Nel Mertens (tekst, spoken words) en JP De Brabander (alle instrumenten, mix, master, productie) hadden elkaar al eerder ontmoet, maar nog nooit op het podium of in de opnamestudio. Twee jaar geleden werkten ze voor het eerst samen voor This Can Hurt, de band waarvan JP componist, gitarist en producer is. Nel voorzag één van de nummers op hun semi-akoestische ep ‘A Deeper Shade Of Blue’ van tekst en stem. Dat beviel hen wel, dus schreven ze samen nog enkele nummers. De rest is geschiedenis …
Honger naar meer: meer macht ('Hamartia'), meer consumeren ('Zelfbeeld Van Denaldie'), meer gedeelde verantwoordelijkheid ('Desinteresse'), meer bevestiging ('Traan'), meer van het échte leven ('Ik beken' en 'Slapeloosheid')...
Punkpoëzie voord geduwd door stuwende beats, elektro en diepdonkere baslijnen over herkenbare thema's, zit verwerkt in de 6 nummers op deze eerste ep, waarvan 'ZelfbeeldVan Denaldie', 'Huidhonger' en 'Hamartia' reeds als single verschenen.
Openen doen ze met Traan, 1 van de drie nieuwe nummers! Verwacht een scherpe tekst, trage maar vette beats. De muziek is echt wel super! Het einde gaat crescendo en dat mag er best wezen.
Huidhonger kennen jullie. De beats klinken hier iets luider, net als de bastonen. Het refrein klinkt best goed en is echt wel geschikt om op de radio te horen. De scheurende gitaren geven het een extra cachet.
Zelfbeeld Van Denaldie is voor mij hun beste nummer: zowel tekstueel als op muzikaal vlak. Vette beats, super klank en geniale tekst: zo vat je dit nummer het best samen.
Hamartia: De beats zitten goed (klinkt lekker fris, modern en een goede diepe bas). Het spoken word gedeelte van Nel valt mee en is zodanig gedaan dat het minder opvalt dat het een spoken worden is (vat dit positief op, aub). Het zweverige en spooky elektronische gedeelte is een goed extraatje. Het nummer vraagt om op de radio te weerklinken, ik hoop dat vele radio's dit inderdaad zullen doen.
Ik Beken is een iets trager nummer en daarbij hoor ik ook een synth piano. De bastonen klinken best goed. De muziek blijft me boeien, maar ik moet bekennen: het spoken word gedeelte hou ik een paar nummers vol en dan hunker ik naar zanglijnen.
Slapeloosheid begint als een bluesy en dromerige track. Naar het einde toe klinkt het nummer als de bruisende zee die langzaam aan wegtrekt. Een rustig einde dus.
Voor mij is het duidelijk dat dit duo een vast stramien heeft uitgewerkt: poëzie in combinatie met elektro en een gitaar, oftwel de Vlaamse Anne Clark in de mix met Belgian Associality & The Neon Judgement! Het spoken word gedeelte heeft echter ook wel beperkingen en na verloop van tijd ga ik toch wel smachten naar meer.
