The Sonic Redemption is de nieuwe band rond ex Southern Voodoo frontman Dominique De Vos. Een aantal jaren terug speelden de Voodoo’s met hun beruchte concerten een aardige Europese reputatie bij elkaar (hun albums werden indertijd bejubeld door onder meer Oor, Aardschok, Rock Tribune, het Britse Classic Rock magazine en dergelijke meer).Daarnaast speelde De Vos ook bij de Speedrock’n’roll gekken van Motorcity Angels en Buzzkill Baby.
Nog steeds even onstuimig en charismatisch is pure passie de ultieme drijfveer. Om het podium in lichterlaaie te kunnen zetten omringde De Vos zich met twee super getalenteerde jonge honden (Jelle De Vos: gitaar en Bram Decrock: drums), welke onder het motto full speed ahead nauwelijks aan de ketting te houden zijn!
Invloeden: Dead Boys, Motörhead, Ramones, The Replacements, Dr. Feelgood, Status Quo, The Hellacopters, Social Distortion, …
Stijl: Een Punk & Roll trio zoals een P&R trio moet zijn: vet, vuig, opwindend en no bullshit. Een perfecte blend van primitieve Rock & Roll met old skool Punk Rock. Een welgemikte vuist op de onderkin in combinatie met een zalige tinteling in de schaamstreek.
Extra: Hun debuut EP is een ode aan de Ramones! In die zin dat iedere song in exact hetzelfde tempo als respectievelijk de eerste zeven songs op de Ramones debuutplaat gespeeld werden. Om het nog wat spannender te maken zijn die zeven songs ook in dezelfde toonaard geschreven. Relive the vibe, Have a ball, Check it out!
Cities Of The Black Sun ontploft meteen en klinkt als opgenomen in 1 take: ruw, hard, scherp en typisch punk! De backings klinken goed, terwijl de lead als schuurpapier klinkt (allicht na een stevig nachtje doorwerken/zuipen en roken: u kiest zelf wat u wil horen). Ergens hoor ik ook wel een beetje zeemzoetigheid ‘genre Donna Cannone met Cross The Line). Een stevig maar bijzonder goed begin!
Johnny 23 heeft duidelijk Ramones invloeden (luister maar naar de backings en het gitaarspel). Het nummer klinkt lekker ruig met een zoete nasmaak.
Dream Machine begint een beetje al aarzelend met twee stemmen die haast samen zingen, tot die tweede stem wegvalt en ons trio alles uit de kast haalt! De Hey’s zullen gesmaakt worden tijdens de – ongetwijfeld – vele live optredens die hierop zullen volgen.
Madcap Doctor is het minst sterke nummer uit de EP en klinkt net niet goed genoeg, al kan ik me best inbeelden dat het live misschien wel zou kunnen aanslaan. Het nummer klinkt niet hard genoeg en mist een beetje extra, een catchy stukje, iets wat langer blijft hangen … Het gitaarspel daarentegen is best te pruimen.
Gods Of The Nebula heft een leuk schreeuwerig gedeelte, blijft een beetje plakken en klinkt lekker hard!
Retropolis begint al voor het echt begint, heeft een leuke tekst en leuke zanglijnen. De bas speelt een leuke en belangrijke rol! Waarschijnlijk is dit nummer ook in 1 take opgenomen! Rock’n rol van de bovenste plank: ze zijn echt on fire (zoals ze zelf zingen)! Wat een knaller!
The Soft Gun is het laatste nummer en daarin mengen ze hun zuivere energie met een zeemzoete toets, rauwe keelklanken, een zalige bas en een drummer die keihard en snel erop knalt!
Niet slecht, al moet ik toegeven dat dit mijn kennismaking is met deze band (is normaal: is hun eersteling)en met de bandleden (en hun verleden). Het zal hun wel lukken om met deze EP uit te pakken, daar ben ik zeker van! Belgische punk/rock met stijl en prima invloeden!
Band:
Dominique De Vos : bas & zang
Jelle De Vos : gitaar
Bram Decrock : drums
LINKS:
