Ondertussen ben ik op de derde en tevens laatste dag van Leffingeleuren 2022 beland. Met Sons en Sylvie Kreusch staan 2 toppers geprogrammeerd. En voor de rest hoop ik op interessante vondsten tijdens dit ontdekkingsfestival.
Milk TV
In het programmaboekje wordt het Brusselse Milk TV omschreven als artpunk met invloeden van postpunk, no wave en experimental pop en worden ze vergeleken met XTC en Wire. Tot mijn teleurstelling bleek Milk TV meer Sonic Youth-achtige postpunk/rock te brengen. Wat zoveel bands hen al voor hebben gedaan. Een hoge score op originaliteit verdienen ze alleszins niet. Bovendien liet hun podiumpresence te wensen over. Het viel me op dat de ene precies net een trip naar de kringwinkel achter de rug had en daar wat lukraak kledij om zijn leef had gehangen. Wat zeker had gekund, aangezien de Kringwinkel ook een stand op Leffingeleuren had. Een ander had waarschijnlijk net in de tuin gewerkt, want hij had zijn groene werkbroek nog aan. Hun uitstraling was net als hun (post-)punk onverzorgd en slordig.
Joe & The Shitboys
Joe & The Shitboys is de eerste band uit de Faeröer Eilanden in de geschiedenis van Leffingeleuren. Ze omschrijven zich zelf als queer vegan shitpunk en ze spelen snelle en erg korte politieke en sociaalkritische punksongs Of ze echt queer en vegan zijn, weet ik niet Maar het staat alleszins cool in de bio. Eigenlijk is er niks vernieuwend aan hun muziek en had de organisatie evengoed een Belgisch punkbandje kunnen programmeren. Al moet ik toegeven dat hun superenergieke zanger wel indruk maakte.
Meridian Brothers
Meridian Brothers blijkt een experimentele band uit Colombia te zijn. Ze serveren een zuiderse en wat vreemd smakende cocktail, door het vermengen van latinrock, cumbia en andere Zuidamerikaanse toestanden met psychedelische klanken. Eén zo’n cocktail smaakt lekker, een tweede al wat minder en een derde begint te vervelen. Althans dat was mijn gevoel bij het optreden van Meridian Brothers. Maar de eerlijkheid gebiedt me ook te vermelden dat de band ook heel wat mensen aan het dansen kreeg. Ik denk dat het zoiets is van dat het goed is in zijn genre, maar dat het genre niet echt mijn ding is.
Zach Person
Deze jonge zwarte Texaan Zach Person speelt luide, krachtige en zeer eigentijdse bluesrock. Hij wordt wel eens door collega’s het nieuwe gezicht van de Amerikaanse indierock genoemd. Ik houd het liever bij de nieuwe Lenny Kravitz. Ik ben er dan ook vrij zeker van dat we nog veel van Zach Person zullen horen. Leffingeleurenhad groot gelijk om Zach Person voor hun ontdekkingsfestival uit te nodigen.
Derya Yıldırım & Grup Şimşek
De groep, onder leiding van de in Berlijn gevestigde Turkse zangeres en multi-instrumentaliste Derya Yıldırım, staat bekend om haar eigentijdse kijk op traditionele Anatolische folk ballads, terwijl ze put uit een onstuimige mix van psychedelica, jazz en pop. Volgens de promopraat zijn dit de nieuwe Anatolische psych-pop sensatie! Persoonlijk vind ik dat er in de omschrijvingen teveel nadruk gelegd wordt op de psychedelische kant van hun muziek. Ik kan net het traditionele folk kantje van hun geluid zeer appreciëren. Ik was zelfs zodanig onder de indruk dat ik een LP van hen aanschafte.
Vanishing Twin
De kosmopolitische Londense groep Vanishing Twin wordt vaak omschreven als een experimentele of psychedelische popband. Die omschrijvingen kloppen alleszins. Vraag is evenwel of Vanishing Twin niet te veel het experiment en het psychedelische laten overheersen ten kost van degelijk gebrachte indiepopsongs. Ze brachten een redelijk goede show, maar vele van hun songs kabbelen langzaam voort naar een nog moeilijk te ontwaren bestemming.
Sons
Intussen moet de jonge band Sons niet meer voorgesteld worden. Dit Vlaams kwartet bestormde de Belgische alternatieve hitlijsten met de ene na de andere hit en klom zo op tot één van de bands van dit jaar. Dit was de eerste maal, dat ik deze garagepunk-/rockband in actie zag en ik kan me alleen maar lovend uitlaten over hun performance op Leffingeleuren. De explosieve set van Sons bestond uit stuk voor stuk ijzersterke nummers. Het was alleszins een unieke kans om ze in een relatieve kleine zaal als De Zwerver te zien, want ik vrees dat ze binnenkort enkel nog te zien zullen zijn op megafestivals en erg grote zalen.
Clamm
Clamm, een Australisch explosief politiek punktrio dat thema’s als geweld, materialisme, mentale gezondheid en de algemene toestand in het hedendaagse Australië aankaart Ik heb slechts enkele songs kunnen meepikken, maar wat ik hoorde klonk zeer goed. Een aanrader voor liefhebbers van een hard, kwalitatief punkgeluid.
Sylvie Kreusch
Sylvie Kreusch maakte van de lockdown gebruik om haar debuutplaat te schrijven en op te nemen in het Franse dorpje Montbray, wat meteen de titel verklaart. De laatste maanden kon je niet ontsnappen aan haar veelgedraaide singles Walk Walk en Let It All Burn. Sylvie Kreusch kwam op in een veel te wijd broekpak. Ik hoop dat ze daarmee geen modetrend vestigt .Maar afgezien daarvan is het niet moeilijk om een crush op Kreusch te krijgen. De manier waarop ze bewoog en haar mooie stem zijn gewoon wonderlijk.
