Alcatraz Hard Rock & Metal Festival – Zaterdag 13/08/2022

Review:Festivals
 Koen Asaert    14 augustus 2022

Een nieuwe bloedhete dag brak aan en onder de loden zon begaf ik me naar de ‘prison grounds’ van het AlcatrazFestival, voor wat een ‘helse’ ervaring zou kunnen worden.


Foto: Tom Vanderginste

De festivaldag begon voor mij met UADA in de Helldorado. Deze jonge veelbelovende black metal band komt uit Portland, Oregon. Zodra ze opkwamen, vroeg ik me wel af of ze het niet te warm hadden, onder hun hoodies met oversized kappen, waarin ze hun gezicht verborgen. Ze brachten modern zwartmetaal, dat stevig maar ook sferisch is. Ik was vooral onder de indruk van de lange instrumentale stukken. Deze band stond wat mij betreft ook veel te vroeg geprogrammeerd. Anderzijds was dit optreden wel goed voor in de mood te komen en je voor te bereiden voor de bands die de dag zouden afsluiten, namelijk Watain en Behemoth.

Ill Niño katapulteerde op het hoofdpodium velen zo’n 20 jaar terug in de tijd met hun nu-metal. Deze Amerikaans band serveert zijn nu-metal met een Latin twist en met veel percussie. De zanger dacht de hele tijd dat het al avond of nacht was en probeerde met wisselend succes het publiek op te zwepen tot springen en het vormen van circle pits. Dit lukte slechts zeer gedeeltelijk aangezien de meerderheid lam van de warmte was.

Het Baziliaanse Krisiun serveerde in de Helldorado een stevige portie death metal uit de oude doos. Deze traditionele donderende en stompende doodsmetaal kon op veel bijval rekenen en zorgde bij velen ook voor de nodige nekgymnastiek.

Het Amerikaanse Life Of Agony is voor mij een stuk jeugdsentiment. Zangeres Mina Caputo ad veel interactie met het publiek, maar vroeg zich ook af wat ze in deze bloedhete temperaturen stond te doen. Ze gooide waterflesjes naar het publiek om hen verkoeling te brengen. Want waar waren de grote waterspuiten? De band bracht een geroutineerde set met gekende meezingers als ‘weeds’, ‘scars’, ‘river runs red’ e.a. Dit was een fantastisch optreden voor de wel doorbakken aanwezigen.

 

(Life Of Agony - Tom Vanderginste

Life of Agony - Foto: Tom Vanderginste

 

In La Morgue bewezen Marche Funèbre dat ook België over een kwalitatief zeer hoogstaande doom metal band beschikt. Deze Vlamingen doorspekken hun doom met een veelheid aan elementen uit de death en (post)black metal. Het moet gezegd dat ook dit weer een geslaagde show was.

Het leek wel alsof ik niet genoeg van black metal kon krijgen, want in Helldorado pikte ik de performance van Der Weg Einer Freiheit mee. Hoewel de band uit Duitsland stamt, brengen ze geen typisch Duitse clichématige black metal. De band staat voor het soort black metal dat je eerder met Scandinavië verbindt. Hoewel duister, schuwt deze band het daglicht niet een betoverde het publiek met langere gitaarstukken en onverstaanbare teksten waarin je jezelf kon verliezen.

Het Belgische Hemelbestormer plaatst zich, zonder daarbij hun eigenheid te verliezen, stilaan naast Amenra met hun post-metalgeluid, dat de Morgue in trance bracht. Hun lekker lange tracks staan bol van emotie en zoeken het evenwicht tussen droom en nachtmerrie.

Katatonia kon me vreemd genoeg verblijden door zijn noorderse melancholie. De Zweedse band excelleert in progressive duistere doom metal met veelal cleane vocals. In veel van hun tracks schildert de band muzikale winterlandschappen. En deze brachten figuurlijk verkoeling in je hoofd.

In de Helldorado bleef het met het Noorse Enslaved bij Scandinavische toestanden. Deze band gaat net als Katatonia al een hele tijd mee en hun stijl is in de loop der jaren geëvolueerd van razendsnelle helse black metal naar progressive black en viking metal. Ikzelf zou de muziek die ze deze avaond brachten omschrijven als progressive pagan black metal. Al besef ik zeer goed dat elke etikettering deze band tekort doet. En jazeker dit was een schitterend optreden.

Zoals de zanger van Behemoth, Nergal, het in het Engels verwoordde:: “Welke idioot programmeert Watain en Behemoth op hetzelfde tijdstip? Ik twijfelde, maar koos uiteindelijk toch voor Behemoth. Het vurige optreden van de pekzwarte Poolse black band kun je op zijn minst bombastisch en opmerkelijk noemen. Het voelde zelfs aan als een spektakel van zwarte magie. Want Behemoth blijkt hun Satanaanbidding wel zeer ernstig te nemen. Zo ver zelfs dat het zelfs voor black metal fans een tikkeltje overdreven lijkt Het is alleszins zeer dapper van de organisatoren om deze helse band als headliner te kiezen. Muzikaal en visueel was dit overdonderend!

Behemoth - Foto: Tolm Vanderginste

Conclusie:
De zaterdag van Alcatraz 2022 begon voor deze reporter met de black metal en eindigde ook met letterlijk verschroeiende black metal. UADA, Der Weg Einer Freiheit, Enslaved en Behemoth leken rechtstreeks uit de hel te komen en voelden zich bij deze bloedhete temperaturen daarom waarschijnlijk zeer in hun sas. Voeg daarbij een streepje death metal met Krisiun, doom metal met Marche Funèbre en Katatonia en duistere post-metal van Hemelbestormer, en je hebt voldoende balsem voor je donkere ziel. De Weltschmerz metal van Life Of Agony en de nu-metal van Ill Niño voedden daarenboven het jeugdsentiment.
 

Foto: Tom Vanderginste