Inmiddels zijn we aangekomen aan dag 3 van het eighties gerichte W-Festival, dat vandaag ook enkele stappen in de jaren 90 zet. Vandaag op het programma: Jo Lemaire, Heather Nova, Stereo MC’s, The Proclaimers, Kid Creole & The Coconuts, Level 42, Jeanne Mas en Alphaville.
Foto: W-Festival / Patrice Hoerner
Jo Lemaire bracht die zwoele ouderwetse jazzy nachtclubsfeer die ik enkel van films ken, terug naar Oostende. Het begon erg rock ‘n’roll, maar evolueerde snel naar die typische pakkende Jo Lemaire stijl met Je suis venue te dire que je m’en vais, Parfum de rêve, Tentation en Captive Et Innocent. Babylon, een ballade uit het album “Enkelvoud” werd in het Nederlands en Frans gezongen. Vervolgens bracht ze La Nuit te ressembleLa Mémoire En Exile en C’est Mon Bateau. Met Laisse Moi bracht ze een ode aan Ramses Shaffy en zijn ‘Laat Me’ Daarna was het tijd voor een salsa met Anonyme Incognito. Dan colgde Het meest jazzy nummer van de hele set, Formidable . Eindigen deden Jo Lemaire en haar band met Johnny.
Foto: W-Festival / Patrice Hoerner
Heather Nova bracht een betoverend optreden. Ook al hat ze slechts 1 begeleidende muzikant mee die cello speelde en de toetsen bediende. Heather Nova’s stem en akoestische gitaar vormden echter de kern van de muziek. Ze vatte aan met Maybe An Angel. “Nothing Heals Me Like You Do”, sprak Heather Nova tot het publiek en ze voerde een sublieme versie van London Rain op. Ze vervolgde met het intrigerende Rewild Me. Voor I wanna be your light en Winter Blue zette Heather Nova zich aan de toetsen. Like Lovers Do klonk verrukkelijk. Fragile is een cover van Sting. Heather Nova’s versie kan met her origineel wedijveren. Bij Seaglass zetten ze zich weer achter de toetsen. Fool For You blijkt een interessant numme. Een mooie tweede cover kwam er in de vorm van , Like A Hurricane van Neil Young die ze zelf een icoon noemt. Afsluiter was het verrukkelijke Walk This World. “I consider myself a nineties girl and I feel like crashing your eighties party”, zei Heather Nova tot het publiek. Ja dit is muziek uit de jaren 90, maar zo mooi in al zijn soberheid dat ik helemaal niet rouwig ben om die tijdreis naar een decennium later. Heather, you can always crash my party!
Foto: W-Festival / Patrice Hoerner
Stereo MC’s werden iin 1985 opgericht, maar kenden hun grootste succes in 1992 met de singles Connected en Step It Up. Rapper/zanger Rob Birch en zangeres Cath Coffey zorgden voor het vocale departement, terwijl drummer Owen If het ritme aangaf. Het collectief haalde het publiek uit de siesta en zorgde voor een ware beach party.
The Proclaimers hadden in de jaren 80 twee terecht grote hits Letter From Americaen I’m gonna be 500 miles. De rest van hun oeuvre is echter niet op dat niveau. Wat zich live vertaalde in een grotendeels saaie boel met uitzondering van de 2 voornoemde hits.
Foto: W-Festival / Patrice Hoerner
Kid Creole & The Coconuts weten zelfs beter dan Stereo MC’s hoe ze een feestje kunnen bouwen. Ook bij minder bekende nummers als Buttermilk Channel, Call It A Day, Broadway Rythm, Animal Crackers en Indiscreet slaagden ze er in het publiek te doen dansen. Bij hun hits als Stool Pigeon, Can’t Buy Me Love en Annie, I’m Not Your Daddy, ging het spreekwoordelijke dak eraf. De zang- en dansmeisjes, die Kid Creole zijn ‘coconuts’ noemde, zorgden bovendien voor een injectie van jeugdigheid in deze band van swingende oude mannen.
Level 42, de Britse band rond zanger Mark King, zette het feestje verder met typische 80ies poprock met veel trompet en saxofoon. Wat typisch jaren 80 was, zijn ook hun hemden, die Jani Katzaltzis spuuglelijk zou vinden. Ik onthoud vooral de enthousiaste reactie op nummers als Running In The Family, Living It Up, Hot Water en Lessons In Love.
Jeanne Mas, een Franse zangeres, van wie ik een oude plaat kocht vanwege de hoes, bracht Franse chanson en pop. Opmerkelijk is dat de aanwezige fotografen geen foto’s mochten trekken van het optreden. Wat ik niet begrijp, want ze ziet er nog redelijk goed geconserveerd uit. Ze sloot af met En Rouge Et Noir, het enige nummer van Jeanne Mas dat bij mij blijven hangen is.
Foto: W-Festival / Patrice Hoerner
Alphaville is een Duitse synthpopband met een uitgebreide livebezetting. Ook al is zanger Marian Gold wat kilo’s zwaarder dan in de jaren 80, zijn stem is nog altijd top. De band gaf een super optreden, waarin hits als Dance With Me, Big In Japan, Sounds Like A Melody en Forever Young niet mochten ontbreken. Een opmerkelijk feit is dat Marian Gold ons op emotionele wijze op de actualiteit drukte met zijn sterk pro-Oekraïens standpunt in de introductie van It Only Takes A Human.
