Diary Of Dreams – Melancholin (Accession Records)

Er zijn meer dan vijf jaar verstreken sinds het laatste Diary of Dreams album uitkwam in oktober 2017. Nooit eerder in de geschiedenis van de band zat er zo'n lange pauze tussen twee albums. De reden hiervoor is complex; de wereld lijkt gek te worden en alles op zijn kop te zetten - te veel globale, maar ook privé tegenslagen bleven de focus verleggen en maakten het voor de band rond mastermind Adrian Hates onmogelijk om het album met de gebruikelijke liefdevolle toewijding en aandacht voor detail af te maken.

Het album begint somber en dreigend met de intro van Mein Werk aus Zement. Het nummer legt de gekwelde ziel van Adrian Hates bloot en het duurt dan ook een tijdje voordat het op typische Diary Of Dreams-wijze dansbaar wordt. De band is een monument in de “Schwarze Szene”, de wave-gothic-dark electro scene in Duitsland en lijkt al ontelbare jaren mee te gaan. En toch slagen ze er telkens in een zeker frisheid aan de dag te leggen. Zo ook op the Secret, dat een versnelling hoger schakelt en daardoor bedrieglijk vrolijk klinkt. Wie naar de teksten luistert weet dat van vrolijkheid allerminst sprake is. Hoe dan ook, zou dit wel eens een dansvloervuller kunnen zijn of worden op donkere feestjes bij onze oosterburen.

Viva La Bestia lijkt te vertellen over het monster in elke mens. Althans zo interpreteer ik de tekst. Het nummer is melancholisch, triest en tegelijkertijd zalvend en troostend; en bovendien ongetwijfeld één van de sterkhouders van dit album. Gedeih & Verderb kent een sterke elektronische start vooraleer de gitaren invallen. Het nummer blijkt dansbaar en rockend. My distant Light kan en moet voor mij op de vaste Diary Of Dreams-setlist. Niet enkel is het een schoolvoorbeeld van een Diary Of Dreams song, maar het werkt ook motiverend, hypnotiserend en zelfs erotiserend.

The Fatalist gaat erom dat je je rebels hart niet mag verliezen. Het is nog zo’n typisch Diary Of Dreams song en brengt je al reflecterend, dansend op weg naar de verlossing. All is Fragile brengt je in een slow-motion toestand. Je zou het een ballade kunnen noemen, maar dat doet deze dieptreffende compositie onrecht aan. Een moment om te genieten met je geliefde of als je alleen bent snotterend in een hoekje te kruipen. Het nummer zal je zeker niet onberoerd laten.

Beyond The Void blijkt een mooie song, maar vat me toch iets minder bij de lurven dan vorige nummers. Maar dat kan ook aan de plaats op het album liggen. Welt aus Porzellan bewijst hoe schone liedjes ontstaan uit verdriet. Je zou Adrian Hates uit medelijden een doos antidepressiva cadeau geven, maar dan levert het misschien niet zo’n ontroerende nummers op. Tränenklar is een fijn staaltje van donkere romantiek. Deze snotterballade, die ongetwijfeld veel tranen zal doen vloeien, zorgt voor een wondermooi einde van een sterk en ontroerend album.