Haliphron – Prey (Listenable Records/ Suburban)

De Nederlandse band Haliphron werd in 2021 opgericht door ex- en actieve leden van Izegrim, God Dethroned en Bleeding Gods. De muzikanten kennen elkaar al vele jaren, speelden en toerden samen en bouwden met dezelfde passie en toewijding een hechte vriendschap op. Het belangrijkste muzikale concept was om een bombastisch en krachtig extreem metalgeluid te creëren dat niet vaak voorkomt in het geboorteland van de band.

Het album wordt ingeleid door de mooie, filmische en spannende intro Let The World Burn. Deze vormt een ideale aanloop naar The Killing Spree, dat aan Dimmu Borgir en Arch Enemy doet denken. De gevarieerde brutale grunts van Marloes Voskuil vormen een moi contrast met het orkestraal keyboardwerk van David Guttierez Rojas. Deze lekker lange song kent veel afwisseling en staat technisch als een huis. Mother Of All Evil gaat van start met melodieuze synths en gefluister. De ruist is echter van zeer korte duur.. De black metal met een gotisch karakter, die Haliphron, hier brengt, heeft zeker raakvlakken met hun landgenoten van Carach Angren. Perfect Existence pakt uit met een boeiend symfonisch zwartmetaal geluid, dat het zeet goed kan doen bij Dimmu Borgir- en Cradle Of Filth-fans. Titeltrack Prey, heeft aanvankelijk iets weg van Lacrimosa, maar maaktvlug duidelijk te kiezen voor black- en death metal paden. Dit nummer kent overigens een grandioze finale.

Human Inferno maakt handig gebuik van het dubbel gitaaroffensief door Jeroen Wechgelaer en Ramon Ploeg om wederom een sterk nummer neer te zetten. Frank Schilperoort bewijst zich als een beest aan het drumstel, terwijl bassiste Jessica Otten zich presenteert als de duistere koningin van de duivelse ritmes. De gothic black metal song The Resistance beweegt zich ook op een hoog kwaliteitsniveau. Het is haast niet te geloven dat dit een debuutalbum is. Want alle nummers op “Prey” zijn echt ijzersterk. Schizophrenia begint bedrieglijk rustig, maar dit is slechts stilte voor de storm. De luisteraar krijgt dus weer een epische orkestrale black/death metal track voor de kiezen. In Unidentified Mass geeft Marloes Voskuil op haar geheel eigen wijze uitleg over de Haliphron Atlanticus, een grote octopussoort waarnaar de band zich heeft vernoemd. Het resultaat is een moorddadig mythologiseren van dit lieve dier tot een soort van Cthulhu-achtige godheid.

Facebook