Siglo XX « Double Album « is het laatste album van de limburgse coldwave band dat op het Antler label verscheen. Antler 031 is het resultaat van de laatste artistieke samenwerking tussen Roland Beelen en Siglo XX midden jaren 80. De plaat wordt beschouwd als een meesterwerk en tal van gerenommeerde Artiesten uit de toenmalige Belgo-Manchester Scene werkten er aan mee... De groep ging daarna naar Play it again Sam en sloeg een andere artistieke weg in. Bestellen kan hier
Ik was te jong om het allemaal nog persoonlijk te hebben meegemaakt, maar ik herinner me nog wel dat tracks als Sister Suicide (en eigenlijk het hele album Flowers For rebels), Art of War, het hele Under A Purple Sky album, … een diepe indruk op me nalieten als puber. Langzaam aan haal ik de achterstand in en ontdek ik nog wel eens “nieuwe” pareltjes (Box was recentelijk een nieuw hoogtepunt). Véél tracks uit dit double album kende ik al wel, maar het hele live gebeuren is dan wéér wel iets nieuws. Ik werp me er dan ook met veel plezier op (na een zware week op het werk en net een mountainbike tocht met een groepje gewezen coureurs op hun racefiets en een gemiddelde dat niet onder de 34 km/uur daalde). Tijd om mijn geest ook en ziel ook wat te voeden en aan te sterken!
Some Have a Laughter is een typerend nummer voor Siglo XX: een mix van duisternis en Arabische invloeden. Het trage tempo versterkt vooral de depressieve gevoelens, terwijl de accordeon hier vooral de Belgische toets aanhaalt (een kleine verwijzing naar Rocco Granata en het leven in de Limburgse mijnen die één voor één in die periode werden gesloten indien ze al niet waren afgevoerd).
Guilt and Desire neemt ons nog dieper in de gedrochten van de hel, waarbij de diepe basstem de toon aangeeft. De viool staat dan weer bol van triestesse. Het bombastische synth momentje breekt een beetje de ban, maar algauw neemt de sax met een de droevige toon de bovenhand. Onbewust zing ik een beetje mee, het is dan ook een stuk die me op vocaal vlak zou staan.
Moving Creatures weet chaos met een vleugje salsa en Japanse klanken te mixen. De baslijn geeft mooi het tempo aan. Je voelt de pijn langzaam naar boven drijven en weet zelfs de warme nazomer te verjagen.
Babies On The Battlefield start met een beetje chaos terwijl de bas de toon en het tempo aangeeft. De synth speelt een spelletje Pacman, eens de tekst doorheen de microfoon schalt weet je dat het ook nu bijzonder duister is. Langzaamaan sluipt er een beetje bombast in het nummer, maar de chaos blijft heersen. Het tweede stuk weerklinkt eerder als een aanklacht tegen het Russische regime van destijds (waarbij een iets meer op elektronica gerichte klank krijgen te horen, naast de man in allerlei dingen in het Russisch staat af te drammen).
Eindigen doen ze met het korte stukje: The Fiddle (kort en opgewekt).
Tijd om ons te werpen op het live gedeelte, hoofdzakelijk in Nederland opgenomen in 1983/84.
Fools mag de set openen. Het nummer klinkt heftig en zwaar beladen. De titel zegt alles! Je voelt zo de energie en de woede t.o.v. de mensen waarover de titel gaat.
Obsession start met een ratelend geluid en een bas die het tempo aangeeft, gevolgd door de drums. Langzaamaan krijgen we het volledige spectrum. De woede en de energie duikt kort daarna op en vat het nummer ook goed samen: een wervelend nummer!
Whispers had ik al eerder mogen beluisteren en is me bijgebleven als een droevige depri slow. Zwarte tranen lijken zo van het plafond te druipen, terwijl de bas aangeeft dat het nooit meer goed komt.
Room is gedragen door de bas en de percussie, terwijl de synth er af en toe een noot tussenknijpt. De zang klinkt haas hypnotisch en met een holle bas klank. Daarnaast krijg je ook het gevoel dat je mee moet bewegen met de muziek. Af en toe betrap ik me op het meezingen van de tekst.
Birds begint sloom, maar drijft geleidelijk aan het tempo op en lijkt voor mij één van de betere nummers om live te brengen en er een feestje van te maken. Anderzijds blijft het een donker nummer en heb ik het hier vooral over het tempo: de tekst is gitzwart! Zeg gerust: zwarter dan zwart! Het spetterende einde is echt de max en geeft aan dat dit nummer (zeker toen verplichte kost was in iedere set).
Into The Dark is voor mij geen onbekende en mocht hier zeker niet ontbreken. Het tempo ligt goed, de zang is goed verstaanbaar (maar in de mix mag het hier en daar ietsje beter, kwestie van toch een beetje kritisch te zijn, anders blijf ik alleen maar lof spuien, dit schrijf ik met een knipoog) en ook de muziek weerklinkt zoals het moet: donker, heftig en pakkend! De galm op de zang is typerend voor die tijd.
The Beginning begint met zang die net ietsje te ver op de achtergrond weerklinkt, maar gaandeweg komt er verbetering in, waarna de drums haast weerklinken als ware het een heavy metal track (gevolgd door scherpe gitaarklanken). Het tempo zit goed. Het chaotische einde moet je erbij nemen.
Als laatste weerklinkt één van hun klassiekers: Art of War. Het tempo ligt vreemd genoeg iets lager dan wat ik me herinner (het mag gerust hoger). Dit brengt me bij de zanger die meehielp Siglo XX een nieuw leven in te blazen: Tom Van Troyen. Een aantal mensen gaan me hierom misschien vervloeken, maar mocht ik moeten kiezen tussen beide heren kies ik met een straat voorspong voor Tom omdat hij als geen ander de teksten kan brengen met verve, passie, energie, inleving en vuur. Versta me niet mis: ik heb genoten en ook van deze laatste knaller! ! Het chaotische einde doet een beetje afbreuk aan het nummer, maar blijkbaar was dit het einde van hun (reguliere) set. We want more!
Siglo XX forever and ever!
SIGLO XX Double Album | SIGLO XX (bandcamp.com)
Herlees hier nog eens de eerder verschenen Box review: SNOOZECONTROL - Siglo XX – [Box] (Onderstroom Records)
