Xalpen - The Curse of Kwányep (Black Lodge/ Sound Pollution/ Suburban)

Het Chileense Xalpen is terug met hun tweede album "The Curse of Kwányep", dat een rauw black metall geluid serveert dat rituele vibraties kanaliseert binnen de Zwarte Kunsten. Met dit album wil Xalpen een spirituele reis door oude occulte tradities maken.

K´Yewé (Intro) schetst een beangstigende, mysterieuze sfeer. Gelukkig voor hartlijders, duurt deze intro niet al te lang. Op Chenke (Place Of Death) trekt de band het tempo op en haalt verschroeiend uit. De ‘zang’ bestaat hoofdzakelijk uit verstaanbare grunts en geschreeuw en past zeer goed bij dit snelle, agressieve nummer. Kòlpèwsh (Serpents Dance)blijkt een uiterst interessant black metal nummer, gekruid met thrash metal elementen.

Titelsong The Curse Of Kwányep (Kwányep Chene) vangt aan met atmosferische doom om dan te wisselen naar thrashy black metal. Bij een nieuwe wissel klinkt het zelfs wat als Moonspell. Dit is kortom een gevarieerde uitgebalanceerde black metal track. The Beast From The East (Wentek Kwa) brengt hoogstaande black metal. Maar had wat mij betreft nog wat intenser en geheimzinniger mogen klinken. Kash Wayèwèn Qèr (The Deep Speaking) klinkt aanvankelijk nogal voorspelbaar, maar dan verrast de band met korte post-black metal passages, die het geheel wat meer doen ademen en die typische zwartmetalen Sturm und Drang van relatieve rustpauzes voorzien. Mah-Ká Xalpen (Offering Chant) is een intrigerend occult intermezzo, dat best wat langer had mogen zijn. Daughters Of The Nightside (K´Qawq´) brengt wederom boeiende back metal, die uitnodigt om mee te ‘zingen’.

Moon-Woman (Kre´-Naa) vermengt klassiek black metal met Iron Maiden-achtige riffs, waardoor het geheel een hoog episch gehalte kent. Het nummer is hierdoor erg herkenbaar, waardoor het zeer goed in het gehoor ligt. Verderop in het nummer klinkt de gitaar heel modern, wat dan weer getuigt van de veelzijdigheid van Xalpen’s black metal kunsten. Hain Koijn Harsho (Instrumental) spreidt rituele zang op een bedje van scherpe gitaarklanken. De bonustrack Diabolica (Angeles Del Infierno Cover) tapt uit een ander vaatje en heeft veel meer gemeen met hardrock dan met black metal. Deze geslaagde cover staat duidelijk los van de rest van het album. Maar omdat het zo’n goede song is, ga ik daar zeker niet over klagen.