzer Ebb. Dive bestaat live uit Dirk Ivens aan de microfoon en Jan Dewulf (Diskonnekted, Mildreda, Your Life On Hold) aan wat ik zou omschrijven als een houten toverdoosje met allerlei draaiknoppen. Mijn grootste kritiek op DIVE is altijd gweest dat het wel goed klinkt, maar ‘live’ weinig live is. Ook dit keer kwam de meeste muziek dus uit voornoemde toverdoos, gecontroleerd door Jan Dewulf, terwijl Dirk Ivens de vocals, of beter gezgd de ‘shouts’ voor zijn rekening nam. Voor de fans geef ik graag de volledige setlist. DIVE begon met ‘Death Machine’, gevolgd door ‘something’, ‘Leave Me Be’, ‘Blood Money’, ‘Power Of Passion’, ‘Wheeping In The Dark’, ‘Pain And Pleasure’, ‘Inside Your Head’, ‘Black Star’ en ‘Let Me In’.

Red Zebra ving een beetje te laat aan met ‘Agent Orange’ en brachten er zo snel de sfeer in. ‘The Ultimate stranger’ ‘ TV Activity’, ‘Shadows of doubt’’en, ‘I’m Falling Apart’ hielden de boel boeiend en dansbaar. I can’t live in a living room’ zorgde natuurlij k weer voor een hoogtepunt in de set., ‘Innocent People’ kreeg een prachtige uitvoering. Bij ‘Man comes from ape’ moest Peter Slabbynck natuurlijk weer een banaan bovenhalen. ‘Winning’ hadden we al bij Wegsfeer gehoord, maar de versie van Red Zebra bleek zelfs nog sterker. ‘The art of conversation’ was een mooie afsluiter van en veel te korte, maar voorspelbare set. Misschien is het geen slecht idee om Red Zebra volgende keer hoger op de affiche te plaatsten. Nu waren ze invaller voor The Danse Society in de namiddag, maar eigenlijk verdient Red Zebra een hoger plekje op de affiche.

Bij Nosferatu was ik gespleten tussen hun optreden en DJ Vanonoise in de Batcave. Nosferatu stelde een drietal kistdeksels ten toon, maar vergat de rest van de grafkisten. De band gaf een strak gothic rock optreden. Ik geef voor de liefhebbers alvast de seltlist mee: ‘intro’, ‘Darkness Brings’, ‘The Gauntlet’, ‘Abominations’, ‘Wicca Man’, ‘Four Weddings And A Vampire’, ‘Alone’ ‘Siren’ en ‘Witching Hour’.

The Stranglers begonnen hun set met wat minder bekendere nummers zoals Toiler On The Sea’ , ‘Get A Grip On Yourself’, ‘Something better change’en‘Nice 'N' Sleazy’. ‘Always the sun’ zorgde voor een eerste hoogtpunt, gevolgd door nog een climax met ‘Golden Brown’, ‘This song’ vormde een mooi bruggetje naar het welgekende ‘Peaches’ Daarna volgden nog ‘White Stallion’, ‘Relentless’ en ‘Hanging, around’ , Afsluiten deden ze met de klassieker ‘No More Heroes’. Kortom, een puik optreden.

Door de vernietigende elektronica van underground industrial/rock te vermengen met de emotionele melodieën van goth en een onmiskenbaar radiovriendelijke gevoeligheid, bereikte Stabbing Westward grote hoogten in de alternatieve boom van het midden van de jaren '90. Opgericht in 1986 door Walter Flakus en Christopher Hall, ging de band van underground cult-sensatie naar de hoogten van commercieel succes dankzij nummers als "Shame", "Save Yourself", "So Far Away" en "What Do I Have to Do?". Tot op de dag van vandaag blijven deze nummers anthems van hartzeer, neerslachtigheid, woede, verraad en depressie. Stabbing Westward gaf een wervelend concert met achterenvolgens ‘Damaged Goods’ , ‘Falls Apart’, ‘So Far Away”, ‘What Do I Have To Do?’, The Cure-cover’ Burn’ , ‘Dead And Gone’ ‘The thing I hate’ , ‘ Save Yourself’, en ‘Shame’

Aesthetic Perfection is een industrial pop project dat bestaat uit de in Los Angeles geboren, in Oostenrijk gevestigde producer Daniel Graves en de in New York wonende drummer Joe Letz. In een carrière van 20 jaar, zes full-length albums en talloze singles en videoclips, hebben Graves en zijn crew donkere electro opnieuw uitgevonden door industrial, pop, goth en alles daartussenin te combineren. AesthetIc Perfection pakte het publiek vakkundig in met ‘Gods and Gold’ ,’SEKS’,, ‘Rythm + Control’, ‘Never Enough’, ‘Antibody’, ‘Automation’, ‘No Boys Allowed’, ‘Spit it out’ en ‘Love likes lies!’

The Merciful Nuns zijn een gothic rock band uit Duitsland en de opvolger van Artaud Seth's vorige band Garden of Delight. De groep is sterk beïnvloed door de meer gitaar-gedreven gothic rock bands zoals The Sisters of Mercy, The Merry Thoughts, Fields of the Nephilim en ander gothic rock bands uit de jaren 80 en 90. De lyrische inhoud van de band gaat over het occulte, Thelema, oude culturen, het megalithische tijdperk, en spirituele progressie. Ook al verkies ik Garden Of Delight boven The Merciful Nuns, toch moet ik toegeven dat de genadige nonnetjes best goede muziek maken. Bij deze hun setlist: ‘Kultan The Origin’, ‘Blue Lodge’ , ‘Body Of Light’, ‘Karma Inn’, ‘ Broken Column’, ‘Black Halo’, ‘Allseeing Eye’ , ‘Down Dark Hallways’ , ‘Eternal Decay’ en ‘ The Pyramid’

Aroma Di Amore was in de jaren tachtig een vernieuwende band, die elektronica combineerde met rock, maar het was vooral de mix van vlijmscherpe maatschappijkritische Nederlandstalige teksten met onconventionele songstructuren die de groep in binnen- en buitenland een cultstatus opleverde. Ze debuteerden in Humo's Rock Rally 1982, waarin ze de finale haalden, en brachten in de daaropvolgende jaren een reeks platen uit die hun weg vonden naar een klein maar loyaal publiek. Live werd de band steeds geapprecieerd voor zijn energieke en gedreven optredens. Persoonlijk vind ik Aroma Di Amore een meer dan degelijke groep met zeer goed teksten. Maar als headliner had ik toch liever een andere band gezien. Aroma Di Amore begon met ‘Overleven’ en leverde verder een zeer goed optreden, dat helaas midden in de set op politiebevel abrupt werd afgebroken. Ik zie ze het nog niet doen op de Paulusfeesten, die midden in de stad voor 100 keer meer overlast zorgen.

Conclusie:
De 3de dag van Sinner’s Day Summer was één van al wat oudere bands en zonder absolute headliner. Maar ook de zonnigste dag met over het algemeen zeer goede optredens. Alleszins heel veel dank aan de organisatie en de vele vrijwilligers die dit festival mogelijk maakten.. De setting van het Maria-Hendrikapark was prachtig en het festivalterrein bleek erg gezellig. Het is alleen jammer dat er zo weinig bezoekers waren. Misschien heeft het mindere weer op vrijdag en zaterdag een deel van het publiek afgeschrikt. Nochtans denk ik dat het aan de kust beter weer was dan in het binnenland. En misschien heeft ook het afhaken van enkele bands de organisatoren parten gespeeld. Hoe dan ook, hebben de afwezigen ongelijk. Dit was een zeer leuk en interessant festival voor wie de muziek een beetje donkerder mag zijn.
 
Foto: Merciful Nuns by Patrice Hoerner

 


Of Mice & Men

Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015