Winstons nieuwe single herleidt levensvraag tot één enkele spatie!

Review:CD-reviews uit BeNeLux
  Van Muylem    27 januari 2023

De derde single van Winston verscheen vandaag: Doodgewone Stefan. Het nummer vertelt het verhaal zijn mijn burn-out en de spiegel die hem daarmee werd voorgehouden. Met strijkers en een hip-hopbeat scheurt het verhaal langs een Brian Mayaanse solo door richting dé levensvraag van zijn burn-out: de Stefan in mezelf omarmen of vermoorden?


Doodgewone Stefan vertelt in eerste instantie een verhaal over aversie. Een afkeer, misprijzen of zelfs degout tegenover die typische Jan Modaal die je op elke straathoek in Vlaanderen tegenkomt. Zijn grootspraak doch hollewoordenpraat, zijn alfagedrag doch onzekerheid. En het is het cynisme dat die Stefan bij mij losweekt, dat ik in de eerste strofes bezing.

Maar waarom triggert mij dit zo? Zakenmannen, alfamannen, johnny’s op de foor? Alleen maar omwille van hun profileringsdrang? Hun wens om – al was het maar voor even – boven het maaiveld van middelmatigheid uit te steken? Om even een superieure Stefan te mogen zijn?
En hoe helpt míjn cynisme míj dan vooruit? Zijn we uiteindelijk niet allemaal wel eens een Doodgewone Stefan?

Fragment uit de lyric video van Doodgewone Stefan

Die vraag rees op de sofa, op de divan van mijn gedachte. Tijdens het gesprek met mijn innerlijke ik toen ik de brokken van de burn-out probeerde te lijmen. Want wie ben ik en wat wil ik? Wat doe ik wanneer de druk te hoog wordt en mijn doelen plots aan de haal gaan met het beeld van mezelf. Een beeld dat ik zo nauwkeurig uitgedokterd had. Wat is dan nog mijn eigenwaarde?

Het vertelstandpunt verandert daarom halverwege het nummer. Waar die jij-persoon aanvankelijk tot die alfamannen is gericht, spreek ik nu mezelf toe, want ook ik moet niet kappen op een punt om het te maken.

Toen ik het nummer schreef en opnam, was ik nog in dubio. Moet ik nu de stefan in mijn omarmen of net vermoorden? Ik haatte dat stukje van mezelf. De subtiele klemtoon in het refrein bevat nog steeds die vraag, die levensvraag die herleid werd tot slechts één spatie. Maar in de studio vloeide plots en overwacht een nieuw motto uit mijn micro, als een parlando. “Doe gewoon maar Stefan, als een doodgewone Stefan,” want daar is uiteindelijk niets mis mee.

Een geniale tekst die je toch even wat stof tot nadenken zal geven! Op muzikaal vlak leunt het aan de Stijn (bekend van Sexjunky) in de mix met De Mens en 't Hof van commerce. Belgische kwaliteit dus die zwaar over het hoofd werd gezien tijdens de MIA's!

www.winstonband.be 

Instagram

Facebook

Youtube