W-Festival het jaren 80 retrofestival vindt voor de tweede keer plaats op het Klein Strand te Oostende. In tegenstelling tot een ander retrofestival werd dit niet op het laatste nippertje gecanceld en is de line-up vele malen beter.
Foto: W-Festival / Patrice Hoerner
Ik had wat moeilijkheden om op gang te komen, maar eenmaal aan het Klein Strand aangekomen, waren The Kids net aan hun eerste set begonnen. En ziedaar ik kreeg instant energie. Niets zo lekker als met degelijke punk uit de jaren 80 ‘wakker’ te worden. Deze oude Belgische punkers zijn dan wel gerimpeld en al wat kalend maar ze kunnen nog altijd een strakke boeiende set neerzetten. Natuurlijk kwamen hun bekende nummers There Will Be No Next Time en Fascist Cops aan de beurt, maar ook bij de rest van de nummers had ik het gevoel dat met wat meer airplay The Kids wat meer hit(je)s hadden kunnen scoren.
Foto: W-Festival / Patrice Hoerner
Nits tapten uit een heel ander en vooral rustiger vaatje. Ze beginnen hun set met Nescio en sluiten af met hun meest bekende songs The Dutch Mountains en het nodige applaus. Daartussen bevinden zich een hele reeks nummers zoals Jos, Cars, Yellow Socks en Rats die mooie luistermuziek vormen, maar toch niet echt lang blijven hangen. Wat soms wel bleef hangen was de introductie van de nummers. Zo had de zanger het o.a. over voetbal en oorlog, de overleden Arno en zijn breiende oma.
Foto: W-Festival / Patrice Hoerner
Fiction Factory heeft een typisch poppy eighties sound. De groep speelt vooral tragere nummers en kan me niet overtuigen. Niet dat het slecht was, maar het belegen popgeluid van dit one hit wonder is zodanig jaren 80, dat het ongemakkelijk in het oor klinkt anno 2022. Hoe dan ook is Just Like Heaven een dijk van een nummer, alleen jammer dat de rest van hun repertoire dat niveau niet haalt.
Foto: W-Festival / Patrice Hoerner
Big Country heeft een geluid dat zelfs nu nog redelijk fris klinkt. Deze Schotse rockband wist het publiek duidelijk te boeien. De nummers klonken uitstekend en men slaagde er zelfs in het publiek mee te doen zingen. Persoonlijk vind ik hun debuutalbum “The Crossing” met sterkhouders als Chance, In A Big Country en Fields of Fire hun beste werk en was dan ook blij dat dit album voldoende aan bod kwam in hun setlist.
Foto: W-Festival / Patrice Hoerner
Scritti Politti is een Britse popgroep die in 1978 werd opgericht in Leeds. Hun grootste populariteit hebben ze midden jaren tachtig. Ze zijn hier vooral bekend met hun hit Absolute. Wat meteen op mij indruk maakte is de imposante hoge stem van zanger Green Gartside. Niet alleen kan Gartside goed zingen, maar hij bewijst ook een kundige rapper te zijn. Met zijn stem heft hij doorsnee poprock meer dan een verdieping hoger. Dit was een uitstekend optreden ook al is het niet mijn kopje thee.
Foto: W-Festival / Patrice Hoerner
Iedereen kent wel het erg dansbare Our Darkness en Sleeper In Metropolis, maar Anne Clark is vooral een spoken word artieste die met haar mooie stem teksten reciteert op rustige muziek. Haar begeleidingsband bestaat uit een cellist en violist, toetsenist, gitarist en drummer. En zelf zit ze het grootste deel van het optreden op een stoel. Dat is een bezetting die ideaal is voor een cultureel centrum, maar die je minder verwacht op een festival. En toegegeven, veel van de breekbare nummers die Anne Clark vanavond bracht zouden ideaal zijn voor een zittend ‘cultuurminnend’ publiek. Je voelde echter dat het W-Festival publiek enorm veel respect heeft voor Anne Clark en haar muzikanten en na elk nummer een meer dan gemeend applaus gaf. Al stonden velen in spanning af te wachten naar Sleeper In Metropolis en Our Darkness. Wanneer Sleeper In Metropolis aan bod kwam kreeg ik kippenvel en kwam er veel beweging in het publiek. Slotlied en hoogtepunt van de set was Our Darkness wat tot wilde toestanden leidde.
Foto: W-Festival / Patrice Hoerner
Eindelijk was de band waarvoor velen gekomen waren aan de beurt. Bauhaus is niet enkel een Duitse keten van doe-het-zelf zaken, maar vooral de naam van een band die ons duistere dansbare klassiekers gaf zoals She’s In Parties, Bela Lugosi’s Dead, Dark Entries en The Passion of Lovers. De goed geconserveerde prinsen der duisternis begonnen hun set met Rosegarden Funeral of Sores en eindigden met de Bowie-cover Ziggy Stardust. Ze pakten het publiek met het ene na het andere sterk nummer in. Zanger Peter Murphy heeft nog altijd die sterke donkere stem en een flinke uitstraling. Maar het meest rock ‘n’ roll is toch gitarist en saxofonist David J. Bij deze geef ik voor de fans graag de setlist mee: Rosegarden Funeral Of Sores, Double Dare, In The Flat Field, God In An Alcove, In Fear Of Fear, The Spy In The Cab, She’s In Parties, Kick in the Eye, Bela Lugosi’s Dead, Sllent Hedges, Passion Of Lovers, Stigmata Martyr,Dark Entries, Adrenalin, Telegram Sam, Ziggy Stardust
