Vroeger was alles beter! Ik word oud zo schreeuwt Fleddy Melculy het uit op zijn meest recente plaat. Dit is alvast de eerste gedachte die bij me opkomt als ik naar de twee nieuwe nummers van de Belgische legende The Names luister (post punk/cold wave/new wave). Met ouder te worden gaan je stembanden aan kracht verliezen en indien je je stembanden niet goed hebt onderhouden (het is een spier, hé), dan zit er wat verlies op en is het ook lastiger om een aantal noten juist te zingen (ik zwijg zeker over het behalen van de hoge noten), dit hoor ik ook hier.
Far From The Factory klinkt op muzikaal vlak best goed, met het typische jaren ’80 geluid, zoals hierboven al beschreven is de stem hier niet altijd even vast en gaat het af en toe ietwat uit de bocht. Dit nummer duurt ook best lang, wat het geheel bijna ondraaglijk en pijnlijk maakt, best jammer want een ingekorte versie zou dit zeker kunnen verbeteren.
Apophenia bevat zelfs violen/strijkers in het geluidsspectrum. Het geheel klinkt melancholisch en ietwat treurig. Het onderwerp is best hedendaags, gezien we wel meer bekende mensen zien die waanzinnige linken leggen tussen allerlei dingen en daarmee de wereld om zeep helpen.
Het is aanstaande week de week van de Belgische muziek en deze release is op een tactisch goedgekozen moment uitgebracht. Allicht zal deze voldoende aandacht krijgen, maar op mijn playlist zullen beide nummers alvast niet verschijnen en dat ligt dan aan de kwaliteit. Ik had nochtans geen verwachtingen en heb bewust hun verleden achter me gelaten toen ik aan deze review begon. Jammer.
Een clip is er niet, maar met deze uit de oude doos kunnen jullie wel iets aanvangen:
