Francesco Marras – It’s Me! (Hell Tour Productions)

Review:CD-reviews buiten BeNeLux
 Koen Asaert    25 januari 2023

De Italiaanse multi-instrumentalis Francesco Marras, is u misschien bekend als muzikant bij Screaming Shadows of als gitarist bij de Britse band Tygers Of Pan Tang. Hij bracht in het verleden ook al twee instrumentale albums uit, en pakt nu uit met een solo-album, waarbij hij niet enkel de meeste instrumenten (gitaar, basgitaar, banjo, drumprogrammatie) voor zijn rekening neemt, maar voor het eerst ook echt zingt. Voor “It’s Me!” kreeg hij bovendien ondersteuning van Marco “Lord” Cossu (Hammond, piano) en Marco Garrucciu (backing vocals).


 

Het album schiet uit de startblokken met het bluesy hardrock nummer Money Talks. Je hoort hier dat Francesco Marras een virtuoos is op de snaarinstrumenten. Als zanger staat hij minder sterk, maar levert desondanks een degelijke vocale performance af. Take My Hand serveert Amerikaans getinte hardrock van het zachtere, meer mainstream-gerichte soort. ZZ Top en Sammy Hagar schieten me hierbij te binnen. Bij het aanstekelijke You Set My Heart On Fire krijg ik een sterk Bon Jovi moment. Het is me inmiddels duidelijk dat Francesco Marras voor dat album veel inspiratie put uit de hardrock van de jaren 70 en 80.

 

 

We Take The Blue Away is een poppy hardrocktrack, die heel goed in elkaar zit, maar toch niet helemaal weet te overtuigen op vocaal gebied. The Thrill Of The Hunt blijkt een degelijk nummer, dat zeker in de set moet, mocht Francesco Marras ooit besluiten als solo-artiest te toeren. Maar het is toch minder meeslepend dan ‘You Set My Heart On Fire’. Lady Of Ice kent een fantastisch folky begin en ontwikkelt zich tot een interessante song, die zeker overeenkomsten vertoont met het werk van Uriah Heep en consoorten.

Met In The Name Of Rock And Roll schakelt Marras een versnelling hoger. Dit voortreffelijk nummer doet zelfs wat aan Lenny Kravitz denken. Do You Hear Me Now? Is een gewoon goede rocksong, met - zoals altijd bij Francesco Marras – superieur gitaarspel. Komt de stem van Marras soms niet iets tekort op de hardrock nummers, dan heb ik toch de indruk, dat zijn vocals bij deze wat gewonere rocknummers veel beter tot hun recht komen. Op het lekker rocknummer Embrace The Silence is er een belangrijke rol weggelegd voor Marco “Lord” Cossu met zijn Hammond. Afsluiter Closer To The Edge kan je omschrijven als een jaren 80 powerballad en brengt de luisteraar terug naar het tijdperk waar stadionbands als Guns ‘N’ Roses, Bon Jovi en Aerosmith heersten.

Conclusie:
Francesco Marras levert met zijn solo-album “It’s Me!” een sterk visitekaartje af. Wie hem kent van Screaming Shadows of Tygers Of Pan Tang leert hier een andere kant van deze begenadigde muzikant kennen. “It’s Me” haalt vooral de mosterd bij de hardrock en classic rock van de jaren 70 en 80. Dit album is dus zeker een aanrader voor de liefhebbers van een rockende retrotrip.
 
 
 

 


Of Mice & Men

Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015