Rauw, catchy en met veel power... dat is in drie kernwoorden waar de Tiense powerrockgroep Gudinöv voor staat. Hun setlist bestaat uit eigen hedendaagse nummers met invloeden van de jaren ‘60 tot nu. De groepsleden zijn ervaren muzikanten en stonden - al dan niet samen - reeds op tal van grote en kleine podia. Misschien zegt de naam YEARN'd u bijvoorbeeld nog wel iets.
Met Gudinöv maakten ze in 2013 een nieuwe start. In datzelfde jaar verscheen hun debuut-EP ‘Into the light’, waarmee ze meteen geselecteerd werden voor een optreden op Suikerrock. Eind 2017 kwam het full album ‘Atelophobia’ uit. Dat album kreeg zeer lovende recensies. De voorbije jaren was het eerder stil rond de band (o.a. een welbepaald virus droeg daar toe bij) maar gestopt zijn ze nooit. In de luwte werd gesleuteld aan nieuwe nummers die resulteren in de nieuwe EP 'The last stand'.
De tracks werden opgenomen door Marc De Maeyer van Studio E Music Productions. Mixing was in handen van Marc en Gudinöv. Voor de mastering werd er beroep gedaan op Pieter De Wagter van mastering studio Equus (die ook al mooi werk leverde voor Stromae, dEUS, Editors, School is Cool,…). Het artwork is van de hand van zanger Kris Decatte (DeKa).
Openen doen ze met Crazy Gods: een retro rocker die me sterk doet denken aan Mott The Hoople (en ja: ik was een fan en heb hier thuis wel wat liggen) (maar dan zonder de glamrock pluimen, eerder als een warme rocker). Retro is overigens cool en het geheel klinkt echt wel lekker vet! Moet live ook wel sterk klinken!
Fall out steekt een tandje bij en gaat lekker ronken met de gitaren. De retro 70’s sound klinkt goed. Ik hoor echt wel Ian Hunter achter de microfoon, echt wel ongelooflijk hoe sterk ik dit zo aanvoel!
Lost and gone zoekt het iets meer in de blues rock richting met een snuifje Pink Floyd. Halverwege gaat het tempo echter lekker omhoog om nadien ietwat in te zakken. De basgitaar klinkt lekker door! Het is echter wederom de zang die de show steelt!
The last stand begint stilletjes, maar bouwt op, waarbij het tempo na de eerste auditieve explosie op en neer gaat. Op vocaal vlak is het schipperen tussen Mott The Hoople en Pink Floyd. Daarnaast ramt de drummer er lekker op los!
Frustration mag deze EP afsluiten met een punk-feeling waarbij Ian Hunter lekker zijn ding mag doen (de man is helaas al een tijdje dood), wat de zanglijnen echt wel iets bijzonders geeft! Het is een lekkere rocker die vele mods uit de UK toch wel even de wenkbrauwen zal doen fronsen als je hen vertelt dat dit een nieuw nummer is!
Wel dit was een bijzonder gesmaakte kennismaking waarbij ik echt wel hoop dat er meer volgt en dat ik deze band vroeg of laat nog wel is aan het werk zal mogen zien! Belgische topper die het verdient om het ver te schoppen!
website: www.gudinov.com
Facebook: #wearegudinov
